ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ...

Όταν ένα γεγονός συνδεθεί με τη μαζική κατανάλωση, είναι απολύτως βέβαιο ότι, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξει σε… καρνάβαλο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τις γιορτές των Χριστουγέννων. Έχοντας προ πολλού απολέσει την πνευματική και θρησκευτική τους κατάνυξη και με την «επιρροή της Δύσης» (ενίοτε και του καθολικισμού) να συντρίβει κάθε έννοια ταυτότητας, συναισθήματος και (κυρίως) συνείδησης, τα Χριστούγεννα, χρόνο με το χρόνο, αντικαθρεφτίζουν (ιδανικά, θα έλεγα) τον νεοελληνικό μας μαϊμουδισμό, τη συλλογική μας ευτέλεια, το αισθητικό μας άλαλο και τη νεόπλουτη αγραμματοσύνη μας.

Στην περιορισμένη κλίμακα των οικογενειακών συνευρέσεων –και παρ’ όλες τις υποχωρήσεις και τους αλληθωρισμούς προς τα αγγλοσαξωνικά πρότυπα– το «χριστουγεννιάτικο κλίμα» κατόρθωνε να διατηρεί κάτι από την «προτέρα συγκίνηση». Κάτι από το «ανθρώπινο» και το «φυσιολογικό» των «σεμνών ημερών».

Το μεγάλο κακό ξεκίνησε όταν οι αξιοθρήνητοι δήμαρχοι της καθ’ ημάς κακογουστιάς αποφάσισαν να… πάρουν την υπόθεση επάνω τους, συναγωνιζόμενοι μεταξύ τους σε ξιπασμένα υπερθεάματα και δωρεάν κυνοεκτωνώσεις. Έτσι, πίσω από την πολιτική τους ανεπάρκεια και την προβληματική τους καλλιέργεια, εκκολάπτονταν ένα καινούριο είδος «πολιτιστικού σούργελου» («ντυμένο» πάντα με παραδοσιακές ρέπλικες), την κυριαρχία του οποίου ενίσχυσαν οι δημοσιογραφικοί τενεκέδες και οι τηλεοπτικοί βόθροι. Όσο για το κοινό; Επιρρεπές στο πιθηκίζειν, έγινε το μέσο για μία ακόμη υποτέλεια. Για μία ακόμη «σπουδή» στην ισοπεδωτική ομοιομορφία!

Στα πολύ δικά μας: Το επαρχιώτικο πανηγυράκι που έστησε φέτος η νέα Δημοτική Αρχή, όχι μόνον είναι για τα μπάζα, όχι μόνον αποτελεί χειροπιαστό παράδειγμα αυτοδιοικητικού καρακιτσαριού (αναρωτιέμαι: πόσο πιο «άρρωστο» να εφεύρεις… Άγιο Βασιλίνα!), αλλά κατορθώνει και το χείριστο: να ευτελίσει (έως… εξευτελίσει) το δημαρχιακό αξίωμα, προσδίδοντας στο πρόσωπο της δημάρχου, χαρακτηριστικά… κλόουν! Ανατρέξτε στο (από κάθε πλευρά) εξωφρενικό έντυπο των εκδηλώσεων και θα το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι.

Όμως, επειδή αύριο η κυρία Τσανάκα θα κληθεί να υποστηρίξει –και να υπερασπίσει– τον κορυφαίο πολιτιστικό θεσμό ολόκληρης της Περιφέρειας, επειδή θα είναι αυτή που θα σηκώσει το «πολιτικό βάρος» ενός Φεστιβάλ με βαθιές πνευματικές και καλλιτεχνικές ρίζες κι επειδή θα είναι αυτή που θα κληθεί να διαχειριστεί την «τιμή και την ιστορία» του… γι’ αυτό και η (ειλικρινώς αγωνιώδη) προτροπή: κάποιος να την προστατέψει! Κάποιος να βρεθεί να φρενάρει τον αχαλίνωτο αυθορμητισμό της και την κακώς νοούμενη λαϊκότητά της. Κάποιος να την προφυλάξει από κακοτοπιές και παρτσακλάδες. Και κάποιος που θα της πει: μπάστα, Δήμητρα, γιατί μπάζουμε!

Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει η ίδια η κυρία Τσανάκα να αισθανθεί το έλλειμμα «πολιτικής σοβαρότητας» και να ζητήσει βοήθεια. Θα πρέπει η ίδια να θέσει τον εαυτό της στη βάσανο της αυτογνωσίας, αποδεχόμενη τα τρωτά τής προσωπικότητας της. Όσο το αποφεύγει, όσο το καθυστερεί κι όσο το «σέρνει», θα υπονομεύει συνεχώς το κύρος και την εμβέλειά της.

Κι ας το γνωρίζει: από τον ενθουσιασμό στη γραφικότητα, μίας στιγμής απόσταση.