ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ

Ακτιβισμός κι αυτός! Δεκάδες νταγλαράδες αστυνομικοί με κουκούλες και όπλα να μεταφέρουν τέσσερεις πιτσιρικάδες σαν τσιγαρίδες, και αυτή εκεί, να κρατάει πλακάτ που να γράφει: Και οι αστυνομικοί έχουν μάνες.

Το αυτονόητο «λέει» η γυναίκα, οκέι, αλλά μοιάζει κομματάκι κουλό να το διαλαλείς εν μέσω κατασταλτικής παντοδυναμίας και με τους δρόμους της Κοζάνης φίσκα στην αντιτρομοκρατική και τους ασφαλίτες. Τι να πούνε και οι άλλες οι μάνες δηλαδή. Και δεν λέω γι αυτές που είδαν τα παιδιά τους σαπισμένα στο ξύλο (από την συμπλοκή ντε). Αυτές μίλησαν στα ίσα. Είμαστε περήφανες είπαν και το «έκλεισαν» το μητρικό. Αξιοπρεπώς. Και μαχητικά.

Για τις άλλες λέω. Αυτές που βλέπουν τα παιδιά τους άνεργα, να γυρνάνε πέρα δώθε χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον, χωρίς ασφάλεια, χωρίς αφορμή να ζήσουν και να προκόψουν. Αλλά που να πάρει και να σηκώσει, καμιά της δεν βγήκε μέχρι τώρα στο δρόμο να το φωνάξει: Και οι άνεργοι έχουν μάνες.

Μία να κάνει την αρχή. Και μετά να έρθουν και οι άλλες μανάδες. Που βλέπουν τα παιδιά τους να ξενιτεύονται, να περπατάνε πάνω στα χνάρια των παππούδων τους. Στις ίδιες διαδρομές, της «άλλης μας γεωγραφίας». Βέλγια και Γερμανίες. Αμέρικα και Καναδά. Και να σηκώσουν ένα πανό με λίγες λέξεις, μετρημένες: Και οι μετανάστες έχουν μάνες.

Και να δεις εσύ μετά πως θα ξεμυτίσουν μεμιάς και οι άλλες. Οι μανάδες των αστέγων, των αρρώστων, των τοξικομανών, των αναπήρων. Οι μανάδες των «παιδιών της γαλαρίας». Οι μανάδες των σκοταδιών και της απομόνωσης. Νύχτα θα είναι και θα γεμίσουν τους τοίχους με τα δικά τους γράμματα: Και οι σιωπές έχουν μάνες.

Τότε μόνο θα γυρίσουν σε εκείνη την μάνα του αστυνομικού και θα της θυμίσουν: Μάνα είχαν και οι βασανιστές του Μουστακλή. Μάνα είχε και ο Μπάμπαλης και ο Μάλλιος και ο Θεοφιλογιαννάκος. Μάνες είχαν και οι ΕΣΑτζήδες που ρήμαζαν στη φάλαγγα τους φοιτητές και τα φαντάρια. Μάνα είχε και ο βιαστής της Μαρίνας στην Μπουμπουλίνας. Μάνα και ο Ντερτιλής που έκανε άσκηση σκοποβολής πάνω στο κεφάλι του εικοσάχρονου Μυρογιάννη…

Το ξέρω. Και κανένα πλακάτ δεν χρειάζομαι για να μου το υπενθυμίσει. Μάνες είναι και εκείνες που έθαψαν τα παιδιά τους γαζωμένα από τις σφαίρες κακοποιών. Μάνες χαροκαμένες. Λυγισμένες μέσα στο κενό και την απουσία. Μάνες που ξεφόρτωσαν όλα τους τα όνειρα πάνω σε ένα άψυχο σώμα είκοσι εννιά χρόνων.

Και λέω. Μήπως ήρθε η στιγμή να βγάλουν μέσα απ’ τα σπλάχνα τους εκείνο το Μάνα Κουράγιο και να γίνουν το άλλο ξημέρωμα οι μανάδες όλων των παιδιών; Μονιασμένες και όμορφες σαν τον πρώτο τους καρπό; Μήπως;