ΟΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ... ΑΣΩΤΩΝ!

Τη θυμάμαι σαν τώρα τη στιγμή. Τους «βέρους αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ να ξιφουλκούν εναντίον των «χθεσινών τους συντρόφων» που την είχαν «κάνει» προς ΔΗΜΑΡ μεριά και να αραδιάζουν ένα σωρό επιχειρήματα «οριστικής ρήξης», αρνούμενοι ταυτόχρονα να αποδεχτούν ημέτερα λάθη και υπερβολές. Κουρασμένος από διασπάσεις, καθόμουν σε μια γωνία και τους άκουγα.

Ήταν παραμονές των Δημοτικών Εκλογών και ήδη η προηγηθείσα επιμονή μου να «ριχτούν» από την πλευρά της Συμπαράταξης Πολιτών «γέφυρες» συνεργασίας με τα στελέχη και τα μέλη της τοπικής ΔΗΜΑΡ, προσέκρουσε στη σθεναρή αντίσταση των… καθαρόαιμων! Ήγουν, όλων εκείνων που καθόριζαν τις προεκλογικές εξελίξεις και οριοθετούσαν τις… κόκκινες γραμμές. Τα επιχειρήματα, γνωστά. Από το πλέον «προδοτικό» αυτοί πήγαν με τον Σιμιτσή μέχρι το άκρως υποτιμητικό και σιγά τις ψήφους που θα μας φέρουν!

Έκρινα ότι δεν είχα λόγο να αντιπαρατεθώ με πολιτικά επιχειρήματα, καθότι η… μπάλα της σοβαρότητας είχε προ πολλού χαθεί. Δυο λέξεις μόνον κατάφερα να πω και επέστρεψα στη… γωνιά μου. Αυτές: μη λέτε μεγάλες κουβέντες, σύντροφοι. Και «κρύψτε λόγια». Σαράντα χρόνια στο «αριστερό κουρμπέτι», έχουν δει και έχουν δει «ανανήψεις» τα μάτια μου. Αφήστε τα… συγχωροχάρτια!

Προνοητικό ή μη, το σχόλιο εκείνο «έρχεται» σήμερα να επιβεβαιωθεί από τις πληροφορίες που… τρέχουν. Αυτές, δηλαδή, που «μιλάνε» για σχεδόν κλεισμένη συμφωνία της Κουμουνδούρου με τον Φώτη Κουβέλη και για την ατομική ένταξη 25 έως 30 στελεχών της στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ! 

Δεν είναι θέμα προσωπικής δικαίωσης. Το πολύ–πολύ μια διαίσθηση που μπορεί να βγει και αληθινή. Απόρροια ίσως της μακροχρόνιας πίστης μου στην ιδέα της «Ενωμένης Αριστεράς» που, άσβεστη καθώς, μπορεί να «ελέγχει» σκέψεις και προβληματισμούς. Κι επειδή για μένα δε νοείται Αριστερά χωρίς διαφορετικές απόψεις, χωρίς τη «συντροφική ανοχή» σε αυτές και χωρίς την ευγένεια του διαλόγου, αρνιόμουν πεισματικά να «χαρίσω» τους συντρόφους μου στις «κυβερνητικές σειρήνες». Εν γνώσει μου ότι αυτή η περιπέτεια της ΔΗΜΑΡ –άστοχη και πεπλανημένη, έτσι κι αλλιώς– θα είχε άδοξο και τραυματικό τέλος, ανέμενα απλώς τη στιγμή της… επανάκαμψης.

Το γνωρίζω. Πάντα αυτού του είδους οι «επιστροφές» είναι πολύ δύσκολες και έχουν ακριβό τίμημα. Πόσο μάλλον όταν οι «λαβωματιές» είναι ακόμη νωπές και οι «πληγές» χωρίς τις απαιτούμενες επωάσεις. Αλλά, κακά τα ψέματα. Σε κάτι τέτοια δοκιμάζεται το μεγαλείο της Αριστεράς. Εδώ μετριέται η ανοιχτοσιά της. Η πολιτικής της ωριμότητα. Ο σεβασμός στις κοινές συμπορεύσεις.

Ένα μόνο θα τονίσω: να ανοιχτούν οι θύρες και οι καρδιές. Να μπουν στην άκρη οι εγωισμοί και οι υπεροψίες. Να ζωντανέψει η ισοτιμία της άποψης. Χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς παρελθοντολογικά πάθη. Αν δε γίνει η Αριστερά «αγκαλιά», τότε ποιος;