ΤΑΥΤΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, διάβασα στη Νέα Εγνατία ένα κείμενο με τίτλο Η Ανταλλαγή Ήταν Κατάρα… το περιεχόμενο του οποίου υπογράφει ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού Μιχάλης Λυχούνας. Αν κατάφερα να «πιάσω» κάτι από τον πυκνό και καλοδουλεμένο λόγο του, αυτό συνοψίζεται κυρίως στην αμφισβήτηση του «εθνικού μύθου» και στις ακυρώσεις που αυτός επέβαλε στα πολιτισμικά και θεσμικά ζητούμενα. Άποψη που την υποστηρίζει (θερμά, θα έλεγα) σε δύο παραγράφους. Γράφει: Η συγκρότηση των εθνικών κρατών έχει στον πυρήνα της την ανιστόρητη υπόθεση πως μπορεί να υπάρξει (ή υπήρξε κάποτε) ένας χώρος όπου στατικά κατοικούσαν άνθρωποι μίας και αμετάβλητης ταυτότητας και μάλιστα χωρίς υποταυτότητες… Και λίγο παρακάτω: τα πολυεθνοτικά κράτη (π.χ. Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία) ή τα νεότευκτα κράτη με πληθυσμούς με ποικίλες πολιτιστικές καταβολές (π.χ. Βραζιλία, Αργεντινή, Καναδάς, ΗΠΑ) απαιτούν πολύ –μα πάρα πολύ– Δημοκρατία, όπως φάνηκε με το δημοψήφισμα για τη Σκωτία, ή τη δημιουργία μιας νέας ταυτότητας που δε θα έρχεται σε αντίθεση με τις παλιές και μπορεί να συνθέτει τα στοιχεία των επιμέρους (inclusive). Ο άλλος δρόμος των μονοεθνοτικών κρατών είναι ο ολισθηρός της καταπίεσης…

Διαβάζοντας –και εν πολλοίς συμφωνώντας– με τις αναφορές του κυρίου Λυχούνα, θυμήθηκα ένα κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη, όπου κάτω από τον τίτλο Η Ομάδα Αίματος των Καθαρόαιμων Ελλήνων ενίσχυε την άποψη ότι το Έθνος, είναι ένας αρχαϊσμός και ένας αταβισμός. Επιβιώνει ως έννοια για να δημιουργεί στα απλοϊκά μυαλά την ψευδαίσθηση της συνοχής και της συνέχειας μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων, που συνεχίζουν να πιστεύουν, γιατί έτσι θέλουν, πως ανήκουν σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια με κοινό γενάρχη…

Τούτων λεχθέντων (και συγκρινόμενων), ο «αντιεθνικός λόγος» του κυρίου Λυχούνα θα μπορούσε κάλλιστα να «συνομιλεί» με τα ιδεολογικά ρεύματα του αναρχισμού και με τις θεωρητικές αποτυπώσεις των «κλασικών της Αναρχίας». Ασυνειδήτως μεν, κυριολεκτικώς δε… Αυτά τη Δευτέρα.

Την Τρίτη, στο «εξόριστο» –λόγω κατάληψης– Δημοτικό Συμβούλιο, ο «σύντροφος» Λυχούνας (προβάροντας προφανώς ρόλο… εξουσιαστή) και αποκόπτοντας κάθε σχέση με τις μέχρι χθες επιθυμητές γι’ αυτόν «κοινωνικές διαφορετικότητες», αρνήθηκε την ψήφιση ενός (καθ’ όλα τυπικού και «άχρωμου») ψηφίσματος, δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να ψηφίσω ένα ψήφισμα κάτω από αυτές τις συνθήκες, δε συμφωνώ με τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, δεν είμαστε εκδιωκόμενο σώμα για να ζητήσουμε την άδεια να μπούμε μέσα…

Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ συμφωνώ με την κατάληψη του Δημαρχείου. Οι καιροί αυτών των συμβολισμών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και, ως εκ τούτου, ελάχιστα προσφέρει στην «υπόθεση Ρωμανός» η επιλογή των αντιεξουσιαστών να κοινοποιήσουν τις (σωστές, σωστότατες) απόψεις τους μέσα από τους χώρους του. Κι αν κάτι καταφέρνουν, αυτό είναι μόνο να εκθέσουν διάφορα «αυτοδιοικητικά σούργελα» που «προβληματίζονται» με σκέψεις του τύπου πώς είναι δυνατό ένα παιδί που δηλώνει υπέρμαχος της αναρχίας να του επιτρέπουμε να κυκλοφορεί ελεύθερο…

Άλλο όμως η αποτελεσματικότητα ενός εγχειρήματος, άλλο αν συμφωνείς μαζί του ή όχι και άλλο να επικαλείσαι το γεγονός ότι είναι «δημόσιο κτίριο» και ως τέτοιο απαλλάσσεται από… επελάσεις. Εν προκειμένω, ειρηνικές.

Μην ξεχνάμε το ουσιώδες: ότι το Δημαρχιακό Μέγαρο είναι εν δυνάμει το «σπίτι» του κάθε Καβαλιώτη. Και ως τέτοιο, οφείλει να έχει και μία «γωνία» και γι’ αυτούς που δε «μας μοιάζουν». Και γι’ αυτούς που αντιδρούν με τρόπους που δεν ταιριάζουν στον «ευγενή μας συντηρητισμό». Και να έχει την μεγαλοψυχία της ανοχής. Την αίσθηση της οικογένειας. Ιδίως όταν το «σκηνικό» αφορά στη ζωή ενός 21χρόνου.

Που είναι και… αντιεθνιστής!