ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΟ

Θέλοντας να υπερασπιστεί πολιτικά τους τρεις συναδέλφους του για τις «ποινές» που επέβαλε σε αυτούς το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, (διαγραφή από 18 έως 12 μήνες στους δημοσιογράφους Σταμάτη Μαλέλη, Άρη Πορτοσάλτε και Νίκο Κονιτόπουλο), ο Πάσχος Μανδραβέλης, ανάρτησε στο twitter αυτή τη φωτογραφία, συνοδεύοντάς την με το (άμα τι και ειρωνικό) σχόλιο: Δίκιο σύντροφο! Με διαγραφές δεν γίνεται δουλειά. Χρειάζονται δραστικά μετρά να μη βγάζουν λόγια οι αντιδραστικοί. Παραβλέποντας τα όποια εκφραστικά λάθη που πιθανόν να προκλήθηκαν από βιασύνη και... συναισθηματική φόρτιση, αξίζει το κόπο να σταθούμε λίγο στην ουσία του «καυστικού σχολιασμού», έτσι όπως αυτός επιχειρείται μέσω μιας τραγικής στιγμής της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης, καταφεύγει σε μία απίστευτη ιστορική λαθροχειρία, που για να βρούμε την αντίστοιχή της στα μεταπολιτευτικά χρονικά, θα πρέπει να ανατρέξουμε στις (κυριολεκτικά και μεταφορικά) περιπτώσεις του Στυλιανού Πατακού και του Κωνσταντίνου Πλεύρη. Γιατί, στις δικές τους αναφορές μόνο θα βρούμε ανάλογης ταύτιση με την «απάτη» του Μανδραβέλη. Αυτή δηλαδή που «ήθελε» τις εκτελεσθείσες διά απαγχονισμού γυναίκες να ανήκουν στην «εθνικόφρονα παράταξη» και τους εκτελεστές, στις συμμορίες των αιμοσταγών και ξενοκίνητων κομμουνιστών!

Άλλες όμως οι βουλές του Πάσχου και άλλες η Ιστορία κελεύει. Γιατί, οι τρεις γυναίκες, η 60χρονη Λουκία Τοπάλη η 38χρονη κόρης της Σοφία Τοπάλη και η 40χρονη Φιλίτσα Καλαβρού, απαγχονίστηκαν τον Ιούνιο του 1944 σε μια μουριά του κεντρικού καφενείου στα Κάτω Λεχώνια, από τους Γερμανούς κατακτητές και τους συνεργάτες τους του Εθνικού Αγροτικού Συνδέσμου Αντικομμουνιστικής Δράσεως. Πιθανόν για τον δημοσιογράφο του συγκροτήματος του Αλαφούζου (τρίζουν ακόμη τα κόκαλα της Ελένης Βλάχου), να θεωρηθεί μία απλή λεπτομέρεια, αλλά καλό θα ήταν να γνωρίζει ότι ο λόγος του απαγχονισμού ήταν η συμμετοχή των τριών γυναικών στο ΕΑΜ.

Και για να μη λέτε ότι... υπερβάλω, ιδού και η περιγραφή του γεγονότος, έτσι όπως αυτό καταγράφεται στο βιβλίο της δημοσιογράφου Νίτσας Κολιού, Άγνωστες πτυχές της Κατοχής και της Αντίστασης 1941-44, που εκδόθηκε στο Βόλο το 1985.

Η Σοφία Τοπάλη ήταν οργανωμένη στο ΕΑΜ από τον προηγούμενο χρόνο, αλλά αυτό μόνο δεν αποτελούσε ίσως λόγο για να στηθεί η αγχόνη. Όλος ο πλη0υσμός στη συντριπτική του πλειοψηφία, ανήκε τότε στο ΕΑΜ. Ούτε η περιέργεια της Λουκίας Τοπάλη που συνήθιζε να ρωτάει πολλούς για διάφορα πράγματα μπορούσε να θεωρηθεί κατασκοπεία.

Υπήρχε ακόμη η κατηγορία ότι από το αρχοντικό Τοπάλη εφοδιάζονταν με τρόφιμα οι αντάρτες. Αλλά όλα αυτά θεωρήθηκαν μεταγενέστερα φθηνές δικαιολογίες για να επιτύχει η φοβερή λεηλασία του σπιτιού από ορισμένους πωρωμένους και αδίστακτους που φρόντιζαν να θησαυρίσουν στην άσχημη εποχή, έστω και αν αυτό εστοίχιζε τη ζωή συνανθρώπων τους. Γι' αυτό και η απάνθρωπη εκτέλεση των τριών γυναικών έγινε αφού τις εξανάγκασαν προηγούμενα να αποκαλύψουν μια κρύπτη στον τοίχο με τα πλέον πολύτιμα είδη. Μερικοί αναφέρουν ότι σε κάποιους «κυρίους.. της περιοχής περιήλθαν οι τοπαλέικοι θησαυροί...

Υπολογίστηκε ότι οι Γκεσταπίτες και οι Εασαδίτες έκλεψαν από το τοπαλέικο χρεώγραφα δανείων σε χρυσό αξίας εξήντα χιλιάδων αγγλικών λιρών. Έκλεψαν επίσης δυο χιλιάδες κομμάτια χρυσές αγγλικές λίρες. Και ακόμη χρυσά κοσμήματα και πολύτιμες πέτρες αξίας 6-8 χιλιάδων χρυσών λιρών. Αυτά μαζί με τα πολύτιμα σερβίτσια και τα έπιπλα, τα χαλιά κλπ. Στη συνέχεια το σπίτι ρημάχθηκε και από άλλους και καθώς τα χρόνια περνούσαν αφαιρούνταν τα πάντα, ακόμη και τα πορτοπαράθυρα. Ρημαγμένο πια, ύστερα από λεηλασίες και εμπρησμούς, το ακίνητο Τοπάλη με το μεγάλο κτήμα πουλήθηκε από τους κληρονόμους της οικογένειας που έμεναν στην Αθήνα...

Συμβολικά (και καλά), στη θέση αυτών των γυναικών, ο ανεκδιήγητος παραχαράκτης (ή παντελώς ανιστόρητος;) Πάσχος Μανδραβέλης, «τοποθετεί» τον Μαλέλη, τον Πορτοσάλτε και τον Κονιτόπουλο! Ολίσθημα μέγα που, τώρα κι όλας, θα έπρεπε να τον θέσει εκτός ΕΣΗΕΑ. Άπαξ και διά παντός!