ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΗΛΕΙΑ ΣΤΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Διαβάζω το πρόγραμμα των 50^ων Δημητρίων και τη μόνη λέξη που βρίσκω για να περιγράψω το εύρος και την ποιότητα των εκδηλώσεών τους, είναι μόνο μία: π α ν δ α ι σ ί α! Κι έπειτα, έρχεται μέσα σου μία διάθεση να τα «ζήσω» όλα. Να βρεθώ παντού! Σε όλους τους χώρους που φιλοξενούν τις παραστάσεις, τις συναυλίες, τις εκθέσεις, τις προβολές… Στο επιβλητικό Maison Crystal του λιμανιού, στο γεμάτο μνήμες κλαμπ του Μύλου, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και το Μουσείο Φωτογραφίας, στα παλιά Σφαγεία, στο Μέγαρο Μουσικής, στη ζωοποιό Βαβυλωνία, στο Αλατζά Ιμαρέτ, στα θέατρα και τα σινεμά, στους δρόμους…

Τα Δημήτρια, αφού κατάφεραν να ξετινάξουν από πάνω τους τη σκόνη του συντηρητισμού και τη γεροντική τους μελαγχολία, ανοίγονται πλέον ολόφρεσκα σε νέα εκφραστικά τοπία. Συνδυάζουν ιδανικά την τοπική δημιουργία με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ρεύματα, αναδεικνύουν νέες και ανήσυχες καλλιτεχνικές φόρμες, προκαλούν και ερεθίζουν, γίνονται η αφορμή για να «ταξιδέψεις» στο διαφορετικό, στο άγνωστο, στο «άλλο»!

Ζηλεύω που δε θα είμαι στη συναυλία του μαγευτικού Hauscka. Στο «ακατάλληλο για ανηλίκους» 24ωρο project του σπουδαίου Jan Fabre. Στην εξόχως δελεαστική παράσταση της πολυαγαπημένης Λένας Κιτσοπούλου. Στην άλλη με το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι Η μητέρα του σκύλου επί σκηνής. Στους έξοχους βέλγους της TgStan να ερμηνεύουν την Προδοσία του Πίντερ. Στον Γιάννη Αγγελάκα, στην πρώτη παρουσίαση της νέας του δισκογραφικής δουλειάς. Στη δικιά μας Τζένη Αργυρίου και το Memoria Obscura: Αφανής Μνήμη. Στην συναυλία του Σάκη Παπαδημητρίου με φόντο το βουβό σινεμά (πού είσαι Παλιό Ωδείο!). Στον «διαφορετικό» Οιδίποδα του μεγάλου Ρουμάνου σκηνοθέτη Silviu Purcarete. Στο πειραματικό και πολλά υποσχόμενο Ορυχείο Ίψεν: Η ελπίδα ήρθε που τη σκηνοθεσία του αποτολμούν δύο νέα παιδιά, ο Χάρης Πεχλιβανίδης και η Κορίνα Βασιλειάδου. Στο Ο νεκρός επιστρέφει στην αγαπημένη του του προικισμένου Σλοβένου Jernej Lorenci…

Ζηλεύω και θλίβομαι μαζί, καθώς την ίδια στιγμή που διαβάζω για όλους αυτούς, στη δικιά μου πόλη γίνονται πολιτιστική είδηση οι… κανταδόροι! Την ώρα που με συνεπαίρνουν οι καινούριες ιδέες, τα νέα ταλαντούχα παιδιά, οι γεμάτες από σύνεση και γνώση προτάσεις τόσων και τόσων καλλιτεχνών, εδώ πλησιάζει ο καιρός που θα αρχίσουμε σιγά-σιγά να νοσταλγούμε ακόμη και την… Μαρία Καραβία!

Και για όσους δεν το «έπιασαν», ες αύριον τα (πολύ) σπουδαία!