ΜΝΗΜΗ ΜΑΡΙΑΣ...

Η Μαρία δεν άντεξε. «Έφυγε» προχθές από τη ζωή πριν προλάβει να κλείσει τα 32 της, αφήνοντας πίσω το μονάκριβο παιδί της. Η Μαρία ήταν τοξικομανής και φορέας του AIDS. Και μία από εκείνες τις ταλαιπωρημένες κοπέλες που αυτός ο απίθανος ο Λοβέρδος, τις είχε στήσει στον δημόσιο τοίχο του εξευτελισμού και της διαπόμπευσης, φορτώνοντάς τες το στίγμα της πόρνης – δολοφόνου!

Ο Λοβέρδος, ο Μπόλαρης και ο Χρυσοχοΐδης. Της Υγείας και της Δημόσιας Τάξης υπουργοί. Αυτοί που έσερναν τα βασανισμένα από τη χρήση και την εξάρτηση κορίτσια, στα κρατικά κρεματόρια. Αυτοί οι άθλιοι και οι αποκρουστικοί υποκριτές που δεν δίστασαν να τα «κρεμάσουν» ξεσκέπαστα στα δελτία ειδήσεων των κανιβάλων της ενημέρωσης. Αυτοί που έστελναν στο χωριό της Μαρίας τους επίορκους γιατρούς και υπαλλήλους του ΚΕΕΛΠΝΟ για να εξετάσουν το παιδί της μέσα στο σχολείο και μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του. Αυτοί που αντί να φροντίσουν για την υγεία και την απεξάρτησή των άρρωστων (ψυχικά και σωματικά) κοριτσιών, τα πέταγαν απομονωμένα στα κελιά του Κορυδαλλού, ρίχνοντας το λιγοστό φαί τους από τα κάγκελα.

Πριν δύο χρόνια ήταν η Κατερίνα, τώρα η Μαρία, αύριο ποιος ξέρει ποια... Πόσους ακόμη θανάτους θα μετρήσουμε από εκείνη την θλιβερή νύχτα που οι αλητήριοι της εξουσίας βάλθηκαν να «απολυμάνουν» τη πόλη. Πόσες ψυχές ακόμη θα ρημάζουν μέσα σε εκείνη την ταπείνωση και την χλεύη. Και πόσα κορίτσια ακόμη θυσιασμένα στο βωμό του πολιτικού τους συμφέροντος.

Ο Λοβέρδος, ο Μπόλαρης, ο Χρυσοχοΐδης, οι Εισαγγελείς, τα σιχάματα της δημοσιογραφίας... Στη θέση τους όλοι. Λες και δεν συνέβη τίποτε. Λες και δεν συμβαίνει τίποτε. Χωρίς τσίπα, χωρίς ντροπή. Να αγορεύουν με υφάκι και ξερολιές από τα έδρανα της Βουλής, να κυβερνούν από άλλα πόστα και από άλλα «ιδεολογικά μετερίζια», να ιδιωτεύουν στην ευμάρεια του κοινωνικού αφρού, να δικάζουν, να προπαγανδίζουν...

Ποιος τώρα θα νοιαστεί για τα κορίτσια που μένουν πίσω; Ποιος για την Νιόβη, την Ερατώ, την Ελένη, την Κωνσταντίνα, την Στέλλα, την Φωτεινούλα...; Ποιος θα βρεθεί να γαληνέψει τους φόβους τους; Ποιος θα ακουμπήσει στο πλευρό τους, να αφουγκραστεί για λίγο τους πόνους και τις αγωνίες τους; Ποιός εν τέλει θα προλάβει το επόμενο κακό;