ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΤΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Μέρες τώρα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία Πρωτοβουλία Πολιτών της Καβάλας, σκοπός της οποίας είναι η μετεγκατάσταση των προσφύγων από το Εσκί Καπού σε δημόσιους χώρους εντός του αστικού ιστού της πόλης. Πρωτοβουλία που διανθίζεται με έντονα συναισθήματα αλληλεγγύης και ανιδιοτελούς προσφοράς. Χωρίς να αμφισβητώ την καλοσύνη και την αγνότητα των προθέσεών τους, χωρίς την παραμικρή διάθεση να απαξιώσω τις ενστάσεις και τις ανησυχίες τους για το επίπεδο διαβίωσης στον συγκεκριμένο καταυλισμό, χωρίς να υποτιμώ τη σοβαρότητα του εγχειρήματός τους και τη φιλανθρωπική ορθότητα που αυτό περιέχει, ας μου επιτραπούν μερικές σκέψεις (ενδεχομένως και διαφωνίες).

Το προσφυγικό ζήτημα είναι μία πάρα πολύ σοβαρή και σύνθετη υπόθεση που επηρεάζει έντονα τους κοινωνικούς και πολιτικούς ρυθμούς και, ως τέτοια, δεν μπορεί να παραμένει και να εξελίσσεται εγκλωβισμένη μέσα σε αλληλέγγυες φορτίσεις και θεωρητικές αναγνώσεις. Οφείλουν, λοιπόν, όλοι όσοι ασχολούνται με αυτή, να μελετούν με μεγάλη προσοχή τις παράπλευρες επιπτώσεις των κινήσεών τους και να μην παρασέρνονται από κινηματικούς αυθορμητισμούς και ουμανιστικούς μαξιμαλισμούς.

Πιο συγκεκριμένα: αν στην περίπτωση για την οποία μιλάμε δεν έχουν μελετηθεί με απόλυτη ακρίβεια οι κοινωνικές αντοχές, αν δεν έχουν σφυγμομετρηθεί οι παλμοί των αντιδράσεων που ελλοχεύουν στις ακραίες παρυφές της κοινωνίας, αν δεν έχουν εντοπιστεί οι παράγοντες εκείνοι που μπορούν να μετατρέψουν την προσφυγική ενσωμάτωση σε πυριτιδαποθήκη φόβου κι αν, τέλος, δεν έχουν επισημανθεί τα λειτουργικά ελλείμματα και οι οικείες αδυναμίες, τότε πολύ φοβάμαι ότι η όλη Πρωτοβουλία κινείται πάνω στα ξύλινα πόδια μιας τίμιας (πλην αφελούς) ουτοπίας.

Το πλέον σημαντικό: τη στιγμή αυτή, η πόλη βιώνει τον απόλυτο θεσμικό συντηρήσιμο, στους κόλπους του οποίου δρα (φανερά ή υπόγεια) ένα ακροδεξιό ρεύμα που δεν το έχει σε τίποτε να μετατοπιστεί σε «δραστηριότητες» εξόχως… κανιβαλικές. Πάει να πει, μία πρωτοβουλία σαν αυτή των «αλληλέγγυων» έχει εξ αρχής τεράστιο πρόβλημα συμμαχιών, τέτοιων που θα απέτρεπαν τον φόβο και τη μισαλλοδοξία που πιθανόν να ενσκήψει. Συν το γεγονός ότι κανείς, νομίζω, δεν μπορεί να εγγυηθεί τους τρόπους και τις συμπεριφορές που θα εκδηλώσουν οι βαθιά ταλαιπωρημένοι και βασανισμένοι (σωματικά και ψυχικά) πρόσφυγες στην πορεία της αστικής τους ένταξης.

Για να είμαι δίκαιος, δεν γνωρίζω αν παρόμοιοι με αυτούς προβληματισμοί έχουν τεθεί στις συζητήσεις των ανθρώπων που προβάλλουν το αίτημα της μετεγκατάστασης. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο διάλογος είναι ανοιχτός και χρήσιμος. Ειδικά τώρα που, εκτός από την πολιτική, «παίζονται» και ζωές. Στην κυριολεξία…