ΓΙΑ ΤΟΝ 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM...

Το ραδιόφωνο του 902 Αριστερά στα FM ήκμασε επί εποχής ενιαίας (και συνασπισμένης) Αριστεράς και, μάλιστα, μέσα στους ταραγμένους και «περίεργους» καιρούς του ‘89. Δεν ξέρω πόσο υπερβολικό θα ακουστεί σήμερα, αλλά από εκείνον τον «ιστορικό συμβιβασμό» Φλωράκη–Κύρκου, το μόνο που κατάφερε να μείνει «όρθιο» στη μνήμη και την ψυχή του «αριστερού ακροατηρίου» ήταν οι μέρες (μα και οι νύχτες) του «δικού» τους Μέσου Ενημέρωσης. Και για όσο καιρό κράτησαν. Κι επειδή όλα τα ωραία πράγματα έχουν την ικανότητα να διαστέλλονται μέσα στο χρόνο και να αποκτούν τη δικιά τους μυθολογία, εκείνος ο 902 μοιάζει ακόμη ζηλευτός και αξεθώριαστος.

Και πώς αλλιώς, αν αναλογισθεί κανείς ότι από τα μικρόφωνά του ξανακούστηκε η φωνή του μέγιστου Χατζιδάκι, ότι ο Χρήστος Λαμπράκης βάλθηκε να «τρελάνει κόσμο» με τις μοναδικές και αστείρευτες εκπομπές του για την κλασσική μουσική, ότι από τη συχνότητά του έδωσε ενεργό και δημιουργικό «παρών» η αφρόκρεμα των παραγωγών της «ελεύθερης ραδιοφωνίας». Από τον Πάνο Γεραμάνη μέχρι τον Οδυσσέα Ιωάννου και από τη Λίνα Νικολακοπούλου μέχρι τον Αργύρη Ζήλο και τον Γιώργο Χαρωνίτη.  Όσο για τη δημοσιογραφική του ομάδα; Αρκούν τα ονόματα: Κομίνης, Τζανετάκης, Τζήμας, Καρτερός, Δανίκας, Τσαγκαρουσιάνος… Και μην ξεχνάμε και το μαγικό του σήμα. Εκείνα τα διαπεραστικά δευτερόλεπτα της αστρικής Ελένης Καραΐνδρου και του γητευτή Γιαν Γκαρμπάρεκ.

Αυτά… τότε!

Μοιραία, η διάλυση του ενιαίου Συνασπισμού σήμανε αυτομάτως και το μοίρασμα των όσων «προικώων» προέκυψαν από το σύντομο «δεσμό», με σπουδαιότερο όλων αυτά του σταθμού και της συχνότητας του 902. Κι εκεί το ΚΚΕ κατάφερε να τους πιάσει όλους… κότσο. Μέσα σε μία νύχτα –και χωρίς καμία θεσμική και ηθική νομιμότητα– βρέθηκε να είναι ο απόλυτος διαχειριστής και ιδιοκτήτης τους. Από το πουθενά!

Μόνον που αυτό το «από το πουθενά», έμελε να τον σημαδέψει διά παντός. Μέσα σε λίγο καιρό (και με κομματικό κομισάριο τον σημερινό Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ), ο σταθμός μετατρέπεται σε «κομματική ντουντούκα» που διαλαλεί νυχθημερόν την «ιδεολογική του πραμάτεια» δια του τρόπου… παραεκκλησιαστικής σέχτας. Άγαρμπα, μονολιθικά και αδιαπραγμάτευτα. Κι όταν με τα χρόνια θα περάσει και στην «εποχή της εικόνας», θα χαθεί κυριολεκτικά μέσα στις μεταφράσεις του… σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Πιστέψτε με. Ποτέ άλλοτε η ελληνική Αριστερά δε βρέθηκε σε τέτοια αισθητική και πολιτική παρακμή. Και ποτέ άλλοτε ένα δικό της Μέσο Ενημέρωσης δεν απαξιώθηκε τόσο πολύ από το ίδιο του το κοινό. Εν προκειμένω, από την «κομματική του πελατεία».

Δυστυχώς, οι «ώμοι» του ΚΚΕ (επί της ουσίας, των ατάλαντων και μονόχνοτων στελεχών του) αποδείχτηκαν αδύναμοι και ακατάλληλοι για να σηκώσουν το «ιστορικό βάρος» ενός σταθμού που, υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να αποτελέσει το (μοναδικό ίσως) αντίβαρο στην αισθητική, την πνευματική και την πολιτική ισοπέδωση που επέβαλαν οι «ταξικοί εχθροί» και το ραδιοτηλεοπτικό τους κατεστημένο.

Δε χρειαζότανε να έχει κανείς πολύ μυαλό για να καταλάβει ότι με αυτό το  «πρόσωπο» και με αυτήν τη «φιλοσοφία», ο 902 μετρούσε… μέρες. Κανένας κομματικός πατριωτισμός και κανένας ιδεολογικός εγωισμός δε θα ήταν ικανός να τον συγκρατήσει από την «ελεύθερη (και βίαιη) πτώση» του. Πόσο μάλλον όταν όλος αυτός ο χρόνιος εκφυλισμός συνέπιπτε και με τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Αν σήμερα «ελέγχεται» το ΚΚΕ δεν είναι επειδή έχει (ξε)πουλήσει τον 902. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί και στις… καλύτερες οικογένειες. Ειδικά στις μέρες μας. «Ελέγχεται» γιατί εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει καμία δικιά του ευθύνη για την κατάντια του σταθμού. «Ελέγχεται» γιατί μεταχειρίζεται τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και τις ίδιες ακριβώς δικαιολογίες που χρησιμοποιούν οι (υποτίθεται;) ταξικοί του εχθροί. Και «ελέγχεται» για το μείζον: ότι απέρριψε χωρίς δεύτερη κουβέντα την πρόταση (προερχόμενη μάλιστα κι από μεγάλη μερίδα εργαζομένων στον σταθμό) για να ανασυσταθεί και να επαναλειτουργήσει ο 902 με ευθύνη σύμπασας της ελληνικής Αριστεράς! Όπως… τότε.  

Ε, μετά και από αυτήν την άρνηση, πόσο θέλει για να αναρωτηθεί κανείς μεγαλοφώνως: τόσο (ξε)πουλημένοι πια;