ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΚΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗΣ

Όλα τα εκλογικά ακάθαρτα δαιμόνια είχον εξαπολυθεί εις τον δρόμον, την χρονιά εκείνην. Η πλουτοκρατία είχε συμμαχήσει με την οχλοκρατίαν…

                                                            Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Τα Δύο Τέρατα

Λοιπόν, εγώ θα το «πάρω αλλιώς». Και πολύ λίγα είδαμε, σύντροφοι! Τι είναι ένας Μπέος μπροστά στην τόση παρακμή που μας τάιζαν τόσα χρόνια. Τι είναι ο Μαρινάκης και ο Μώραλης αν καθίσεις και σκεφτείς τις αμόρφωτες μάζες με τα Cayenne και τις χρυσές καδένες να αλωνίζουν πόλεις, βουνά και θάλασσες. Ποιος Ψινάκης μετά από τόση πρωινομεσημεριανή πλέμπα. Ποιος δήμαρχος της Ζαχάρως όταν έχουν προηγηθεί τόσες ορδές από κουμπουροφόρους γαμιάδες της αισθητικοπολιτικής μαστροπείας. Πολλά περισσότερα περίμενα, γι’ αυτό και λέω, δόξα σοι ο Θεός. Φτηνά τη γλυτώσαμε. Μέχρι στιγμής…

Και πολύ λογικό, μέσα σε αυτήν τη φτήνια, μέσα σε αυτό το αληταριό που ξεχειλίζει από παντού, μέσα σε αυτήν την πνευματική και πολιτιστική μας χαβούζα που ζέχνει και βρωμοκοπά από τη σαπίλα, να «σπρώχνω» τον κόσμο να ψηφίσει τον Βασίλη Μιχαλολιάκο! Τον αρχιτραμπούκο!

Το τεκμηριώνω: Λένε –και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου– ότι αν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε Δύο Τέρατα (αχ, πάνσοφε και μεγαλοδύναμε Παπαδιαμάντη), φρόντισε να πας με το πιο γερασμένο. Με αυτό που «μετράει μέρες». Γιατί, αργά ή γρήγορα, τον έναν ή τον άλλο χρόνο, άντε τον παραπάνω, θα το ξεφορτωθείς. Κι αν εσύ έχεις προλάβει να προετοιμαστείς καλά, να οργανώσεις τις μέσα σου αντιστάσεις, να καθαρίσεις το μυαλό σου από τα ναυάγια και τις οκνηρίες, θα τη βρεις την άκρη. Θα το ξαναστεριώσεις το σπιτικό.

Αν όμως παρασυρθείς και θαμπωθείς από το άλλο, το νέο, εκείνο που κυκλοφορεί με πολλά ναπολεόνια, αλλά πολύ περισσοτέρας νέας έξεις, βλασφημίας, έριδας, θράσος, μέθην και πρόκλησιν, η απαλλαγή θα είναι από δύσκολη έως ακατόρθωτη. Γερά κόκκαλα και καρποί μεστωμένοι, ζάφτι δε γίνονται από κουρασμένους. Βάλε μέσα και την απογοήτευση, ε, τι άλλο θέλει για να σου πάρει παραμάζωμα και να καθίσει στο σβέρκο μια και καλή…

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, με τον Μιχαλολιάκο τον αρχιτραμπούκο. Γιατί, ουαί κι αλίμονο αν τώρα, πάνω στο μεγάλο βρασμό, εσύ διαλέξεις το δρόμο της ουδετερότητας. Το δρόμο των «ίσων αποστάσεων». Το δρόμο μιας παρεξηγημένης καθαρότητας. Και, για να μην τα πολυλογώ, θα σας παραθέσω αυτό που μας υπενθύμισε προχθές ο (και πάντα εξαιρετικός) Νίκος Σαραντάκος.

… κάποιοι, αρνούμενοι να μπουν στη λογική του "μικρότερου κακού" έφεραν το παράδειγμα της Σκύλλας και της Χάρυβδης. Ωστόσο, αν θυμηθούμε τον Όμηρο, ο πολυμήχανος Οδυσσέας ΔΕΝ κράτησε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Ο Οδυσσέας, δασκαλεμένος από την Κίρκη, διάλεξε σαφώς τη Σκύλλα, το μικρότερο κακό, και κατεύθυνε το πλοίο του πολύ κοντά στη Σκύλλα, χάνοντας μεν έξι συντρόφους αλλά σώζοντας το πλοίο. Ο Οδυσσέας ψήφισε Σκύλλα λοιπόν, όχι λευκό ή άκυρο. Αν ο Οδυσσέας είχε κρατήσει ίσες αποστάσεις, το πλοίο του θα το ρουφούσε αύτανδρο η Χάρυβδη.

Τελικά, από τον μύθο στην πραγματικότητα, μία ψήφος δρόμος…