ΑΙΔΩΣ... ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ!

Είχε δεν είχε, το «τερμάτισε» ο Χατζάκης! Πήγε ο αθεόφοβος και θυμήθηκε τον εξόριστο πατέρα του στη Μακρόνησο για να την «πει» και καλά στον Ξυδάκη, κατορθώνοντας το αδιανόητο: να βγάλει στο «επικοινωνιακό σεργιάνι» τη σεμνή θυσία ενός αθόρυβου αγωνιστή και να την πετάξει ως «συναισθηματικό δόλωμα» στην πολιτική πιάτσα! Να την εξαργυρώσει! Αυτός που μέχρι εχθές «κρέμονταν» από τα ακροδεξιά μπατζάκια του Σαμαρά, να επικαλείται τώρα το συγγενικό έπος. Χωρίς ντροπή, χωρίς τσίπα! Χωρίς μια στάλα αξιοπρέπεια…

Γιατί στην περίπτωση του Χατζάκη, αυτό ήταν το ζητούμενο: Η  α ξ ι ο π ρ έ π ε ι α! Που, αν την είχε, θα έπρεπε από την επομένη κιόλας των εκλογών, να πάει στον πολιτικό του προϊστάμενο και να υποβάλλει την παραίτησή του. Τίμια και απλά. Έτσι όπως αρμόζει σε κάποιον που διδάσκει ήθος. Που η φύση της εργασίας του τον κατατάσσει στη «λίστα» των πνευματικών ανθρώπων.

Γιατί, γνωστόν τοις πάσι: ο Χατζάκης βρέθηκε στο «τιμόνι» του Εθνικού με πολιτική απόφαση! Η επιλογή του δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας επίπονης και αντικειμενικής αξιολόγησης μεταξύ ίσων, κατώτερων ή ανώτερων συναδέλφων του. Διορισμένος ήταν. Και ως τέτοιος, όφειλε να ξέρει ότι η θέση του είναι απολύτως εξαρτημένη από τα κυβερνητικά κριτήρια και οράματα. Όποιας ποιότητας κι αν είναι αυτά. Και όποιας απόδοσης. Συμφωνείς δε συμφωνείς μαζί τους. Γι’ αυτό και η επιμονή του να «γαντζωθεί» σε μία θέση, επικαλούμενος συμβάσεις και προγραμματισμούς (με τους τελευταίους μάλιστα να ανακοινώνονται την παραμονή της «καθαίρεσής» του!), μόνο θλίψη προκαλούν. Θλίψη και απέχθεια.

Βέβαια, ο Χατζάκης δεν είναι ο μοναδικός του «είδους». Φιντάνια της δικιάς του «σχολής» βρίσκονται παντού. Εκατοντάδες (ή χιλιάδες;) οι κομματάνθρωποι του Σαμαρά και του Βενιζέλου που «αρμέγουν» (από χρήμα μέχρι… αναγνωρισιμότητα), καθώς χρόνια διορισμένοι σε κρατικούς οργανισμούς. Χρόνια στη φίντα και τα αράγματα. Και, όσο να ‘ναι, ένα στερητικό τούς πιάνει όταν φτάνει η (ευλογημένη) ώρα να γυρίσουν στους… πάγκους τους! 

Πάρτε για παράδειγμα την αντίδραση αυτής της κυρίας Παπαδοπούλου, αντιπροέδρου –ελέω Νέας Δημοκρατίας– του Νοσοκομείου Καβάλας. Δεν της άρεσε, είπε, ο τρόπος με τον οποίον ο Κουρουμπλής ζήτησε την παραίτησή της! Τον ήθελε με περισσότερο τακτ! Με περισσότερη φινέτσα (καθότι και κορασίς με ανατροφή… Κρηνίδων!). Σωπάστε, καλή μου! Έτσι γίνονταν οι «κομματικές τράμπες» από τους δικούς σας; Με «πιάνο και γαλλικά»; Με αποχαιρετιστήριο πάρτι πήρατε τη θέση των προηγούμενων; Και, εν τέλει, δε γνωρίζετε ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν;

Αν το γνωρίζετε, ζήστε το τέλος με α ξ ι ο π ρ έ π ε ι α! Και με το κούτελο ψηλά!