Θα σταθώ σε δύο καίριες «στιγμές» που περιλαμβάνονται στο «σκεπτικό» της εκτίμησης.
Η πρώτη από αυτές, ορίζει ως «θετικό» το εκλογικό ποσοστό που έλαβε το ΚΚΕ, κάνοντας λόγο για ενίσχυση των δυνάμεων του ΚΚΕ και επιβεβαίωση της θετικής τάσης συσπείρωσης, ως ανάκτηση απωλειών ψήφων και εισροή νέων… Είναι προφανές ότι μία τέτοια εκτίμηση ουδεμία σχέση έχει με την «πολιτική πραγματικότητα», παρά μόνο με την τεχνική μιας… βολικής προσθαφαίρεσης. Ιδανική, κατά τ’ άλλα, για κάθε «εσωκομματική κατανάλωση».
Και εξηγώ: το ΚΚΕ το Μάιο του 2012 είχε πάρει 8,48%, για να πέσει ένα μήνα μετά στο 4,50%! Από τότε μέχρι σήμερα –και με το «μνημονιακό αποτύπωμα» να είναι σκληρότερο όσο ποτέ στην κοινωνία– το ΚΚΕ «κατορθώνει» να «τσιμπήσει» μόλις μία μονάδα, καταγράφοντας ποσοστό 5,47%!
Ολοφάνερο, ότι η «τάση συσπείρωσης» είναι εντελώς ψευδεπίγραφη και αφορά μόνο στο… μαθηματικό της μέρος. Ουσιαστικά, η Κεντρική Επιτροπή, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ποσοστοποιεί το «κομματικό διακύβευμα», προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά… επιτυχίας! Φευ! Πρόκειται μόνο για ένα μικρό ποσοστό επανάκαμψης «δικών» του ψηφοφόρων
(αυτό που η ίδια ονομάζει «ανάκτηση απωλειών»), γεγονός που με τίποτε δεν τεκμηριώνει το στοιχείο των «νέων εισροών».
Με απλά λόγια, η εκτίμηση σε αυτό το σημείο είναι άκρως ωραιοποιημένη, βαθιά απολίτικη και εξαιρετικά… ιδιοτελής. Ικανή, ωστόσο, να «καταπραΰνει» τις (εικάζω χλιαρές) διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του κόμματος και να αναθερμάνει τον «κομματικό πατριωτισμό» των μελών του.
Δεύτερη (αξιοπρόσεκτη) «στιγμή» μάς επιφυλάσσει το μέρος εκείνο που αναφέρεται στους παράγοντες που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του αποτελέσματος για το ΚΚΕ. Λέει: Ιδιαίτερη σημασία και προτεραιότητα είχε η έντονη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δουλειά όλου του κόμματος και της ΚΝΕ για την ιδεολογική θωράκιση των γραμμών μας, του περίγυρου ευρύτερα που προηγήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα…
Στο σημείο αυτό, ο μαρξιστής που σέβεται –στο ελάχιστο– τον εαυτό του, σηκώνει τα χέρια ψηλά και ομνύει στον… Λένιν! Εξ όσων μπορώ να θυμηθώ, ποτέ άλλοτε η «εκλογική μάχη» του ΚΚΕ δε διακρίνονταν από τέτοια μονομέρεια, τέτοιους περιορισμούς και τέτοιο… σφίξιμο. Και ποτέ άλλοτε δεν είχε εγκλωβίσει τις εκλογικές του απαιτήσεις στο «θωράκισμα των γραμμών» και του… περίγυρού του! Έστω και θεωρητικά, έστω και με τις γνώριμες ιδεολογικές του ελλείψεις και εμμονές, έστω ακόμη και με την «καταθλιπτική μανιέρα» των επιλογών του, πάντα το ΚΚΕ προέτασσε, προσέβλεπε και επικεντρώνονταν στον «λαϊκό παράγοντα» και τις ταξικές του προεκτάσεις. Και πάντα η «εκλογική του έκθεση» –ανεξαρτήτως αποτελέσματος– ήταν υπόθεση άμεσα συνδεδεμένη με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εργατικής τάξης. Κι αυτά, επαναλαμ- βάνω, ξέχωρα από την «ποιότητα» των προσεγγίσεών του και την πειστικότητα των επιχειρημάτων του.
Τι αποκαλύπτει μία τέτοια «οπτική»; Ότι η ηγεσία του ΚΚΕ προσήλθε στις εκλογές με μοναδικό στόχο και σκοπό την… επιβίωσή του! Να σωθεί από τις «οπορτουνιστικές σειρήνες» και να μειώσει στο ελάχιστο τους κινδύνους της αφαίμαξής του. Να «κλειστεί» στην «ιδεολογική του περιοχή» και να «παίξει άμυνα». Και με τα «σέντερ μπακ» του να επιμένουν στο «κομματικό κατενάτσιο»!
Μόνον που έτσι παύεις να λέγεσαι επαναστατικό κόμμα και αργά (αλλά σταθερά) κατευθύνεις τις επιλογές σου μέσα από «φοβικούς διαδρόμους», συνάπτοντας σχέσεις με ιδιότυπους «γεροντικούς συντηρητισμούς». Γιατί όταν ένα κομμουνιστικό κόμμα παύει να «ρισκάρει», παύει και να παράγει. Από ιδέες μέχρι γεγονότα. Από πολιτική μέχρι κινήματα. Γίνεται ουραγός της ζωής και κομπάρ- σος των εξελίξεων. Και κάπως έτσι, καταλήγει στο… φυλάττειν Περισσό! Απλά τα πράγματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου