Στον Γιώργο Παπαφιλίππου.

Είναι αλήθεια. Όσοι αποτόλμησαν εκείνο το μακρύ ταξίδι με τους Εκδρομείς του ‘60, θα φυλάνε ακόμη μέσα στις φθαρμένες τους αποσκευές, λίγο από το αμόλυντο της γοργής τους ενηλικίωσης. Μια μικρή απόπειρα κινδύνου. Ένα αλλόκοτο σκίρτημα που ταράζει το μέσα τους. Κάτι από την επανάσταση του δέρματος. Και από την άλλη, την ματαιωμένη… Ακροβάτες μνήμης στη δίνη μιας ατέλειωτης μεταπολίτευσης.

Τους ξέρω καλά αυτούς. Καμιά φορά δίνουμε και κάτι απρόσμενα ραντεβού για να ανταλλάξουμε εξηντάρες κασέτες. Να «κλέψουμε χρόνο» από μία σπασμένη TDK. Με ληγμένες εγγραφές από αγέρωχα άσματα. Να μουλιάσουμε μέσα στο γρατζουνισμένο Desire του Dylan. Στην ενδοφλέβια μπαλάντα της Faithfull. Στον Μεγάλο Ερωτικό. Στις λιτανείες του Γκάτσου. Στις ήττες του Αναγνωστάκη. Κάποτε νέοι…

Βλεπόμαστε συχνά. Φερμένοι από τα μακριά που μας ορίζουν. Μετράμε με προσοχή περίσσια το πάχος της σκόνης. Λεπτομερώς. Στρογγυλοκάθισε για τα καλά και φέτος. Πώς να φυσήξεις στην ησυχία της; Και πού να απλωθεί; Από κάτω της ο Πουλαντζάς και ο Καστοριάδης. Τέσσερεις χρονιές περιοδικά Αντί. Αδιάβαστοι τόμοι λενινιστικής καθοδήγησης. Χειρόγραφα αδέξιων εγχειρημάτων. Λησμονημένοι ποιητές. Ο Λαπαθιώτης, ο Σαραντάρης, η Πολυδούρη. Και ‘γω εκεί, να ψάχνω τον Αλέξη Ασλάνογλου. Αυτή τη μουσική που κάνει τη σιωπή και κλαίει…

Γιατί λησμονήσαμε τη σιωπή; Ποιος έβαλε τα δύσκολα αυτήν την ώρα; Δικός μας ήταν ή η σκιά που απλώθηκε στον τοίχο; Και τα δάκρυα; Αυτά πού τα πας; Μα γιατί επιμένει; Τι την θέλουμε πια; Ποιος την έχει ανάγκη εδώ; Κανείς δε λέει να απαντήσει. Αβέβαιοι εξ αρχής…

Έτσι θα ανταμώνουμε πάντα. Με ένα ρίσκο αναμονής. Με στιγμιαίες αφίξεις. Με το περίσσευμα των αντοχών μας. Το μάταιο της ανακούφισης. Την αναδίπλωση των δισταγμών. Ευάλωτοι εκ πεποιθήσεως. Γυρεύοντας στην άσφαλτο νερό…

Τους κοιτάω καθώς απομακρύνονται. Καμία Ρόζα εδώ. Κανένα Βερολίνο. Μόνο εικόνες από αλκοολούχα μυστήρια. Παλιές θυσίες. Μισές αποκαλύψεις. Οδός Απομάκρυνσης στερούμενης αρίθμησης. Και ένα ξεχασμένο τραγούδι που έμεινε δειλό πάνω στα παγωμένα τους χείλη. Μες στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό…

Εμείς, μιας άλλης εκδρομής…