Η ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ Η ΤΗΒΕΝΝΟΣ

Όταν πρωτοδιάβασα το Χαίρε Ποτέ, κόλλησα! Η Κική Δημουλά είχε «περάσει» αβίαστα στον αστερισμό των αγαπημένων μου ποιητών. Εν προκειμένω, των ποιητριών. Μέσα σε λίγο διάστημα, «ξετίναξα» όλες τις προηγούμενες συλλογές της. Λάτρεψα το Λίγο του κόσμου, «έφαγα» ώρες στο ραδιόφωνο «παλεύοντας» με το Έρεβος και το Ερήμην, μετά «ήρθε» και η έκδοση του Ενός λεπτού μαζί και με «πήρε» ολότελα κοντά της. Στη Χλόη θερμοκηπίου, «προσκύνησα»! Και λίγα χρόνια μετά, «παραδόθηκα αμαχητί» στα πεζά κείμενα του Εκτός Σχεδίου…

Όμως προχθές, έγινε κάτι που με ενόχλησε πολύ! Σωστότερα, μου προξένησε μία αίσθηση κατάρρευσης! Σαν κάτι να έχανα από το «πολύτιμο μέσα μου». Σαν να «έκλεινε» μία μυστική συνομιλία που είχε μπολιαστεί από ένα ματσάκι ωχρότητας. Σαν κάτι αλλόκοτο να «μπήκε» απρόσκλητο στα «χωράφια» μας για να ξεριζώσει όλη τη σπορά. Τα μικρά ανθάκια από το μυστήριο μιας απρόσμενης ένωσης. Τι κι αν η «πίστη» μου στην ποίησή της παρέμεινε πεισματικά ακλόνητη. Το «κακό» είχε γίνει…

Και ήταν εκείνο το βράδυ που η Θεολογική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου αναγόρευε την ποιήτρια σε Επίτιμο Διδάκτορά της. Μία σύναξη «μπερδεμένη» ανάμεσα σε απλοϊκά αγιορείτικα «αποφθέγματα» και μετα-θεολογικές εξυπνάδες. Παρδαλή μέσα σε «λογοτεχνικά καμώματα» και χαώδεις υπερβολές. Κι όλα αυτά συμπληρωμένα από «πάσες» ναρκισσιστικής τελετουργίας και «πνευματικά σαλιαρίσματα». Τέτοια που να μπορούν να προσομοιάζουν ακόμη και την Καινή Διαθήκη με την ποιήτρια, ορμώμενοι από τα αρχικά του ονόματός της! Τόσο που να μπορεί να «άγεται» μεταξύ… τυχαιότητας και πρόνοιας αγαθής! Ευτυχώς να λέμε που δε ζει η Πηνελόπη Δέλτα και τη «γλύτωσε» η… Παλαιά Διαθήκη!

Εκείνο όμως που «τερμάτισε» την τελετή και επέφερε την «αποκαθήλωση», ήταν ο δημόσιος λόγος της ίδιας της Κικής Δημουλά. Σεμνότυφα εγωπαθής, καλοτυλιγμένος μέσα σε στιχουργικές επαναλήψεις και ευκολοχώνευτους στοχασμούς, κατάφερε να απομυθοποιήσει όλη εκείνη τη «μαρτυρία της πλάνης». Όλο το «εσωτερικό τσάκισμα» μιας… Μετέωρης Κυρίας!

Και τι δεν είπε! Ακόμη και ότι έχει δει μέσα στον ύπνο της να παίρνει συνέντευξη από τον Θεό, «δένοντας» κατ’ αυτόν τον τρόπο και την αυτο-ετυμηγορία του… αυτοσχέδιου ανθρώπου! Καθότι και… αδιάβαστη στο μάθημα της έπαρσης! Και για τις «αποδείξεις», ιδού ο επίλογός της… ελέω Θεού ομιλίας περί Πλάνης: Αυτή σας παρέσυρε να με ανακηρύξετε επίτιμη της συμπάθειάς σας, να μού προσδώσετε αυτή την ύψιστη τιμή την αβάστακτη για την προσγειωμένη αυτογνωσία μου…

Πριν είχε «μεριμνήσει» να εξεδύθη παρατύπως τη βαριά πανεπιστημιακή τήβεννο…