ΤΙ ΕΙΝ' ΤΟΥΤΟΣ ΡΕ;

Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ κόμμα της Αριστεράς! Αυτοπροσδιοριζόταν ως τέτοιο, αλλά δεν ήταν. Μπορεί οι καταβολές και οι «συγκινήσεις» του να είχαν ακόμη «πρόσβαση» και αναφορές στο μεγάλο (ενίοτε και ηρωικό) παρελθόν της, μπορεί το αναλυτικό του πλαίσιο να διατηρούσε (θεωρητικά, έστω) «επαφές» και «συγγένειες» με τις «μαρξιστικές παραδόσεις» (κατά πολύ «μοχλευμένες» από τον αστικό διαφωτισμό), μπορεί και κάπου «μέσα» του να φώλιαζε ένα «όραμα επανάστασης», αλλά, ας μη γελιόμαστε: όλα αυτά ήταν κάτι σαν… καταναλωτικό όνειρο!

Θέλετε η κοινωνική του σύνθεση, θέλετε ένα «αίσθημα εξασφάλισης» που διαπερνούσε έντονα τα «βιολογικά του υποκείμενα», θέλετε τα όρια που εξ αρχής έθετε ο μικροαστικός του ριζοσπαστισμός, ενδεχομένως και ένας «πρόχειρος ελιτισμός» που παράγεται συνήθως σε ομάδες με μειοψηφικά χαρακτηριστικά… όλα αυτά ήταν ικανά να συγκροτήσουν μιαν αίσθηση «αγεφύρωτου» με την πραγματικότητα. Που, δε λέω, καλή και γοητευτική όταν περιορίζεται στο «συντροφικό πλαίσιο», κατά τι όμως ατελέσφορη και προβληματική όταν καλείται να αναμετρηθεί με τα… δύσκολα της Ιστορίας.

Τι θέλω να πω; Ότι πολύ κακώς κάποιοι «επένδυσαν» το «αριστερό τους φρόνημα» στο «ιδεολογικό του χρηματιστήριο». Πολύ κακώς «είδαν» τον ΣΥΡΙΖΑ ως το «σοσιαλιστικό τους πρότυπο». Και πολύ κακώς τώρα αιτούνται «αριστερές ανα-νοηματοδοτήσεις». Γιατί απλά, πολύ απλά, από τα μόνα «υλικά» που ήταν «κατασκευασμένος» ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αυτά της σοσιαλδημοκρατίας. Στην καλύτερη…

Νά γιατί και οι απαιτήσεις μου από τον κυβερνητικό (πια) ΣΥΡΙΖΑ είναι περιορισμένες στα πλαίσια μιας… αξιοπρεπούς διαχείρισης. Ικανής να αποκαταστήσει τη σχέση του πολίτη με το κράτος, να δώσει κύρος και οντότητα στον κοινωνικό ρόλο της πολιτείας, να γίνει το μέσο για την επανάκτηση της Δημοκρατίας, να μετουσιώσει τις «πολιτικές του κλίσεις» σε πράξη Παιδείας και Πολιτισμού. Για όλα τα άλλα, ας φροντίσουν οι… απόγονοι των μπολσεβίκων!

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι αλλού. Ότι και σε αυτά τα «απλά και καθημερινά», τα κυβερνητικά στελέχη μοιάζει να έχουν χάσει ακόμη και τον… σοσιαλδημοκρατικό τους μπούσουλα (αφού με τον «αριστερό» έχουν προ πολλού ξεμπερδέψει). Και μαζί με αυτόν, απεμπολούν ακόμη και τα «κεκτημένα» αυτής καθ’ αυτής της σοσιαλδημοκρατίας.

Πρόσφατο παράδειγμα; Ο ανεκδιήγητος (και πολλαπλά επικίνδυνος) υπουργός Παιδείας, ο οποίος ανερυθρίαστα δηλώνει την ένταξη του εθελοντισμού στα κριτήρια της… αξιολόγησης για όσους καθηγητές και όσες καθηγήτριες θα ενταχθούν στα τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας! Αποτέλεσμα; Να καταργεί ΚΑΙ τον χαρακτήρα του εθελοντισμού (υπονομεύοντας βάναυσα το στοιχείο της ανιδιοτέλειας) ΚΑΙ την «εντιμότητα» της αξιολόγησης!

Το πιο θλιβερό; Να αντιγράφει εκείνον τον υπουργό της Νέας Δημοκρατίας που πρώτος έσπευσε να ρίξει την ιδέα της απλήρωτης εργασίας που θα εξασφάλιζε και μόρια για τον (αν και όποτε) διορισμό στο δημόσιο.

Πώς τον έλεγαν να δεις; Α, ναι, Δούκα! Τεράστια προσωπικότητα. Καλή ώρα…