Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΥΠΟΣΤΕΓΟΥ

Εδώ και κάμποσο καιρό, σε μία λιτή, εύχρηστη και λειτουργική ηλεκτρονική σελίδα, «ξεκουράζονται» τα έξη ιστορικά τεύχη του περιοδικού Υπόστεγο. Η σεμνή τους «τακτοποίηση» μέσα στο ηλεκτρονικό σύμπαν, αντανακλά πλήρως τις πνευματικές ανησυχίες μιας «γεμάτης πενταετίας» που ξεκίνησε τον Ιούνιο του ΄87 και έλαβε (οριστικό) τέλος το καλοκαίρι του ΄92. Σημαδιακό ή μη, το «εκδοτικό σιωπητήριο» του περιοδικού, συνέπιπτε με την απαρχή του συλλογικού μας ξεσαλώματος. Οι όποιες λογοτεχνικές, κοινωνικές και αισθητικές ανησυχίες, περνούσαν σιγά – σιγά στο περιθώριο. Τα πρώτα βήματα του «ιδιωτικού θριάμβου», οι πρώτες «ιαχές» του «πνευματικού Lifestyle», θα σημάνουν και την σταδιακή υποχώρηση των «σκαπανέων» της έκδοσης. Η πόλη, η χώρα ολάκερη, άλλαζε ρώτα και πολιτισμό.

Το Υπόστεγο, ήταν μια πράξη βαθύτατα ερωτική. Γονιμοποίησε με το καλύτερο τρόπο την δυναμική και την αξιοσύνη του τότε διοικητικού συμβουλίου του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών, με το πάθος, τις γνώσεις και την καλλιέργεια των μελών της συντακτικής του επιτροπής. Μια ιδανική συνύπαρξη ιδεών και πράξης, οράματος και αποτελέσματος. Και επί προσώπων; Η αδιάκοπη, σχεδόν πατρική φροντίδα του Βασίλη Θεοδωρίδη, η παραδειγματική του συνέπεια, ακόμη , ακόμη και αυτός ο «μυθικός του συγκεντρωτισμός», θα εμφυσήσουν πνεύμα σιγουριάς και… νοικοκυριού. Πάνω σε αυτά τα «στρωσίδια» θα αποθέσουν τους καρπούς των δικών τους χαρισμάτων οι προεξάρχοντες του εγχειρήματος. Ήγουν, ο εκλεκτός και τω πάνυ έν-τεχνος, Διαμαντής Αξιώτης,  ο εξόχως αγωνιών και συγγράφων Κοσμάς Χαρπαντίδης και η έχουσα την τέρψιν άσβηστη, Ελένη Ιορδάνου. 

Σχεδιασμένο με ξεχωριστό «αέρα» και γούστο, το Υπόστεγο θα «φρεσκάρει» την εκδοτική παράδοση του Σ.Φ.Γ.Τ. και θα «ανταμείψει» το (αυστηρό και απαιτητικό) κοινό του με σπουδαία κείμενα, στιβαρές και έντιμες κριτικές, περιεκτικά αφιερώματα, γόνιμους διαλόγους και προβληματισμούς, ελκυστικά (ενίοτε και «πικρά») σχόλια… Και όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιου είδους «εκδοτικούς τόπους», όλα, ακόμη και τώρα, θα μοιάζουν ολόφρεσκα και ευωδιαστά. Και εσαεί παρόντα. Οι εντάσεις της «πρώτης γραφής», τα διαπεραστικά σκιρτήματα, οι αγωνίες της δημιουργίας, οι μάχες με το χρόνο, τα ατέλειωτα νυχτέρια, οι «διαπραγματεύσεις», η μέθη ψυχών και σωμάτων… Πότε νηφάλια και πότε εκρηκτική. Σε πολλές δε περιπτώσεις, κείμενα και απόψεις θα αποδειχθούν άκρως προφητικά και (εκ του αποτελέσματος), τραγικά επίκαιρα.

Η «ανάρτηση» των έξη τευχών στο διαδίκτυο δεν καταγράφεται ως «άλλη μία» πνευματική ανάμνηση. Ως ένα παρελθόν προς αρχειοθέτηση. Ανατρέχοντας κανείς στις σελίδες του περιοδικού θα «επαναφορτίσει» τις αισθητικές του δυνάμεις και θα κάνει τους «προσωπικούς του λογαριασμούς» πάνω σε κείμενα «εσωτερικής καύσης». Πότε με την αιμάτινη γραφή του Γιώργου Χειμωνά και πότε με τις ρευστές αλληγορίες του Γιάννη Βαρβέρη. Και σε δρόμους παράλληλους. Με την λεπτή εκλεκτικότητα του Μένη Κουμανταρέα, τις «πυκνές ησυχίες» του Ερρίκου Μπελιέ, τη «τολμηρή αβεβαιότητα» του Κώστα Καναβούρη… Και με τη πόλη, παρούσα εις το διηνεκές.

Καλές αναγνώσεις. Και ανταμώματα.