ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟ

Την πιο «σφαιράτη» φεστιβαλική πρόταση καταθέτει στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Φιλίππων ο Θοδωρής Γκόνης! Την πιο εμπνευσμένη, την πιο γοητευτική, την πιο «αξιόμαχη»! Κι ας έχουν προηγηθεί τόσα και τόσα «θαυματουργά» βράδια τα περασμένα χρόνια, με τον θεσμό να εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη αξιοπιστίας και ποιότητας. Οι Εφτά Άγγελοι «πετάνε» πια σε άλλα ύψη. Δημιουργούν ένα ξεχωριστό «προηγούμενο» που θα χρειαστεί πολύς κόπος και πολλά πνευματικά χαρίσματα για να ξεπεραστεί.

Αυτός ο ευφάνταστος –μέσα στη χρονική και ιστορική του «παρέκκλιση»– χορός των Αγγέλων, θα μπορούσε να είναι από μόνος του ένα ολόκληρο Φεστιβάλ! Τίποτε άλλο να μην υπήρχε στις φετινές του εκδηλώσεις, θα αρκούσαν τα αφηγηματικά νάματα από το αναπάντεχο «πέταγμά» τους πάνω από τη γη των Φιλίππων για να λαμπρύνουν με «φως επουράνιο» τον ακριβό μας θεσμό. Αυτοί μόνον και τίποτε άλλο!

Μέσα σε μια τέτοια «μαγευτική αυτονομία», οι Άγγελοι των Φιλίππων θα μετουσιώσουν σε καλλιτεχνική δράση τα συγγραφικά έπη του Αισχύλου, του Θουκυδίδη, του Αποστόλου Παύλου, του Πλουτάρχου και του Σαίξπηρ, θα φωτίσουν τους λαϊκούς θρύλους του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την ξεχασμένη Φυλλάδα και θα βρεθούν, γήινοι θαρρείς και καθημερινοί, στα «περάσματα της μνήμης» του Θόδωρου Γρηγοριάδη.

Για ‘μένα, εδώ «κλείνει» το Φεστιβάλ! Κι εδώ ακριβώς ολοκληρώνεται κι ο ρόλος του. Τα υπόλοιπα, όσο καλά και ενδιαφέροντα κι αν είναι, δεν παύουν να έχουν την αίσθηση της μανιέρας και της επανάληψης. Μαζί με την «κούραση» που φιλοξενείται κάθε χρόνο στην ορχήστρα του Αρχαίου Θεάτρου.

Τι θα ξεχώριζα από το υπόλοιπο πρόγραμμα;

Τον Ιούλιο Καίσαρα από τον σπουδαίο Τσέζαρις Γκραουζίνις. Την έτσι κι αλλιώς αγαπημένη Αμαλία Μουτούση στην Ιφιγένεια του Θωμά Μοσχόπουλου. Την Αντιγόνη του Μουμουλίδη, ένεκα Ιωάννας Παπά. Πιθανόν και την Ηλέκτρα του Κιμούλη, για το σκηνοθετικό απρόβλεπτο που τον συνοδεύει. Το «δύσκολο» αλλά πολλά υποσχόμενο Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους του εκλεκτού μας Δήμου Αβδελιώδη. Την παρουσία της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Τη «θεατρική μετάφραση» των κειμένων του Θωμά Κοροβίνη με φόντο μια μουσική παράσταση που «τολμά» ο Παύλος Λεμοντζής. Την παρουσία της Γλυκερίας Μπασδέκη και του Βασίλη Αμανατίδη, γιατί, πάνω απ’ όλα, η Ποίηση!

Πού δε θα πατούσα το πόδι μου;

Στον Μπέζο, χωρίς επεξηγήσεις! Στον Νταλάρα κι ας χάσω την «ιερή» Βιτάλη. Δυστυχώς, ούτε στις σπάνιες Νεφέλες που σκηνοθετεί ο Παπαβασιλείου, γιατί δεν αντέχω… Φιλιππίδη! Για Ρουγγέρη, ούτε λόγος! Σεληνιάζομαι!

Περιέργεια εκτός κειμένου: πολύ θα ήθελα να μάθω ποιοι είχαν την ευθύνη του «στολισμού» της συνέντευξης Τύπου του Φεστιβάλ, απλά και μόνο για να τους επισημάνω την παράλειψη: δεν άκουσα το Σήμερα Γάμος Γίνεται…