ΑΝΤΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, ΜΑΣΤΟΥΡΑ...

Σε μία από κοινού ανακοίνωσή τους, ο διευθυντής του ΚΕΘΕΑ Χαράλαμπος Πουλόπουλος και η επιστημονικά υπεύθυνη του 18 Άνω Κατερίνα Μάτσα, αντιδρούν στη δημιουργία χώρων ελεγχόμενης χρήσης που, σε αγαστή (κατά πώς φαίνεται) συνεργασία με τα αρμόδια υπουργεία, προωθούν ο δήμος Αθηναίων και ο ΟΚΑΝΑ.

Τι όμως σημαίνει «χώροι ελεγχόμενης χρήσης» και γιατί αντιτίθενται σε αυτούς οι υπεύθυνοι των μονάδων απεξάρτησης; Για την εισαγωγή, μία (εξόχως γλαφυρή) αποτύπωση που επιχειρεί ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαδόπουλος στα Νέα. Γράφει: Η συνομιλία κρατά λίγο. Ο χρήστης δεν θυμάται πόσος χρόνος μεσολάβησε από την τελευταία δόση. Μπορεί να ήταν μισή, μπορεί και μία ώρα. Λέει στη νοσηλεύτρια του ΟΚΑΝΑ ότι έκανε «τάι», λευκή σκόνη, ηρωίνη συνθετικής μορφής. Ένα φτηνό υποκατάστατο κακής ποιότητας. Στην τσέπη του κουβαλά άλλο ένα φιξάκι. Αφού καταγράψουν το όνομά του, την ώρα και την ημερομηνία, ο χρήστης μπαίνει σε μια αίθουσα. Με καθαρά σύνεργα χτυπάει την ένεση μακριά από το πεζοδρόμιο…

Στο ίδιο ρεπορτάζ –άλλως και «διαφήμιση» για το συγκεκριμένο Πρόγραμμα– ο επικεφαλής του σταθμού, ψυχίατρος Αναστάσιος Παπακωνσταντίνου, συμπληρώνει: Όταν παίρνουν τη δόση τους είναι μόνοι στο δωμάτιο. Υπάρχουν όμως αναισθησιολόγος και κοινωνικοί λειτουργοί που τους περιμένουν. Στόχος μας είναι η πρόληψη λοιμωδών νοσημάτων, αλλά και η μείωση της όχλησης στον δρόμο… Στην ουσία, αυτό που επιδιώκει το Πρόγραμμα, είναι η… υγιεινή χρήση ναρκωτικών, με παράλληλο στόχο και σκοπό να «καθαρίσουν» οι δημόσιοι χώροι και να «κλείσουν» οι πιάτσες. Πρωτίστως δε να «σταθεροποιηθεί» –στην καλύτερη να μειωθεί– η βλάβη των εξαρτημένων μέσα σε ένα πλαίσιο «ανθρώπινης χρήσης». Με δεδομένο ότι η μεγάλη πλειοψηφία των «ωφελούμενων» από το πρόγραμμα είναι μακροχρόνιοι χρήστες και η αντιμετώπισή τους είναι ίδια με αυτήν ενός «διά βίου ναρκομανούς», το Πρόγραμμα μοιάζει να έχει μία… λογική: αν είναι να σέρνεται και να πεθαίνει, καλύτερα να συντηρείται!

Δείτε όμως τώρα και τις… λεπτομέρειες, έχοντας και στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας και τον «κακό χαμό» που γίνεται με τα Προγράμματα Υποκατάστασης. Η πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ Μένη Μαλλιώρη ξεκαθαρίζει: στους εν λόγω χώρους, θα διανέμονται στους χρήστες σύριγγες, αρκεί να έχουν ήδη τη δόση τους, ενώ θα υπάρξει συνεργασία με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, ώστε οι χρήστες να προσανατολίζονται σε αυτούς…

Σε απλή «μετάφραση»; Ο χρήστης –που, έτσι κι αλλιώς, θα παραμένει εξαρτημένος– θα συνεχίζει κανονικά το «νταλαβέρι» με τους εμπόρους, θα ζει μέσα στην παρανομία, θα αναπτύσσει συνεχώς παραβατικές συμπεριφορές, οι ουσίες που θα προμηθεύεται θα εγκυμονούν τους ίδιους κινδύνους με πριν και γενικά θα βιώνει με την ίδια ένταση το καθημερινό του δράμα. Η μόνη «αλλαγή»; Ότι θα «χτυπάει» την ένεση σε «ασφαλή χώρο» –έχοντας όμως περάσει όλα τα επικίνδυνα στάδια μέχρι να φτάσει ως εδώ– και ότι δε θα «χαλάει» την… εικόνα των δρόμων.

Για όσους έτυχε να δουν από κοντά –και μάλιστα στη μεγάλη τους «ακμή»– τους αντίστοιχους «χώρους» στην Ευρώπη (κι εδώ μιλάμε για πόλεις όπως η Ζυρίχη, το Άμστερνταμ και η Φρανκφούρτη), ακόμη περιγράφουν με τρόμο εκείνη την ανθρώπινη κόλαση. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι μπροστά στα τεράστια κοινωνικά και θεραπευτικά αδιέξοδα που δημιουργούσε η χρήση αυτής της μορφής, ανάγκασε τους υπευθύνους και τις κυβερνήσεις να τα «μαζέψουν» στο άψε–σβήσε.

Γι’ αυτό και το (γεμάτο από ανθρωπιά και κοινωνική αγωνία) ερώτημα των υπευθύνων του ΚΕΘΕΑ και του 18 Άνω, παραμένει ως το απόλυτο «πολιτικό ζητούμενο»: Μήπως τελικά η ελεγχόμενη χρήση θέτει εμπόδια στην κινητοποίηση για απεξάρτηση και θεραπεία;

Και θα συμπλήρωνα: μήπως τελικά μας θέλουν… μαστουρωμένους;