Η ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΗ ΜΑΣ ΣΤΥΣΗ

Όσοι έχουν δει το αριστουργηματικό Αντρέι Ρουμπλιώφ του Ταρκόφσκι, θα θυμούνται ίσως εκείνη τη συγκλονιστική σκηνή που ο σκηνοθέτης αφήνει να καεί ζωντανό ένα άλογο! Αποτρόπαιο από κάθε πλευρά, αλλά αυτό ουδόλως εμπόδισε την ταινία να θεωρείται σήμερα μία από τις δέκα καλύτερες στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου και να περάσει στο πάνθεον της… αθανασίας ως το φιλμ-ύμνος στον άνθρωπο και τις δυνάμεις του. Ο Ταρκόφσκι, «απολογούμενος» κάποια στιγμή γι’ αυτήν του την ακραία επιλογή (νομίζω η αναφορά γίνεται στο αυτοβιογραφικό-ημερολογιακό του έπος Μαρτυρολόγιο των Εκδόσεων Ίνδικτος), θα πει ότι δεν μπορούσε να βρει άλλον τρόπο για να «εκφράσει» τη βία, τη βαρβαρότητα και την απεριόριστη ωμότητα της μεσαιωνικής εποχής.

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μπω σε συγκρίσεις (ενίοτε και «άνισες»), αλλά επειδή έχω μπερδευτεί με όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες γύρω από την «υπόθεση Φαμπρ», ας μου επιτραπούν μερικές σκέψεις επί των όσων (φοβερών και τρομερών) ακούστηκαν και γράφτηκαν.

Δεν γνωρίζω αν ο Γιαν Φαμπρ αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να δώσει τις δικές του εξηγήσεις και ερμηνείες για τα όσα περί βασανισμών

ζώων τού καταγγέλλονται, αλλά έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα των… βουκόλων, δεν θα άνοιγε ποτέ μία δημόσια συζήτηση για το έργο του Βέλγου δημιουργού αν η εδώ παρουσία του δεν ταυτίζονταν με τις πολιτικές επιλογές ενός υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ. Τη βασική δηλαδή αιτία και αφορμή για να λοιδορηθεί και να απαξιωθεί από τα στίφη των «θιγόμενων» γηγενών. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν οι οι κήνσορες και οι τιμητές ήθελαν να την «πέσουν» στον «αμαρτωλό» Φαμπρ, θα το είχαν πράξει από τον περσινό Νοέμβριο, τότε που το επίμαχο Mount Olympus / 24h: Η αποθέωση της Κουλτούρας της Τραγωδίας παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια των 50ων Δημητρίων.

Γι’ αυτό και επιμένω: η υπόθεση με τον Φαμπρ ανέδειξε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της «νεοελληνικής φυλής» (ναι, για «φυλή» πρόκειται) που συνθέτουν τη συλλογική μας παθογένεια. Αυτόν τον «εθνικό εφιάλτη» της ξερολιάς που –βοηθούσης της ανεξέλεγκτης ελευθερίας του διαδικτύου– ξεβράζει ό,τι πιο χαμερπές και βλακώδες κουρνιάζει στο… ακατοίκητο. Όποια σάχλα και όποια αηδία κυκλοφορεί στην έσω-έξω ένδεια.

Και κάπως έτσι γέμισε το facebook και το twitter με… γνώμες για τον Φαμπρ. Με τον κάθε άμπαλο και τον κάθε πικραμένο να έχει λόγο και άποψη. Τι κι αν δεν νογάν και δεν κατέχουν. Τι κι αν οι «καλλιτεχνικές τους ανησυχίες» εξαντλούνται στα ερμηνευτικά αθλήματα της Πάολας και τις θεατρικές ανησυχίες του Σεφερλή. Το «παλλόμενα πέη» να είναι καλά! Αυτά θα δώσουν τον παλμό των ενστίκτων και των εκτονώσεων. Ενδεχομένως και από μία υποδόρια ζήλεια για το… αντίπαλο μέγεθος! Γιατί όταν εμείς τα «δείχναμε» και καμαρώναμε, οι Ευρωπαίοι κατάπιναν τα βελανίδια για… βιάγκρα.

Κράμα ηθικολογίας και «ελληνικότητας». Υποκρισίας και συντηρητισμού. Ημιμάθειας και αρπακολισμού. Μια χώρα που ζέχνει επαρχιωτισμό και λοβιτούρα. Που σκορπάει μπόχα μιζέριας και φτήνιας. Γιατί αυτό είμαστε: μια ματαιωμένη στύση!

Φωτογραφία: Μάκης Μακρής