ΑΝΑΦΑΝΔΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΟΥΣΗ

Αναφανδόν με τον Πανούση. Όχι γιατί συμφωνώ με όλα όσα λέει και κάνει. Όχι. Απλά γιατί βαρέθηκα τα εκ του ασφαλούς επαναστατιλίκια. Γιατί μπούχτισα με τις κινηματικές αφέλειες και τους λενινισμούς του ποδαριού. Με τους αδιάβαστους τροτσκιστές και τις αντιεξουσιαστικές σαχλαμάρες. Γιατί δεν αντέχω άλλο γραφικούς αριστερούς με παλαιστινιακές μαντίλες και πανκιέ κομμώσεις. Και γιατί δε γουστάρω να μου τη «βγαίνουν» ευαίσθητοι κι αγωνιστές οι μουλωχτοί του χθες. Οι κατ’ οίκον Γκεβάρες και Βελουχιώτηδες.

Αναφανδόν με τον Πανούση για έναν και μόνο λόγο: γιατί η Αριστερά δεν είναι ανομία. Γιατί το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι ξέφραγο αμπέλι και ορμητήριο κανενός. Κουβαλάει μέσα του το «ήθος της θυσίας». Τα δημοκρατικά εγερτήρια των δίσεκτων χρόνων. Τις τελευταίες ανάσες του Πέτρουλα. Το Νοέμβρη του ΄73… Γιατί το πανεπιστημιακό άσυλο είναι «ζυμωτήριο ιδεών». Εργαλείο αγωγής και καλλιέργειας. Άσκηση μνήμης και αλληλοκατανόησης. Πεδίο πολιτισμού και δημιουργίας. Στίβος γόνιμων διαφωνιών... Όλα αυτά, δηλαδή, που δε μπορεί να κατανοήσει ο αρλούμπας βουλευτής από την Καστοριά, καθώς ξέμπαρκος ανάμεσα στην Πρυτανεία και τα γουναράδικα, αφήνεται να κραδαίνει «προτάσεις παραίτησης».

Αναφανδόν με τον Πανούση, γιατί η Αριστερά χωρίς την αξία της Διάκρισης, είναι «κενή περιεχομένου». Ένας χυλός από «απόψεις» και θεωρητικά μπουρδουκλώματα. Μια ντουντούκα «πολιτικής ανεμελιάς». Παντιέρα σε πανέρι ευκαιρίας. Ονείρωξη «ρήξης»…

Αναφανδόν με τον Πανούση, γιατί με τρομάζουν οι κήνσορες που ξαφνικά «σήκωσαν μπόι» και κουνάνε απειλητικά το «δάκτυλο της ορθότητας» σε όποιον δε συμφωνεί μαζί τους. Γιατί ασφυκτιώ μέσα στις κραυγές και τα αναθέματα. Στα «υπονοούμενα» και τους «ψιθύρους». Γιατί δεν την «παλεύω» άλλο με τους αλάθητους του «κομματικού χοντρεμπορίου». Με τους ημιμαθείς και τους ανιστόρητους. Με τα γιούρια και τις «εξάψεις». Με τις «ιδεολογικές μαγκιές».

Αναφανδόν με τον Πανούση, γιατί τη «δική μου Αριστερά», την ορίζει ο σεβασμός στο διαφορετικό και η ευγένεια του λόγου. Την πλουτίζει ο διάλογος και το επιχείρημα. Η αρετή του «ακούειν» πριν το «λαλείν». Η σκέψη, η περισυλλογή και η ευπρέπεια. Και με αυτά μόνο την… αναγνωρίζω!