Η ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ

Απεχθάνομαι τις Απόκριες. Παιδιόθεν. Θυμάμαι πάντα να μου προξενούν ναυτία και κόπωση. Και μια δυσφορία που, με τα χρόνια, εξελισσόταν σε αποτροπή και απόρριψη.  Σήμερα πια, κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερος, νιώθω και να με προσβάλλουν. Με την αισθητική τους, τη θεματολογία τους, το φτηνιάρικο χιούμορ τους, τα ξεπερασμένα τους καλλιαρντά, το ενδυματολογικό τους κιτσαριό.

Ακολουθώντας  την ίδια διαδρομή με το σύνολο σχεδόν των «ελληνικών παραδόσεων» και μέσω μιας στρεβλής αστικοποίησης, κατάφεραν και αυτές να «αδειάσουν» από μέσα τους κάθε στοιχείο λαϊκότητας και αυθορμητισμού και να εξελιχθούν σε μία τριτοκοσμική φιέστα αρμάτων και παρελάσεων. Προς δόξα και (αυτο)ικανοποίηση των θλιβερών παραγόντων της τοπικής ερημίας και των «πολιτιστικών» συλλόγων της συμφοράς. Αυτών όλων που, στην αγωνία τους να επιδείξουν «έργο και προσφορά», επισημοποιούν με τον πιο άμεσο (και αχαλίνωτο) τρόπο, τη σχέση τους με την τσαπατσουλιά και το… μασκάρεμα.

Αυτό όμως που τα τελευταία χρόνια μοιάζει να αλλάζει τα «αποκριάτικα δεδομένα» προς το χείρον, είναι η παράλληλη σχέση που αρχίζει να οικοδομείται ανάμεσα στο «καρναβαλικό ξεφάντωμα» και τη Δημόσια Εκπαίδευση. Μία σχέση που ξεκίνησε δειλά–δειλά από τα αποτρόπαια (ακόμη και ως λέξη) μπαλντανφάν των παρηκμασμένων ντίσκο και των νυχτερινών παραπηγμάτων και που, σιγά–σιγά, μοιάζει να καθιερώνεται ως «θεσμικό δρώμενο» δημόσιας παιδικής εκτόνωσης. Εις κοινήν θέαν και θέασιν.

Ειλικρινά –και πέραν των αγαθών προθέσεων του καθενός– θα ήθελα πολύ να ακούσω από εκείνους που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εμπλέκονται στη διαδικασία της Μόρφωσης και της Παιδείας, να καταθέσουν τις παιδαγωγικές τους γνώσεις για τα «αποκριάτικα events» που τελούν (και) υπό εκπαιδευτική… κηδεμονία. Και (γιατί όχι) να ανατρέψουν πιθανόν τα «κολλήματα» και τις «εμμονές» που με διακατέχουν και με ταλαιπωρούν. Το ζήτησα και πέρυσι τέτοια εποχή με αφορμή τη δημόσια αντιπαράθεσή μου με τους διοργανωτές της Αλφαβητοπαρέλασης. Για άγνωστους λόγους, ουδείς τότε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει, να ερμηνεύσει και να υποστηρίξει τα… δημιουργήματά του. Για τα οποία (ας μη μας διαφεύγει) επαίρεται και… φουσκώνει. Αδυναμία; Απαξίωση; Αδιαφορία; Άγνωστες εντελώς οι αιτίες της… σιωπής.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η στάση αυτή των δασκάλων (ατομικά και συλλογικά) παρουσιάζει ένα τεράστιο… παιδαγωγικό κενό. Γιατί, από τη στιγμή που αναλαμβάνουν την ευθύνη να μεταφέρουν «διά ζώσης» τη μαθησιακή λειτουργία «εκτός των τειχών» του σχολείου, είναι υποχρεωμένοι (θα έλεγα εις το δεκαπλάσιον) να εξηγήσουν με κάθε λεπτομέρεια τους λόγους της συμμετοχής τους και, πρωτίστως, τα οφέλη που θα αποκομίσουν από αυτήν οι μαθητές τους. Όσο επιμένουν να καλύπτονται πίσω από την «επιτυχία», την «αποδοχή» και το… χορευτικό ξεσάλωμα ενός Σαββατιάτικου πρωινού, θα εκθέτουν (μην πω ότι θα ακυρώνουν κιόλας) το παιδαγωγικό τους έργο και το διδασκαλικό τους τάλαντο . Με το κενό που σας έλεγα, να μεγαλώνει δραματικά.