ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Την κυρία Ιωάννα Χατζηβαρύτη τη συμπαθώ ιδιαίτερα. Από παλιά. Είναι ένας ευγενής, προοδευτικός και καλλιεργημένος άνθρωπος, ιδιότητες που, τα τελευταία χρόνια, «αξιοποιεί» και ως πρόεδρος του Σωματείου ΠΝΟΗ. Άλλωστε, το ίδιο το κοινωνικό της προφίλ τής έδινε εξ αρχής όλα εκείνα τα «μπόνους» για να εκπροσωπεί σήμερα ένα σημαντικό κομμάτι του τοπικού «εθελοντισμού».

Τι είναι όμως αυτός ο περίφημος «εθελοντισμός» τής ΠΝΟΗΣ; Πώς το αρχικό (άντε και σεβαστό) ενδιαφέρον της «για το παιδί και την οικογένεια» μετεξελίχθηκε σε έναν δαιδαλώδη μηχανισμό αξιοποίησης προγραμμάτων «καταπολέμησης της ανεργίας»; Πώς από μια ανεξάρτητη ομάδα εθελοντών κατάφερε να βρεθεί στην «πολιτική αγκαλιά» της δημοτικής αρχής; Πώς από ένας φορέας χαμηλών (γενικά) απαιτήσεων κατόρθωσε να ηγείται των προσπαθειών για την «εξάλειψη της φτώχειας»; Και, εν τέλει, πώς από τα «χρόνια της αθωότητας» πέρασε σε αυτά της αμφισβήτησης και των «επικοινωνιακών μαχών»;

Το θέμα, βέβαια, με την ΠΝΟΗ δεν είναι ηθικό. Και σε ό,τι αφορά το πρόσωπο της κυρίας Χατζηβαρύτη, μακριά από εμένα και οι οποιοιδήποτε υπαινιγμοί εναντίον της. Ως εκ τούτου, λανθασμένα κάποιοι επιμένουν να κοιτάνε το «διαδικαστικό δέντρο», χάνοντας την αίσθηση του «καιόμενου δάσους». Γιατί, απλούστατα, το πρόβλημα με το σύγχρονο εθελοντισμό είναι εντόνως πολιτικό και έχει να κάνει με τη γενικευμένη (και διαρκώς προωθούμενη) φιλοσοφία για «λιγότερο κράτος». Έχει να κάνει με ένα μοντέλο κοινωνικής συνεισφοράς που τείνει να εξελιχθεί σε «ερασιτεχνικό υποκατάστατο» των δημόσιων δομών. Σε ένα πρόσκαιρο αναλγητικό που θα «ζαχαρώσει» την κατάρρευση όλων των προνοιακών παροχών. Σε μία «θεραπεία της στιγμής». Άλλα και σε ένα «όχημα» που βάζει τους συμμετέχοντες σε αυτό σε τροχιά επαγγελματικής αποκατάστασης.

Δεν το λέω εγώ. Το διαλαλούν «επισήμως» τα Μέσα που τον προωθούν και τον… κανακεύουν. Ο εθελοντισμός, λένε, αυξάνει τις πιθανότητες να βρείτε δουλειά. Ο εθελοντισμός, λένε, σας προσφέρει δεξιότητες που θα σας χρειαστούν (όταν και άμα) βρεθείτε σε ένα εργασιακό περιβάλλον. Ο εθελοντισμός, λένε, σας κάνει να ξεχωρίζετε από τους άλλους πτυχιούχους. Και λένε και τούτο: αν έχετε συνεισφέρει στη συγκέντρωση πόρων για κάποιον οργανισμό (π.χ. χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό), αυτό σίγουρα θα εντυπωσιάσει το μελλοντικό αφεντικό σας! Επιμύθιον; Ζυμώσου στο τζάμπα για να σου φανούν πολλά τα 400 ευρώ! Αν και όποταν…

Ας μη γελιόμαστε. Όλα ετούτα είχαν μελετηθεί δεόντως και είχαν ξεκινήσει στον κατάλληλο χρόνο. Τότε που η χώρα ζούσε στη φενάκη της «ισχυρής Ελλάδας» και η διάθεση για αφιλοκερδή κοινωνική προσφορά έπαιρνε διαστάσεις «πατριωτικής εμψύχωσης». Μεθοδεύτηκε ιδανικά με τους «εθελοντικούς στρατούς» του «εθνικού μας στοιχήματος» (άλλως και Ολυμπιακοί Αγώνες), μπολιάστηκε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο με τους τρέντυ Atenistas και την πλήρη από–ιδεολογιοποίηση της αλληλεγγύης, «ντύθηκε με «φιλανθρωπικό μανδύα» μέσα στα μεγάλα σούπερ μάρκετ (σε ένα από αυτά ξεκίνησε ήδη και η λειτουργία ενεχυροδανειστήριου!), περιβλήθηκε με «οικολογικές ευαισθησίες» υπό μορφή προσκοπικών εξορμήσεων (την ώρα που οι «ενδυματολόγοι» του έστηναν καταστροφικές μπίζνες σε δάση και παραλίες) για να φτάσει σήμερα στο σημείο να διαχειρίζεται τον πόνο και τις αγωνίες χιλιάδων ταλαιπωρημένων και απελπισμένων ανθρώπων με τη βιτρίνα μιας (οποιασδήποτε)… ΠΝΟΗΣ.

Να γιατί αυτή η «εθελοντική φάμπρικα» δεν μπορεί να έχει σχέση με τον γνήσιο εθελοντισμό της ανιδιοτέλειας και της θυσίας. Και το λέω μόνο και μόνο για να μη χάνουμε και την ουσία των λέξεων… Τουλάχιστον, ας κρατήσουμε και κάτι ανόθευτο για να παρηγορούμαστε.