Ο "ΠΟΙΗΤΗΣ" ΜΠΟΓΔΑΝΟΣ

Αναρωτιέμαι ακόμη: γιατί αυτός ο θόρυβος στο διαδίκτυο, για τον «ποιητή»  Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Ούτε ο πρώτος είναι που προκύπτει στο «κλαμπ των προχείρων», ούτε (δυστυχώς) και ο τελευταίος. Και ποτέ οι καιροί δεν έπαψαν να γεννούν τους δικούς τους «Μπογδάνους». Η λογοτεχνία (και κυρίως η ζωγραφικής), δεν «έμεινε» στιγμή από γραφικούς, από ατάλαντους, από επηρμένους και από… θρασίμια. Και σας το εγγυώμαι. Δεν θα μας «μείνει» και ποτέ. Όσες κριτικές κι αν γραφούν, όσα αναθέματα κι αν πέσουν. Και όση απαξίωση. Νομοτελειακώς και εκ παραδόσεως, οι «ποιητάδες του είδους», θα «κυκλοφορούν λυτοί» ανάμεσά μας. Στη «ασφάλεια» του συναμφότερου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Διότι, λόγιες κουτουράδες ωσάν το: Σιγανό της αγάπης μας γλύκισμα, Τρυφερό ποιητών το απάνθισμα… έχω «αντιμετωπίσει» δεκάδες φορές ως αναγνώστης. Και συνήθως, η πρώτη αντίδραση είναι το γέλιο και η καζούρα.  Πολλές φορές δε, και όταν και η παρέα έχει κέφια, «ρίχνουμε» και καμία απαγγελία για το έθιμο. Ψυχοθεραπευτικό πέρα για πέρα και σας το συνιστώ.

Τι είναι τελικά αυτό που κάνει σήμερα την «ποίηση» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, «θέμα»; Προφανώς όχι οι  Στερεότεροι φθόγγοι, του τέλους, Στολισμοί ενός κόσμου απροσμάχητου… Ούτε βεβαίως οι «επί τούτου» προκλήσεις των τίτλων. Επί παραδείγματι, το Αισχύλος Στο Χείλος, θα μπορούσε να είναι και επιθεωρησιακό μότο σε μια ποπ – αρτ εκδοχή του Δελφινάριου. Το δε Όταν Έκλασε Ο Νερούντα γειτνιάζει τόσο με τα στιχουργήματα του Σεφερλή, που αυτοακυρώνεται στην στιγμή.

Ο Μπογδάνος έγινε «θέμα» (ή και θύμα μαζί), γιατί η «ποίησή» του ταυτίστηκε  με τον «δημόσιο μύθο» του. Με την εικόνα που απλόχερα (και εθιστικά) του παρέχει μία εβδομαδιαία δημοσιογραφική εκπομπή. Ένα εφήμερο τοκ σόου στην ανυπόληπτη τηλεόραση. Πράξη εκ προοιμίου αντι – ποιητική, αλλά, φευ, ιδιαίτερα ικανή για να του ανοίξει τους δια – δρόμους των (κρυφών) επιθυμιών του.

Κι έπειτα, ο «δημοσιογράφος» Μπογδάνος, δεν είναι μία τυπική «περίπτωση παπαγαλίας». Δεν είναι «άλλος ένας» απόφοιτος των «σχολών δημοσιογραφίας».  Είναι ένα πρόσωπο που παραπέμπει ευθέως σε «επιτήδειο κομπογιαννίτη». Η αφηγηματική του καρικατούρα, το επαγγελματικό του φρόνημα και η ρηχή του αυτοπεποίθηση, θα προδίδουν συνεχώς το ακαλλιέργητο και την αμορφωσιά του. Ταυτόχρονα, η επικοινωνιακή του λαθροχειρία θα εδραιώνει και το αγεφύρωτο με την ποίηση

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν είναι από αυτούς τους «ποιητές» που καμιά φορά μπορείς να τους δεις και με επιείκεια. Να συμβιβαστείς με τη «αρρώστια» τους. Ή και με την «αθωότητά» τους. Γιατί όχι. Ο Μπογδάνος «βαράει αλλού». Εκπέμπει τσογλανιά. Είναι ένας αναιδέστατος νεαρός που έκανε την μετριότητα επάγγελμα. Δεν είναι ο μόνος. Απλά αυτός θέλησε να γίνει και ποιητής. Και εκεί έγινε… σούργελο. Ποιο πολύ και από εκείνη την βραδιά που τον «πάτησε» ο μπουρδελοφύρερ στο Ευθέως.

Υ.Γ.

Αυτό που έμεινε στα «παρασκήνια του θορύβου» και δεν αξιολογήθηκε τόσο όσο του έπρεπε και του αναλογούσε, είναι το γεγονός της συμμετοχής του Κώστα Γεωργουσόπουλο στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Μπογδάνου. Και μάλιστα ως ένας από τους… αναλυτές της. Και ήταν αυτός που θα της έδινε και το στίγμα της «δύσκολης ποίησης». Λογικό. Ποιος νογάει διαβάζοντας: Ακόμα αναπνέει, καυτός συνεαυτός αργόμισθος, Ξενοφερμένος ενδοβαλτός, ώσπου να σβήσει στο φλογώδες άηχο… Ίσως μόνο ο Στέλιος Ράμφος.