Συναρπαστικά γοητευτικός μα και μοιραίος. Διορατικός και μαζί διχαστικός. Πεισματικά "καθαρός" μα συνάμα μουντός και υπόγειος. Ταλαντούχος αλλά και "σκοτεινός". Υπήρξε η μεγαλύτερη προσωπικότητα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Τεράστιος λαϊκός μύθος, συνέδεσε το όνομά του με την οργανωτική ανασύσταση του Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά και με τις πιο σκοτεινές σελίδες της μεγάλης του ιστορίας. Ο Νίκος Ζαχαριάδης. Η συγκλονιστική του πορεία, έπος και όλεθρος μαζί.
Από κρατούμενος της δικτατορίας του Μεταξά στις φυλακές της
Κέρκυρας, θα βρεθεί στο κολαστήριο του Νταχάου. Επιστρέφει στην Ελλάδα χωρίς να
έχει "γευτεί" στάλα από το έπος της Εθνικής Αντίστασης, και η ηγεσία
του ΚΚΕ τον "ρίχνει" κατ' ευθείαν στα βαθιά, αναθέτοντάς τον ξανά
ρόλο Γενικού Γραμματέα. Δοκιμάζεται σκληρά στις τραγικές συμφωνίες του Λιβάνου,
της Καζέρτας και της Βάρκιζας, μπαίνει στη μεγάλη εθνική περιπέτεια του
Εμφυλίου, αναμετριέται με την οδυνηρή ήττα στον Γράμμο και το Βίτσι, κουβαλάει
πάνω του όλα τα σημάδια των μετεμφυλιακών διώξεων, κανοναρχεί στα αποτρόπαια
γεγονότα του Μπούλκες και της Τασκένδης για να καταλήξει, εξουθενωμένος και
απομονωμένος από παντού, στο εφιαλτικό τέλος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας
Σε μία αποστασιοποιημένη από «πάθη» και «συναισθήματα» προσέγγιση, ο δημοσιογράφος Άγγελος Τσέκερης περιγράφει το «φαινόμενο» Ζαχαριάδης στο εξόχως διδακτικό βιβλίο του Μία Ιστορία, αλλιώς… Χωρίς ιδεοληψίες και αφορισμούς, χωρίς «σκουριές» και «υποθέσεις», χωρίς τους «μαρτυρικούς ψιθύρους» και τις «κομματικές ορθοδοξίες», αναδεικνύει με υποδειγματικό τρόπο την ανθρώπινη διάσταση της Ιστορίας, αφήνοντας «ιδιαίτερο χώρο» στον ήρωα αυτής της αφήγησης.
Ο Τσέκερης μοιάζει σαν να «αγκαλιάζει» τον Ζαχαριάδη. Σαν να προσπαθεί να μπει στις «ρωγμές» του. Στα «άδυτα» και στα «μύχια» των επιλογών του. Σαν να τον θεωρεί «τρωτό» και «αδικημένο». Ξέροντας όμως πολύ καλά πόσο καταστροφικές ήταν οι τακτικές του και πόσο πόνο και δράμα έσπειραν οι αποφάσεις του στο «κομμουνιστικό σώμα».
Όσο «βαθαίνουν» τα ιστορικά γεγονότα τόσο η
μορφή του Ζαχαριάδη όσο και οι περί αυτού «υπο-ήρωες» γκριζάρουν μέσα στην
καταχνιά των εσωκομματικών εκκαθαρίσεων. Η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο
αποπνιχτική. Κι εκεί που οι περισσότεροι είχαμε «μείνει» στον Ζαχαριάδη της
προσωπολατρίας, στον Ζαχαριάδη του «Ανοιχτού Γράμματος», άντε και στον
Ζαχαριάδη των «υποθέσεων» Πλουμπίδη και Καραγιώργη, τώρα γινόμαστε «μάρτυρες»
και «συμμέτοχοι» σε πράξεις απίστευτου κομματικού ζόφου. Σε πράξεις που η
«γραμμή της λήθης» καταχώνιασε στα κομματικά άδυτα. Στα συρτάρια και τα
καταγώγια των «απόρθητων αρχείων».
Πριν σπεύσουν κάποιοι να χαρακτηρίσουν «αντικομουνιστικό» το βιβλίο του Άγγελου Τσέκερη, να τους πω τούτο μόνον: χωρίς την Ιστορική Γνώση, τα σφάλματα και τα λάθη θα επανέρχονται και θα επαναλαμβάνονται συνεχώς. Απλά, την κάθε φορά που θα συμβαίνει αυτό, οι εξελίξεις θα είναι πολλαπλάσια οδυνηρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου