ΤΟΝ ΞΕΡΩ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ!

Σήμερα κηδεύουμε την Κατερίνα. Θέλω να την κλάψω μα δε μπορώ. Με βαστάει ένας θυμός που σιγοβράζει. Που με προσκαλεί στα έγκατα μιας εκδίκησης. Το νιώθω. Τα δάκρυα αυτά δε θα ήταν σαν τα άλλα. Δε θα μπορούσε να είναι σαν τα άλλα. Στερημένα από υγρασία, θα αρνούνταν πεισματικά να πάρουν το δρόμο τους. Μολύβι και πέτρα μαζί. Σήμερα κηδεύουμε την Κατερίνα μας. Και ‘γω τον ξέρω τον δολοφόνο…

Η Κατερίνα ήταν ναρκομανής. Σακατεμένη. Σηκωνόταν κι έπεφτε. Και έλιωνε. Και σάπιζε. Και ξαναπροσπαθούσε. Έφαγε τα νιάτα της στους δρόμους, στη ζητιανιά, στα ερημόσπιτα, στα κρατητήρια. Παράνομη και κυνηγημένη. Και τυλιγμένη με φόβους. Ήταν όμορφη η Κατερίνα. Ακόμη και τότε που η ηρωίνη τής είχε ξεριζώσει όλα της τα δόντια και τα μάτια είχαν γίνει μια σπηλιά σκοτεινή κι ακατοίκητη, η λάμψη του προσώπου της ήταν εκεί για να στη θυμίζει.

Ένα βράδυ, Μάιος μήνας ήταν, λίγο πριν από τις εκλογές του 2012, δύο υπουργοί, ένας της Δημόσιας Τάξης και ένας της Υγείας, στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας διατάζουν την προσαγωγή εκατοντάδων εκδιδομένων γυναικών και τη μεταφορά τους στο Λοιμωδών για αναγκαστικές εξετάσεις. Στα Μέσα Ενημέρωσης ξεκινάει το «ξεφάντωμα του φόβου». Τριάντα δύο από αυτές αποδεικνύονται φορείς του AIDS. Μέσα σε λίγες ώρες, οι φωτογραφίες τους «κρεμιούνται» στις «οικογενειακές οθόνες». Γεμίζει το διαδίκτυο. Την επομένη, πρωτοσέλιδο: Αυτή που σκορπούσε τον θάνατο! Κατηγορούνται για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη και οδηγούνται στη φυλακή. Ανάμεσά τους και η Κατερίνα.

Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει ο προσωπικός της Γολγοθάς. Στο σπίτι της, ο πατέρας της που την υπεραγαπούσε, καταρρέει μπροστά στη διαπόμπευση και κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Τον σώζουν την τελευταία στιγμή. Η Κατερίνα υποφέρει από στερητικά, αλλά αντέχει. Δοκιμάζει για άλλη μια φορά τις αντοχές της. Στυλώνει τα πόδια της και ορθώνεται. Εμείς ακούμε από την τηλεόραση τον υπουργό Υγείας: Κάνουμε έλεγχο. Μετά αναλαμβάνει η εισαγγελική Αρχή. Επιθυμία μας είναι να βγάλουμε και τις φωτογραφίες των πελατών. Επιτέλους, να υπάρξει τιμωρία…

Η συνέχεια, γνωστή. Στη δίκη που ακολούθησε, οι οροθετικές γυναίκες αθωώθηκαν όλες για την κατηγορία της πορνείας. Πάνω τους όμως έμεινε το στίγμα για να τις ακολουθεί. Η Κατερίνα, από τη μέρα της σύλληψής της μέχρι και την περασμένη, μοιραία, Παρασκευή, κατορθώνει και μένει καθαρή. Έδωσε τιτάνιο αγώνα για τη δικαίωσή της. Μόχθησε εσωτερικά. Δοκιμάστηκε. Βγήκε μπροστά. Έγινε η πρωταγωνίστρια ενός τεράστιου αγώνα αξιοπρέπειας.  

Μα δεν άντεξε. Μόνο το σπίτι της είχε πια και τους πολύ δικούς της. Οι συγγενείς της απομακρύνθηκαν. Η γειτονιά έκλεισε τις πόρτες. Καμία δουλειά. Καμία υποστήριξη. Την έδιωξαν κι από την καφετέρια. Μην ξανάρθεις, της είπαν. Θα φύγουν οι πελάτες…

Η Κατερίνα ετοιμάζει την τελευταία της δόση. Έχει γράψει ένα γράμμα και το αφήνει δίπλα της. Βρίσκει φλέβα. Αδειάζει την ηρωίνη στο αίμα της. Φεύγει στο δικό της παράδεισο.

Σήμερα κηδεύουμε την Κατερίνα μας. Και μαζί της, τη Δημοκρατία, την Ανθρωπιά, την Αλληλεγγύη. Αλλά εγώ τον ξέρω τον δολοφόνο…