ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Ήσυχες οι εκλογές στον Σύνδεσμο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών! Με αυτόν τον τίτλο (και άθελα της προφανώς), η εφημερίδα Πρωινή, αναγγέλλει ουσιαστικά το ΤΕΛΟΣ του ιστορικού σωματείου. Δεν το λέω εγώ, το περιγράφει το ίδιο το ρεπορτάζ, το σημαντικότερο μέρος του οποίου αντιγράφω ευθύς αμέσως:

Το κλίμα σε αυτές τις εκλογές είναι ιδιαίτερα ήσυχο. Υπάρχουν ένδεκα υποψήφιοι, για τις ισάριθμες θέσεις του διοικητικού συμβουλίου. Η προθεσμία για την κατάθεση των υποψηφιοτήτων έληξε την προηγούμενη Παρασκευή.

Δεν ξέρω πόσο καλό πράγμα είναι τελικά η «ησυχία», αλλά αν είναι να βγάλω συμπεράσματα από αυτήν του Σ.Φ.Γ.Τ., χίλιες φορές καλύτερη η... φασαρία. Και μεταξύ μας; Μακάρι να ξημέρωνε πάλι η εποχή με τις «φωνές» και τους «θορύβους» της. Μακάρι να ξανάρχονταν οι στιγμές των «υπερβολών» και των «συγκρούσεων». Ακόμη και των «ακροτήτων». Τουλάχιστον έτσι θα ένοιωθες ότι το πράγμα «ζει». «Αναπνέει». «Λαχταράει» για καινούριες γέννες. Για καινούριες αφορμές.

Προς Θεού! Ούτε «νοσταλγώ», ούτε εξιδανικεύω. Το κυριότερο: δεν μέμφομαι κανέναν γι αυτήν την θλιβερή εικόνα. Άλλωστε το γνωρίζω καλά. Η απαξίωση του Συνδέσμου είναι μέρος της συλλογικής μας αδράνειας. Αποτέλεσμα ενός νεοφιλελεύθερου ατομικισμού που μας διαπερνά και μας κυριεύει. Και θα το πω: πάλι καλά που βρέθηκαν οι 11 για να κρατάνε τη «φλογίτσα» αναμμένη. Να αφήνουν μία χαραμάδα αισιοδοξίας. Ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα...

Τα «καυτά» ερωτήματα είναι για άλλους. Πού είναι για παράδειγμα οι πνευματικοί άνθρωποι της πόλης; Σε ποιά «ευδαιμονία» μέσα αναπαύονται; Σε ποιά κοινωνική χοάνη πήγαν και κούρνιασαν; Πού είναι εκείνοι οι φιλόλογοι και οι δάσκαλοι; Τι τους «έφαγε»; Τι τους «κατάπιε»;

Κι απ’ την άλλη: πού είναι οι άνθρωποι της «Αριστεράς»; Πού είναι οι «ευαίσθητοι» και οι «προοδευτικοί»; Πού είναι το ενδιαφέρον τους για το «πολιτιστικό κίνημα»; Πού είναι οι ιδέες τους; Πού είναι οι προτάσεις τους; Οι αγωνίες τους βρε αδελφέ! Ποιός εν τέλει θα «ξαναζεστάνει» την παλιά τους ανιδιοτέλεια; Ποιός θα τολμήσει την έξοδο σε μια νέα ουτοπία;

Από πουθενά φως. Κανείς «παθιασμένος». Κανείς «δοσμένος». Μόνο διεκπεραιωτές. Και... ήσυχοι.