ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΕΠΑΥΞΑΝΩ!

Απ’ ότι φαίνεται, η παρέμβαση του Βασίλη Τραϊφόρου στον Περιφερειακό Συμβούλιο για το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, δεν έτυχε του ανάλογου προβληματισμού και της σημασίας που της έπρεπε. Κι ας επί της ουσίας ο επικεφαλής της παράταξης Γνώση Και Συνεργασία, μοχλεύει ένα θέμα που αγγίζει τα όρια του... σκανδάλου! Προφανώς για τους περιφερειακούς συμβούλους, ο πολιτισμός (με τις όποιες επιπτώσεις του) είναι κάτι σαν... ξεπέτα. Ή (στην καλύτερη) ευκαιρία για κοινωνικά κορδώματα.

Θέλω κατ’ αρχήν να συνταχθώ με τον προβληματισμό του Βασίλη Τραϊφόρου και να υπερθεματίσω στις σκέψεις και τις αγωνίες του. Το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής (μα και τόσα άλλα ανά την επικράτεια), πέραν του ότι δεν εκπληρεί τις βασικές θεσμικές του υποχρεώσεις, είναι ένα δημοτικό θεατράκι «ερασιτεχνικής καλλιέργειας», στημένο μόνο και μόνο για να βγάζουν (να πω ξεκούραστο;) μεροκάματο κάποιοι πολίτες της Κομοτηνής. Αυτό απαραίτητα δεν θα ήταν κακό, αν ο φορέας δεν «πουλούσε μούρη» θεατρικής σκηνής και φυσικά δεν αποκόμιζε οικονομικά οφέλη από την πολιτεία. Όσα και να είναι αυτά. Τότε (και μόνο τότε), η λειτουργία του θα ήταν και πολιτικά τίμια και καλλιτεχνικά ξεκάθαρη. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Όταν όμως ο ερασιτεχνισμός (εδώ σε όλο του το μεγαλείο), πλασάρεται υπό μορφή κρατικής σκηνής, τότε το πράγμα μπερδεύει. Θα έλεγα μάλιστα ότι γίνεται και πολλαπλά επικίνδυνο ένεκα της αισθητικής σύγχυσης που προκαλεί η εκχώρηση της καλλιτεχνικής και θεατρικής έκφρασης στους (κάθε λογής) ερασιτέχνες.

Με αφορμή την τοποθέτηση του Βασίλη Τραϊφόρου, μπήκα στο κόπο να «ψάξω» τις διαδικτυακές φόρμες του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής. Τα απλά δηλαδή και τα εύκολα. Τι αποκόμισα; Πρώτον ότι η επίσημη σελίδα του οργανισμού δεν «ανοίγει» καν και δεύτερον, η άλλη επίσημη στο facebook, «κοσμείται» με αποφθέγματα θεατρικών συγγραφέων και μικρά αποσπάσματα θεατρικών έργων! Κάτι σαν ημερολόγιο εφηβείας! Και κάπου εκεί ανάμεσα στον (έρμο) τον Σαίξπηρ, τον (κατακαημένο) Ζαν Ανούιγ και τον (μα εντελώς ξεκάρφωτο) Τσαρλς Μπουκόφκσι, μερικές ανακοινώσεις για τις παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ!

Να σας ενημερώσω επί αυτών; Κάποιο (τρέχα γύρευε) τμήμα ενηλίκων του Εργαστηρίου Θεατρικής Παιδείας, ανεβάζει το έργο Της Κακομοίρας (ναι, ναι, αυτό που φαντάζεστε και υποθέτετε), κατόπιν το ενδιαφέρον εστιάζεται σε μία ομιλία του Επιμορφωτικού Κύκλου με θέμα την Ρωμαϊκή Θράκη, και αμέσως μετά (όπως κατεβαίνουμε), μερικές ενδιαφέρουσες μετακλήσεις! Και τέλος!

Βέβαια, σε μία ομολογώ φιλότιμη προσπάθεια να απαντήσει στην (κατά πως η ίδια την ορίζει) ισοπεδωτική και εμφορούμενη από τοπικά κίνητρα, κριτική του Βασίλη Τραϊφόρου, η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής κυρία Σοφία Μενεσελίδου, άθελα της (ή εν τη αφελεία της;), γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτική κάνοντας λόγο για: ανάδειξη και προαγωγή του θεατρικού πολιτισμού, μέσω του πνευματικού δυναμικού της περιοχής και της προώθησης της ντόπιας δημιουργίας! Και επειδή εγώ όταν ακούω κάτι τέτοια, κουμπώνουμε αμέσως (για να μη πως ότι βγάζω φλίχτενες), να υπενθυμίσω ότι αυτό το «στάδιο δημιουργίας», το πέρασε και το δικό μας ΔΗΠΕΘΕ και, λίγο – πολύ, μια εικόνα των επιτευγμάτων από τα «ντόπια δυναμικά» την έχουμε.

Λέει και άλλα αποκαλυπτικά η κυρία Μενεσελίδου για τις δράσεις του ΔΗΠΕΘΕ της Κομοτηνής. Όπως για παράδειγμα ότι λειτουργούν όχι ένα, όχι δύο, αλλά τέσσερα ερασιτεχνικά τμήματα (!!!), ότι γίνονται ετήσια θεατροπαιδαγωγικά σεμινάρια (μασαλά!) και ότι μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Κοινωνία και Πληροφορία», ολοκληρώθηκε το έργο που αφορούσε την ψηφιοποίηση του αρχείου του οργανισμού (ενδεχομένως αυτού που ακόμη... ψάχνω). Και τέλος (δις)!

Το ότι η κυρία Μενεσελίδου, αποφεύγει να απαντήσει στην καίρια επισήμανση σχετικά με την απουσία καλλιτεχνικού διευθυντή (βασικότατο κομμάτι των συμβατικών υποχρεώσεων που διέπουν τη σχέση ΔΗΠΕΘΕ και υπουργείου Πολιτισμού), είναι ίσως και το στοιχείο εκείνο που δικαιώνει πολιτικά την κριτική του Βασίλη Τραϊφόρου.

Και ένα υστερόγραφο: με λύπησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο Βασίλης έμεινε τόσο μόνος σε αυτή του την παρέμβαση. Και με ανησύχησε πολύ ή αδιαφορία της «άλλης Αριστεράς». Κατά τα άλλα, της τέχνης και του πολιτισμού. Τρομάρα τους