Μην το κουράζω. Ο πιτσιρικάς της ΑΕΚ δεν είναι ούτε φασίστας ούτε ρατσιστής. Εκκολαπτόμενος μπορεί. Ασυνείδητος ναι. Άλλα μέχρις εκεί. Το «άλμα» προς το νεοναζισμό είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι νομίζουν μερικοί. Και, φυσικά, δεν εξαντλείται μέσα από έναν χαιρετισμό. Όσο αποτρόπαιος κι ανατριχιαστικός μπορεί να είναι.

Ατόπημα; Αναμφίβολα. Και μάλιστα μέγα. Και μη βιαστούν κάποιοι να σπεύσουν να επικαλεστούν το «νεαρόν της ηλικίας» του, αναζητώντας μέσα από τα βιολογικά όρια την οποιαδήποτε συγχώρεση. Ο Κατίδης δεν είναι βρέφος. Είναι ένα νέο παιδί που έχει δικαίωμα ψήφου και διά αυτού (και κατ’ αναλογία) ορίζει και το μέλλον της πατρίδας μας. Μπορεί η ανωριμότητα των είκοσι χρόνων του να του δίνει περιθώρια λαθών και κουτουράδων, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά δεν πρέπει να «αθωώνονται».  Με μία όμως προϋπόθεση: η τιμωρία του δεν μπορεί να είναι εκδικητική. Η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Η Δημοκρατία διδάσκει. Και μέσω των τρόπων της, οφείλει να ξανακερδίζει το κάθε… απολωλό της.

Όμως, πόσο «διδακτική» υπήρξε αυτή η Δημοκρατία για τον Κατίδη; Πώς τον ανέθρεψε όλα αυτά τα χρόνια; Με τι εφόδια τον έστειλε στη ζωή, στους αγώνες , στους έρωτες… στην κάλπη; Με ποια πρότυπα; Με τι αξίες; Μη γελιόμαστε. Ο Κατίδης ανήκει σε μια «χαμένη γενιά». Μεγάλωσε μέσα στο απόλυτο κενό. Στις ευκολίες και τις ψευδαισθήσεις. Χωρίς οράματα, χωρίς μέτρο, χωρίς δισταγμούς. Το μόνο που του έμεινε ήταν να υπερασπιστεί το υπερτροφικό του Εγώ. Και να το αναδείξει. Ανεξέλεγκτα, στρεβλά, ανισσόροπα. Πόσο μάλλον επιδεικτικά και προκλητικά.

Πολύ φοβάμαι ότι οι αντιδράσεις όλων μας στη θέα του υψωμένου του χεριού ήταν απόρροια του θυμικού. Μια εσωτερική και ανεξέλεγκτη δύναμη που μας σπρώχνει συνεχώς στην ανακάλυψη του αποδιοπομπαίου τράγου. Στην ενοχή του άλλου. Μόνον του άλλου. Και με την ασφάλεια της απόστασης, να φορτώνουμε πάνω του ξεχασμένες αμαρτίες, παλιές πληγές, ανέγγιχτες ευθύνες. Για να καλύψουμε τα δικά μας κενά. Γιατί ποτέ δεν είχαμε το σθένος και τη δύναμη να αντιστρέψουμε το είδωλο. Και να «πιάσουμε» τους εαυτούς μας ανέτοιμους, λίγους, ανάξιους. Προπάντων δε, ευάλωτους.

Από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά. Δεν έχει σημασία τι συμμερίζομαι και τι όχι. Και ‘γω παρασύρθηκα. Μίλησα άσχημα και απαξιωτικά. Έβαλα χεράκι για την πυρά και το λιθοβολισμό. Έγινα ένα με την «εξέδρα του διαδικτύου». Συμφιλιώθηκα με τα γηπεδικά πάθη. Τα πολιτικά ορμέμφυτα. Τις πρώτες ιαχές. Όμως σήμερα, νιώθω την ανάγκη να ζητήσω μία μεγάλη συγγνώμη από τον Κατίδη. Και να του πω ότι όλ’ η ζωή μου του χαμού, μ’ από τη κόλασή μου σου φωνάζω, εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…

    

Υ.Γ.

Επειδή πολλοί ήταν εκείνοι που βγήκαν να μιλήσουν για την ιστορία της ΑΕΚ και να υπερασπιστούν τις προσφυγικές και αντιφασιστικές της καταβολές, ένα θέλω να τους πω: άργησαν. Γιατί αν ο Κατίδης ντρόπιασε μία φορά τη μακρόχρονη ιστορία του Συλλόγου, τότε ο Ψωμιάδης πόσες;