ΤΟ ΛΕΣ ΚΑΙ ΝΕΠΟΤΙΣΜΟ...

Σκόρπιες (αλλά ουχί… άτακτες) σκέψεις που προκύπτουν μετά την ανακοίνωση της πρόσληψης της κυρίας Κορίνας Βουγιούκα ως Καλλιτεχνικής Διευθύντριας στο Φεστιβάλ Παπαϊωάννου.

1. Δε θα τολμήσω να τη χαρακτηρίσω αναξιόπιστη, αλλά όταν πέρυσι το Σεπτέμβριο η κυρία Βουγιούκα «έβγαινε» και δήλωνε ότι, ένεκα των επαγγελματικών της υποχρεώσεων στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, δεν την ενδιαφέρει η θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου –που, εν πολλοίς, εκείνη την περίοδο ταυτιζόταν με αυτήν του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Φεστιβάλ Παπαϊώννου– τουλάχιστον μία… ελαφρότητα προκύπτει. Ενδεχομένως και μία… πονηρία, ικανή για να θολώσει τα (ήδη ταραγμένα) νερά.
2. Πρώτη φορά στα χρονικά, επιτροπή αξιολόγησης υποψηφίων απαρτίζεται από ένα άτομο! Προφανώς κάποιοι να θεώρησαν ότι το «ειδικό βάρος» του κυρίου Κουρουπού, καθιστά την επιτροπή… τριμελή! Αν μη τι άλλο, πρωτότυπο! Για… διαφανές θα σας γελάσω!
3. Λέγεται ότι οι φάκελοι με τις προτάσεις και το βιογραφικό των υποψηφίων ήταν σφραγισμένοι και ότι ο κύριος Κουρουπός επέλεξε βάσει… αρίθμησης! Όλως τυχαίως όμως, η επιλογή του συνέπεσε με την «εκλεκτή» του Αντιδημάρχου Πολιτισμού! Το λες και σύμπτωση!
4. Σε κανέναν σοβαρό καλλιτεχνικό θεσμό –και το Φεστιβάλ Παπαϊωάννου λογίζεται ως τέτοιος– δεν ορίζεται Διευθυντής (εν προκειμένω Διευθύντρια) λίγο πριν την έναρξη των εκδηλώσεών του. Μία τέτοια ενέργεια δηλώνει: άγνοια κινδύνου, τσαπατσουλιά, επιπολαιότητα, ερασιτεχνισμό, προπάντων όμως, ασέβεια στον ίδιο το θεσμό. Εκτός κι αν «παίζει» να ήταν όλα… μιλημένα με τη νικήτρια! Οπότε, πάσο…
5. Για τη… δημοκρατική τάξη των πραγμάτων –ή και για τη… διαύγεια του πράγματος – θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δημοσιοποιηθούν και οι τέσσερις προτάσεις που τέθηκαν στη βάσανο της αξιολόγησης. Όχι πως είμαστε επαΐοντες του είδους, αλλά μία «γεύση» των προθέσεων και των ικανοτήτων των υποψηφίων θα την είχαμε. Αφήστε που έτσι θα «βούλωναν» και τα στόματα των… κακεντρεχών.
6. Ζήτημα μέγα στην υπόθεση, η περιθωριοποίηση του ρόλου του Διοικητικού Συμβουλίου του Δημοτικού Ωδείου. Αυτό που αύριο θα κληθεί να «υποστηρίξει» όλες τις δράσεις του Φεστιβάλ, αυτό που κατ’ εξοχήν «νοηματοδοτεί» το θεσμό και του δίνει οργανωτικό και καλλιτεχνικό κύρος, παραμένει άφωνο και άφαντο! Κοινώς… μαριονετεύει!
7. Τέλος, αποτελεί απρέπεια (και αγένεια μαζί) ο τρόπος με τον οποίο «εξαφανίστηκε» ο κύριος Γεώργιος-Ιούλιος Παπαδόπουλος. Χωρίς να αμφισβητώ το δικαίωμα της (κάθε) Δημοτικής Αρχής να επιλέγει τα πρόσωπα και τους ανθρώπους που (κατά τη γνώμη της) εκπροσωπούν και υπηρετούν το «πολιτιστικό της όραμα», εκτιμώ ότι όλη η τακτική της «ρήξης» αποκαλύπτει έντονα το στοιχείο του νεποτισμού. Που, πιστέψτε με, ουδόλως θα ήθελα να το ταυτίσω και με εκείνο του πολιτικού αμοραλισμού.