ΠΟΛΑΚΙΣΜΟΙ

Αν κάτι κάνει την Αριστερά να ξεχωρίζει και να αποκτά (το περιβόητο) «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι των πολιτικών της αντιπάλων, αυτός είναι ο Τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τα γεγονότα. Ανέκαθεν, τα πολιτικά και ιδεολογικά της ατού συμβάδιζαν με τη νηφαλιότητα του λόγου της και την ευπρέπεια του πολιτισμού της. Το «δίκαιο» και οι «αλήθειες» έπονταν. Ή, σωστότερα, κατακτιόνταν μέσα στην αέναη διαδρομή της δικιάς της αισθητικής.

Τα λέω αυτά (και τα τονίζω), με αφορμή τα όσα εκστόμισε τις προάλλες ο (πέρα για πέρα μπρουτάλ και γκροτέσκο μαζί) υφυπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης σε κομματική σύναξη. Πιστέψτε με: το πρόβλημα θα ήταν πολύ πιο μικρό (για «ελεγχόμενο» έχω πλέον τις επιφυλάξεις μου) αν η «ειδική του περίπτωση» δεν έβρισκε «πρόσφορο έδαφος» στο αριστερό ακροατήριο. Αν ο τρόπος του δεν γινόταν αντικείμενο ταύτισης και ενθάρρυνσης. Αν οι «μαγκιές» του δεν προκαλούσαν ενθουσιασμό και δεν πυροδοτούσαν ιαχές θριάμβου. Γιατί, κακά τα ψέματα, το ενδιαφέρον (πια) δεν είναι τι (και πώς τα) είπε ο Πολάκης, αλλά πώς αντέδρασε η κομματική μάζα. Εκεί βρίσκεται η κρισιμότητα της κατάστασης και επ’ αυτού θα κληθεί να «απολογηθεί» στο μέλλον η (κατά ΣΥΡΙΖΑ) Αριστερά.

Λένε ότι ο Πολάκης έχει δίκαιο ως προς το περιεχόμενο των αναφορών του. Το λέω και ΄γω. Έτσι είναι. Όμως, τι; Αυτό του δίνει δικαίωμα να εκτονώνεται ωσάν να πρόκειται για… λιμανίσιο; Του συγχωρείται ο τσαμπουκάς; Του επιτρέπεται η ύβρις; Είναι το «στυλ» υπεράνω της ευγένειας; Και, εν τέλει, πώς να πεις ότι αυτός είναι η συνέχεια του Πασαλίδη, του Ηλιού, του Φλωράκη, του Κύρκου, του Μπανιά, του Παπαγιαννάκη; 

Επειδή προσωπικά έχω «τελειώσει» προ πολλού με τις γραφικότητες και επειδή μέσα μου η Αριστερά εξακολουθεί να είναι ένα μάχιμος και συνεχής πολιτισμός, κάτι τύποι σαν τον Πολάκη μού είναι πέρα για πέρα ξένοι και αντιπαθείς. Και ναι, τώρα θα τολμούσα να πω ότι μου είναι και βαθιά αποκρουστικοί. 

Από την άλλη, υπάρχει και ο Αναγνωστάκης για να μας υπενθυμίζει: Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.