ΔΗΜΟΣ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ

Η λειτουργία μίας αμιγώς κινηματογραφικής αίθουσας, προϋποθέτει εκ προοιμίου το αυτονόητο: την προβολή ταινιών μέσα σε αυτήν και, ει δυνατόν, αυτών που παράγει η τρέχουσα κινηματογραφική χρονιά.

Με δεδομένη την ύπαρξη ενός καθ’ όλα αξιοπρεπούς κινηματογράφου, ο Δήμος Καβάλας (ως ενοικιαστής και διαχειριστής του ΟΣΚΑΡ), αδυνατεί να συλλάβει την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ζωντανής (πρωτίστως δε νεανικής) κοιτίδας πολιτισμού υπό μορφή τοπικής «κοινότητας σινεφίλ». Και σκεφτείτε πόσο σημαντική θα είναι μία τέτοια πρωτοβουλία, όταν καταφέρει και «συντονιστεί» με τις ιστορικές και αισθητικές αναφορές της Κινηματογραφικής Λέσχης του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών. Και τις «ένδοξες» νύχτες της.

Αντ’ αυτού, ο Δήμος Καβάλας, περιορίζει τα γεγονότα της αίθουσας σε παροδικές εκδηλώσεις συλλόγων και φορέων, ικανές μεν να την «ξαραχνιάζουν» από την κλεισούρα, ανίκανες όμως να διευρύνουν τους λειτουργικούς της ορίζοντες. Εξαιρουμένων των ρεσιτάλ του Δημοτικού Ωδείου (αν και πιστεύω ότι αδικούνται κατάφωρα από το αχανές και την ακουστική του χώρου), οι υπόλοιπες δραστηριότητες, απλά συντηρούν την εικόνα μιας φτωχής, πλην τίμιας… επαρχίας.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, παρακολουθώντας σε μία από τις πολλές και τελευταία ανθούσες «κοινωνικές κολεκτίβες» της πόλης, (που στις «οικογενειακές» τους συναθροίσεις, εκτός των άλλων, προβάλουν εξαιρετικά και «ολόφρεσκα» φιλμ), την καινούρια και για άλλη μια φορά εξαιρετική ταινία του  Κεν Λόουτς, Το Μερίδιο των Αγγέλων.

Μετατρέποντας την ανάγκη σε φιλοτιμία, και ως άλλοι «πιονέροι του πολιτισμού», οι άνθρωποι αυτών των συλλογικοτήτων, υπερβάλλουν εαυτούς για να «αντισταθούν» στον ολοκληρωτισμό της «οικιακής οθόνης» και τις ισοπεδωτικές (ενίοτε και κατευθυνόμενες) επιλογές της εμπορικής διανομής. Με το μόνο όπλο που τους έχει απομείνει: την αγάπη τους για το σινεμά.

Και αντί ο Δήμος να αξιοποιήσει «μέχρι τελευταίας ρανίδας» όλο αυτό το ανθρώπινο (και τα μάλα… έμ-ψυχο) δυναμικό «στήνοντας» έναν κινηματογράφο – πρότυπο για τους πολίτες του, παραμένει (ένοχα) απαθής και αδιάφορος.

Είμαι σίγουρος πως θα βρεθούν αρκετοί που θα επικαλεστούν την οικονομική κρίση για να προβάλουν τις αντιρρήσεις τους σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Βολικό «σενάριο» για όσους δεν θέλουν να… ζυμώσουν. Και βαθειά απολίτικο αν σκεφτούμε ότι η τέχνη (ιδίως όμως ο κινηματογράφος) είναι η μόνη λυτρωτική απάντηση απέναντι στην συλλογική μας κατάθλιψη και τον ατομικό μας απομονωτισμό. Και ενδεχομένως ένα υπέροχο και διαρκές «μάθημα αυτογνωσίας» για όσους θελήσουν να σκάψουν βαθειά στα «θεμέλια» της γνώσης, της ομορφιάς και της… ουτοπίας. Και ίσως εκεί να βρουν και το πώς οικοδομήθηκε το... αυθαίρετον της κρίσης.