ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ

Τα ανθρωποειδή της Χρυσής Αυγής που εμφανίζονται στο ανατριχιαστικό ρεπορτάζ του Κωνσταντίνου Γεωργούση για το βρετανικό Channel 4, δεν κομίζουν τίποτε καινούριο στο δημόσιο λόγο και την εικόνα τους. Αυτοί ήταν και τα ίδια έλεγαν πάντα. Μόνο που εδώ και ένα χρόνο βρίσκονται πάνω στο «ξεσάλωμά» τους και δεν μπορούν με τίποτε να κρύψουν τη… χαρά της κτηνωδίας τους.

Τίποτε το εντυπωσιακό, λοιπόν. Γι’ αυτό και από το οκτάλεπτο ντοκουμέντο του οχετού, δεν «κράτησα» ούτε τους «φούρνους» και τα «σαπούνια» ούτε το «άσπρισμα» των «μελαμψών» και των «πιθήκων». Μπορεί η οπτικοποίηση των μουγκρισμάτων τους να δημιουργεί μία διαφορετική ψυχολογική πίεση στο θεατή και η επικοινωνιακή τους άνεση να παράγει και να ασκεί μια πρωτόγνωρη «εσωτερική βία», αλλά μέχρις εκεί. Τα ουσιώδη του ρεπορτάζ βρίσκονται αλλού.

Παρά το πρώτο «πάγωμα», κανένα φόβο και καμία τρομοκρατία δε μου προκάλεσε η λεκτική βαρβαρότητα του «πρωταγωνιστή» που, δίκην «φυλετικού εξολοθρευτή», περιέφερε τον καταπιεσμένο του αντρισμό στις χρυσαυγοκρατούμενες γειτονιές της Αθήνας. Ο τρόπος του, οι κινήσεις του, η εκφορά του λόγου του, τα καραγκιοζιλίκια του και οι μαγκιές του, μου ήταν γνώριμα από παλιά. Μου ξυπνούσαν μνήμες μετασοσιαλιστικού τραμπούκου και φανατικού θαμώνα των «μπλε» και των «πράσινων» καφενείων. Μου ξανάφερναν στο νου Αυριανές και Ελεύθερους Τύπους. Ραδιοφωνικά κωλάδικα με Κακαουνάκηδες,  Ρίζους και Τράγκες. Και όλους εκείνους τους άτσαλους και τερατόμορφους νεοέλληνες που ανατράφηκαν μέσα στην κραιπάλη και τον ωχαδερφισμό. Στην αμορφωσιά και την αγένεια.

Αυτό «θερίζουμε» σήμερα. Στην πιο ακραία του μορφή. Και στην πιο αυθεντική του. Το «περιτύλιγμα» έλαβε τέλος. Τώρα, ο καθένας από αυτούς μπορεί να αποκτήσει ρόλο και αποστολή. Να βρει τη συλλογική του ταυτότητα. Τη ματαιωμένη του ύπαρξη. Να κλείσει πίσω του τις κρυψώνες της ανωνυμίας και να εξωραΐσει το καταχωνιασμένο του μίσος μέσα στην ομοιομορφία και τα παραγγέλματα.

Αυτός ναι, με τρομάζει. Γιατί πάντα με τρόμαζαν και με τρομοκρατούσαν οι λαχανιασμένες του σιωπές. Τα καρτέρια του στις άκρες του όχλου. Ο υποταγμένος του φανατισμός. Το στερημένο του πρόσωπο. Ο έγκλειστος βίος του.

Έτσι έμοιαζε να με πλησιάζει σιγά–σιγά. Έρποντας ύπουλα πάνω στα συντρίμμια και τα αποκαΐδια μιας αλλόκοτης και διαλυμένης κοινωνίας. Κρυμμένος μέσα στα σκοτάδια της δημοκρατίας και τα λαγούμια της ιστορίας. Έτοιμος για τη μεγάλη έξοδο. Τώρα πια, μοιάζει χρήσιμος. Και εύχρηστος από πολλούς. Αυτός, ο κατά Ντοστογιέφσκι απόγονος δύο και τριών εκφυλισμένων γενιών ανήκουστης και χυδαίας διαφθοράς. Εκεί που ο άνθρωπος μετατράπηκε σε μία σιχαμερή, δειλή εαυτούλικη γλίτσα.

Δειλή, γι’ αυτό και τόσο επικίνδυνα σκληρή.

Υ.Γ.:

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για τις τρεις γυναίκες από το Μπαγκλαντές. Για τα αθώα τους μάτια μπροστά στις προσβολές και τις κοροϊδίες. Για το φόβο που προσπαθούσαν να κρύψουν πίσω από το πνιχτό τους χαμόγελο. Και για εκείνα τα παιδιά που γλίστρησαν στην αγκαλιά της μάνας τους, για την ύστατη προστασία. Δείτε το ρεπορτάζ του Κωνσταντίνου Γεωργούση και θα καταλάβετε.