ΤΕΛΕΤΕΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Τώρα να σας πω ότι «ενθουσιάστηκα» από το χειμερινό πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ, ψέμα θα είναι και μάλιστα μεγάλο. Στην καλύτερη περίπτωση, άντε… ψυχρά ικανοποιημένος. Και μέχρις εκεί…

Το καταλαβαίνω, εκφράζω λίγο «άκομψα» την… ψυχρότητά μου, αλλά ένα μικρό θεματάκι το έχω. Εμένα, που λέτε σύντροφοι του πνευματοκαλλιτεχνικού ρεπορτάζ, όλο αυτό που ανακοίνωσαν πρόσφατα ο Πρόεδρος και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Περιφερειακού (;) μας Θεάτρου μού θύμισε εκδηλώσεις και παραστάσεις ακμαίου (προφανώς) πολιτιστικού συλλόγου! Και αναρωτήθηκα: τι πιο διαφορετικό θα παρουσίαζε στη μεγάλη του ακμή (τηρουμένων πάντα των αναλογιών) ο Σύνδεσμος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών; Αρκεί μόνο μία «ιστορική αναδρομή» στην εμβληματική δεκαετία του ’80 για να επιβεβαιώσετε ιδίοις όμμασι (και αίσθησης) τα προαναφερθέντα.

Και όσο καθόμουν και τα σκεφτόμουν αυτά, μου ήρθε στο μυαλό μία «χειμερινή σύναξη ταγών και φυλάκων» (της τέχνης εννοείται), στην οποία ο Θοδωρής Γκόνης είπε κάτι που προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση στη «κλειστή ομύγηρη»: Ένα δωμάτιο δώστε μου, και εκεί μέσα θα σας φτιάξω θέατρο…

Γνωρίζοντας πολύ καλά τις ικανότητές του και πιστεύοντας αφάνταστα στο ταλέντο και τις ιδέες του, «κόλλησα» σε αυτό που άκουσα. Να, είπα, κάτι που μπορεί να ξεβαλτώσει τη θεατρική έκφραση στην πόλη. Να δώσει καινούρια ώθηση στη δημιουργία. Να αναζωογονήσει χώρους. Να «ματώσει» με έργα απρόβλεπτης δυναμικής. Και κάπου εκεί μου «χτύπησε» και η… φλασιά: η Γυναίκα της Πάτρας να παίζεται σε ένα παλιό πορνείο πίσω από τις Καμάρες. Η Πανωραία του Χρονά στο δωμάτιο της Κατινάρας…

Αυτά όμως πέρασαν. Υπήρξαν όμορφα και γοητευτικά, αναδίπλωσαν ελπίδες, μας ξαναθύμισαν πώς είναι να ονειρεύεσαι και να σχεδιάζεις και, πάνω σε όλα αυτά, σηκωθήκαμε και είπαμε… καληνύχτα. Άλλη μία σεμνή τελετή ουτοπίας είχε λάβει τέλος.

Σε πείσμα της πεζής πραγματικότητας, έμεινε ο Θοδωρής. Στη αρχή τον στήριξαν οι παλιοί του φίλοι, κατόπιν τον εμπιστεύτηκαν οι καινούριες του παρέες και στο τέλος τον «πίστεψε» και τον «νομιμοποίησε» θεσμικά ο ίδιος ο δήμαρχος. Πρώτα με την ανάθεση του «κουρασμένου» και παραπαίοντος Φεστιβάλ Φιλίππων και κατόπιν (και εν μέσω… παρενεργειών) του προσώρας ανανήψαντος ΔΗΠΕΘΕ.

Για κάποιο λόγο, το καλλιτεχνικό και αισθητικό του πλεονέκτημα, ο Γκόνης το «ξόδεψε» στο Φεστιβάλ Φιλίππων. Και για να ακριβολογώ, στο μέρος εκείνο που αφορούσε στις εκδηλώσεις της πόλης. Χωρίς να είναι πρωτοποριακός, υπήρξε ανανεωτής. Χωρίς να είναι ρηξικέλευθος, υπήρξε μεστός και ουσιαστικός. Χωρίς να είναι ελιτιστής, υπήρξε γόνιμος και εκλεκτικός. Ξεπέρασε γκρίνιες και επαρχιωτισμούς, αδιαφόρησε στη μιζέρια και τους ψιθύρους και έφτιαξε τρία «φεστιβάλ πόλης», μούρλια!

 

Αποτέλεσμα αυτού του «ξοδέματος», είναι η «κόπωση» που διαχέεται σήμερα στον προγραμματισμό του ΔΗΠΕΘΕ. Το είπα και πέρυσι τέτοιον καιρό: αν οι μετακλήσεις τόσων θεατρικών σχημάτων από την Αθήνα νοηματοδοτούν το καλλιτεχνικό περιεχόμενο του τοπικού μας θεάτρου, τότε ο συγχωρεμένος ο Λευτέρης Αθανασιάδης, ήταν ο… μέγας εμπνευστής του! Θέλοντας και μη, δικιά του ιδέα διαχειρίζεται ο Γκόνης και δικές του προτάσεις ακολουθεί. Εμμέσως πλην σαφώς!

 

Είναι όμως ΔΗΠΕΘΕ κάτι τέτοιο; Κι αν ναι, χρειάζεται Καλλιτεχνικός Διευθυντής για να «κλείνει» παραστάσεις, τιμές και ημερομηνίες; Γιατί αν το «ατού» του Γκόνη (και του κάθε Γκόνη) είναι το «θεατρικό του αισθητήριο» και η «γνώση της αγοράς», τότε να με συγχωρέσετε αλλά ας αρχίσουμε να μιλάμε για… αντζέντη. Κι επειδή εγώ δεν τον χαραμίζω με τίποτε σε τέτοιο ρόλο το Θοδωρή, σπεύδω προς υπενθύμιση του λόγου του και του οράματός του, και το «κλείνω» μια και καλή: Ένα δωμάτιο δώστε μου, και εκεί μέσα θα σας φτιάξω θέατρο…      

Κατά τ’ άλλα, υγεία να έχουμε να ανταμώνουμε…