ΑΡΙΣΤΕΡΟΜΕΤΡΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

Δε μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς: κάποιοι εκεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάθει τέτοιο «κομμουνιστικό οβερντόουζ» που δε λένε να συμβιβαστούν με τίποτε που πάει να τους ακυρώσει την… επανάσταση! Την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα! Μην και τολμήσει κανείς και πει τίποτε για την Cosco, ή για τα Μεταλλεία, ή για τους μετανάστες και τα Κέντρα Κράτησης, βουρ επάνω του για να τον φάνε! Δεν πα να έχουν απέναντί τους και τον «υπεράνω πάσης υποψίας» Δραγασάκη. Είναι να μη δώσουν «γραμμή» το Iskra, ο Λαφαζάνης και οι…  αριστεροπλατφορμιστές!

Τελευταίο θύμα αυτών των επιθέσεων, ο Γιάννης Πανούσης, τον οποίο ορισμένοι του… αντιρατσιστικού, δε θέλουν να τον δουν ούτε ζωγραφιστό! Άλλωστε, ο χαρακτηρισμός «λαθρομετανάστης στον ΣΥΡΙΖΑ» δεν επιδέχεται καμία παρερμηνεία ως προς τις «καθαρές προθέσεις» της κριτικής τους.

Γιατί για σοβαρές τοιαύτες, ούτε λόγος. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι ζουν στη «λέσχη του 4%», όπου ο καθένας μπορούσε να σηκωνόταν και να έλεγε –δημοκρατία γαρ– ό,τι του ερχόταν στο μυαλό. Χωρίς κόστος, χωρίς συνέπειες, χωρίς συστολή και χωρίς αυτοσυγκράτηση. Άλλωστε, στις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες, όλα επιτρέπονται! Ακόμη και τα… ουρανοκατέβατα!

Τώρα όμως που το κόμμα σου είναι στην κυβέρνηση (αναρωτιέμαι: πόσοι άραγε από αυτούς να το έχουν συνειδητοποιήσει;), τώρα που οι απόψεις και οι πρακτικές ολονών δεν αφορούν μόνο στο (έτσι κι αλλιώς) ισχνό κομματικό ακροατήριο άλλα στο μέλλον του τόπου, αυτά όλα ξεφεύγουν από τα όρια του γραφικού και του «συμπαθούς» και αποκτούν διαστάσεις επικινδυνότητας. Ειδικά όταν (όπως όλα δείχνουν) ελαχιστότατοι είναι αυτοί που έχουν διδαχτεί από τα εσωτερικά τραύματα και τους διχασμούς.

Ο κομματικός αχός που σηκώθηκε από τη δήλωση του Γιάννη Πανούση (αυτήν για τις μειωμένες αντοχές της Ελλάδας να δεχτεί κι άλλους μετανάστες) είναι χαρακτηριστικός του κλίματος που δημιουργούν οι (και καλά) ανυποχώρητοι και «συνεπείς» αριστεροί! Αυτοί που δε δέχονται την παραμικρή «αίρεση» στο «ιδεολογικό τους εικονοστάσι». Τον παραμικρό ελιγμό. Γιατί όλα σ’ αυτούς μετριούνται με το ζύγι της «καθαρότητας». Άσχετα αν κάποτε μπορεί να υπήρξαν απεργοσπάστες και… τουρίστες. Το τώρα μετράει. Και οι θέσεις που απόκτησαν μέσα στη μεγάλη εκλογική παλίρροια. Γιατί, μικρόκοσμος η Αριστερά και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας. Και βάστα μη γαντζωθούμε από τα πάθη μας.

Το πρόβλημα, φυσικά, δεν είναι αν κάποιοι διαφωνούν με αυτά που είπε ο Πανούσης ή εχθές ο Τσιρώνης, προχθές ο Τσακαλώτος και την προηγουμένη η Βαλαβάνη. Δικαίωμα στη διαφωνία έχουν όλοι και μακάρι οι διαφωνίες τους να συνεισφέρουν στο γενικό καλό. Πλούτος είναι. Με μία προϋπόθεση: αυτές να εκφράζονται μετά λόγου γνώσεως και με σοβαρά επιχειρήματα. Να περιέχουν μέσα τους σύνεση και διάθεση συνεργασίας. Να είναι αποτέλεσμα βαθιάς και επίπονης σκέψης. Και να απορρέουν από τη συνεκτίμηση όλων των πολιτικών και κοινωνικών παραμέτρων. Τότε μόνον έχουν αξία και τότε μόνο βοηθούν και παράγουν.

Όταν όμως εκφράζονται με την τακτική του αναθέματος, τη λογική του «εσωτερικού εχθρού», του μηδενισμού των πάντων και με την πίστη σε μία «κυρίαρχη ιδεολογία», τότε τα πράγματα (αργά ή γρήγορα) θα οδηγηθούν στο αποτρόπαιο: σε άλλον έναν εσωκομματικό εμφύλιο. Σε μία άλλη διάψευση.