ΑΝΤΖΕΛΑ-ΡΑ

Για εσάς δεν ξέρω, αλλά εγώ τους ανθρώπους τούς αγαπώ και τους εκτιμώ, πρώτα για την ειλικρίνεια και την ντομπροσύνη τους και μετά για όλα τ’ άλλα, τα ταπεινά ή μη. Και αυτός είναι ο λόγος που στέκομαι με σεβασμό απέναντι στην Άντζελα Δημητρίου! Στέκομαι με σεβασμό απέναντι σε μια γυναίκα που δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από δηθενιές και σοουμπιζάτα καμώματα. Που δεν φέρθηκε ποτέ ξιπασμένα και υπεροπτικά. Που δεν πρόδωσε ποτέ τη γνησιότητά της. Την αλήθεια της. Την καταγωγή της. Όσο κι αν «τσαλακώθηκε» από το bullying της «αφρόκρεμας». Από την καζούρα της πιάτσας. Από την υπεροψία των «ψαγμένων».

Η Άντζελα δεν ήταν χαζή! Ένα λαϊκό κορίτσι ήταν, «δουλεμένο» μέσα στη μετεμφυλιακή φτώχια. Ήταν ένα από αυτά τα κορίτσια που η ανέχεια της εποχής και η αγωνία για επιβίωση, δεν τους άφηνε πολλά περιθώρια για γράμματα και σπουδές. Το δημοτικό μόνο για να ξεμπερδεύουν από την υποχρέωση και κατευθείαν στις συνοικιακές βιοτεχνίες, υφάντρες. Από τα 13 στο μεροκάματο. Ποια παιδική εργασία και μαλακίες. Και ποια δικαιώματα.

Εκεί σμιλεύτηκε από παιδούλα. Στις κλωστοϋφαντουργίες του Περιστερίου. Στις γειτονιές των προσφύγων. Στα ασβεστωμένα σπίτια. Στις μικρές κάμαρες. Στο πλυσταριό της αυλής. Στις κυριακάτικες βόλτες. Σε ένα σινεμά που έπαιζε Κώστα Κακαβά και Κλαρκ Γκέιμπλ. Δίπλα σε ένα ραδιόφωνο, ακούγοντας με ευλάβεια την Πόλυ Πάνου να τραγουδά το Ένα Σφάλμα Έκανα… Και αυτή, πάνω στη φούντωση της εφηβείας της, να κάνει όνειρα για τη ζωή. Την ίδια ώρα που η Ελλάδα ξεμυτούσε δειλά-δειλά στο εργολαβικό της μέλλον. Και η ίδια, στις πίστες και την άγρια νύχτα. 

Δόξες και παρακμές. Θρίαμβοι και αποτυχίες. Θαυμαστές και αρπαχτικά. Σαράντα πέντε χρόνια στο κουρμπέτι και από πάνω της τα κύματα όλα. Νικήτρια και νικημένη. Αυθεντική και Lady. Άντζελα και Αγγελικούλα. 

Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά εμένα η Άντζελα, αν και καθόλου του γούστου μου, μού «έβγαζε» πάντα κάτι ατόφιο και αληθινό. Γι’ αυτό ίσως τις αφέλειες και τις χαζομάρες της, τις ένοιωθα ως μια λαϊκή γιορτή που υπονομεύει τη νεοελληνική σαχλαμάρα και το νεόπλουτο κιτς. Και σαν μια γροθιά στο καθ’ εικόνα και ομοίωση ήθος μας. Γι’ αυτό και τώρα την «προσκυνώ» με το: χτύπα, χτύπα σαν άντρας! 

Κι αφήνω στην άκρη τις «στεγνές» των Κέντρων Ισότητας να βουρλίζονται με τα φεμινιστικά τους.