Το τελευταίο διάστημα, τα τοπικά στελέχη της Νέας
Δημοκρατίας (συνεπικουρούμενα και από τα εναπομείναντα τοιαύτα του ΠΑΣΟΚ)
ασκούν δριμεία κριτική στους εδώ εκπροσώπους της κυβέρνησης για τη στάση και
την τακτική τους απέναντι στο προσφυγικό, κατηγορώντας τους πότε για ολιγωρία
και ανικανότητα και πότε για απουσία και προχειρότητα. Προσωπικά, δεν έχω
κανέναν λόγο να αντιπαρατεθώ στα επιχειρήματά τους. Αυτό ας το αναλάβουν κι ας
το επωμισθούν οι «θιγόμενοι». Όμως, επειδή η μνήμη μου παραμένει ακόμη κραταιή και
επειδή μικρός ο τόπος και γνωστά τα «έπη» του καθενός, αρνούμαι να με θεωρούν ξεχασιάρη
και μαλάκα οι κατ’ εξοχήν (και με αποδείξεις) ανίκανοι του «γαλοζοπράσινου
εκδρομικού».
Και αρνούμαι για έναν και μοναδικό λόγο: γιατί κανείς από
αυτούς δεν έχει δικαίωμα να καταλογίζει ανικανότητες και ολιγωρίες σε άλλους,
όταν οι ίδιοι –ως διαχρονικοί διαχειριστές του δημόσιου βίου– έχουν αποτύχει
παταγωδώς σε ΟΛΑ. Και μάλιστα στα εύκολα. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλο
να κληθείς να τακτοποιήσεις και να διαχειριστείς υποθέσεις «μες στην τρελή
χαρά» της πολιτικής και οικονομικής ευμάρειας και ευδαιμονίας και άλλο ένα παγκόσμιο πρόβλημα
όπως αυτό με τους πρόσφυγες. Και μάλιστα, σε μία χώρα διαλυμένη και κοινωνικά
ανοχύρωτη ένεκα των προηγούμενων πολιτικών επιλογών.
Να «ανοίξω» λοιπόν τον κατάλογο των δικών τους ανικανοτήτων;
Να υπενθυμίσω τις αποτυχίες τους; Να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να καταγράψω τα
«φούμαρα» και τα «φύκια» που μας πουλούσαν; Για πάμε…
Πόσα χρόνια «σέρνεται» η υπόθεση του 12%; Πόσες υποσχέσεις;
Πόσες αναμονές; Πόσες αυταπάτες; Πόσα ψέματα και πόσες
αρλούμπες; Τι έγινε με εκείνο το περίφημο Βιοτεχνικό Πάρκο;
Σε ποιους «βάλτους» και «λασπόνερα» χάσκουν οι μελέτες και τα οράματα; Με το
έργο της Δημοτικής Καπναποθήκης; Ήμουν νιος και (σχεδόν) γέρασα. Έρημη και
άδεια από ζωή και δημιουργία, σβήνει μέσα στην πολιτιστική μελαγχολία της πόλης.
Εμ, η άλλη της οδού Φιλίππου; Ποιος τη θυμάται άραγε; Και ποιος την… σκέφτεται;
Το άλλο το διατηρητέο στην πλατεία Μακέδου; Η ανάπλαση της περιοχής; Το Σχέδιο
Πόλης Περιγιαλίου; Ξεθύμαναν οι σαμπάνιες από την «πρώτη οικοδομική άδεια» και
ζέχνουν… αφασία! Το παλιό Νοσοκομείο; Το (και κακόγουστο) διπλανό του από…
γυαλί; Το παλιό Σανατόριο; Η διπλανή του (άλλη κακόγουστη κι αυτή) προέκταση;
Το κτίριο των παλιών Δικαστηρίων; Τα Στρατόπεδα; Το ανοιχτό Κολυμβητήριο; Το
Δημοτικό Θερμοκήπιο; Ο Διόνυσος; Οι αποθήκες του Λιμανιού; Το Απεντομωτήριο; Το
παλιό Τελωνείο;
Γι’ αυτό λέω και τονίζω: θέλει πολύ μεγάλο θράσος να μιλάς
για την ανικανότητα των άλλων, όταν τα δικά σου δείγματα σε εκθέτουν
ανεπανόρθωτα. Όταν έχεις λερωμένη τη φωλιά σου, όχι μόνο δεν μιλάς, άλλα
γυρίζεις στο σπίτι σου και το ρίχνεις στο… κέντημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου