Εξ αρχής: αυτά τα «επαναστατιλίκια της νύχτας» με τις στρακαστρούκες και τα γκαζάκια, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να «μαγκεύουν» τους απανταχού φασίστες. Ενίοτε, να τους δίνουν αφορμή για να «ηρωοποιούν» με τον πιο ανέξοδο τρόπο το αχαλίνωτο ορμέμφυτό τους. Αυτό που, κατά τον Σεφέρη, βρίσκεται πολύ βαθιά ριζωμένο στην τρωγλοδυτική ζωή τους…

Κάτι ανάλογο συνέβη και την περασμένη εβδομάδα μετά τις εκρήξεις στα γραφεία της Χρυσής Αυγής και της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας. Οι (εντελώς αδιέξοδες και απονενοημένες) «επιθέσεις» κάποιων «αντιφασιστών», αποδείχτηκαν βούτυρο στο ρατσιστικό ψωμί τους. Και τόσο ιδανικές (λες και τις έκαναν… παραγγελία) για να ξιφουλκήσουν πάλι εναντίων των «άπλυτων», των «μηδενιστών» και των «ανθελλήνων».

Χωρίς να παραβλέπω και να υποτιμώ τις νέου τύπου «παλικαριές» που εμφανίζονται στην ανακοίνωση της Πατριωτικής Κίνησης (αποκαλυπτικές του πολεμόχαρου χαρακτήρα των μελών της και της σχέσης τους με τα… μπραβιλίκια), νομίζω ότι έφθασε η στιγμή που ο «δημοκρατικός λόγος» θα πρέπει να «απευθυνθεί» και προς την… άλλη πλευρά, αποφεύγοντας  παλιές και απλουστευτικές ερμηνείες.

Σήμερα, η πολιτική ρευστότητα και η έξαρση του νεοναζισμού, παράγουν διαφορετικούς συλλογισμούς και απαιτούν καινούριες προσεγγίσεις και εκτιμήσεις. Οι ιδεολογικές ρετσέτες του παρελθόντος μοιάζουν μετέωρες και αναποτελεσματικές. Ο πάλαι ποτέ «σκοτεινός προβοκάτορας» της κουκουεδίστικης μονομανίας έχει χάσει προ πολλού το «ειδικό του βάρος». Τώρα –και σε συνθήκες πλήρους σύγχυσης– ο καθένας πια μπορεί να αναλάβει δεκάδες ρόλους «εξεγερμένου». Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σε προσωπικό και συλλογικό κόστος.

Ας μη βιαστούν λοιπόν κάποιοι να κατατάξουν τις διάφορες «antifa επιθέσεις» σε συγκεκριμένους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους (εν προκειμένω στον αντιεξουσιαστικό) ή κάποιοι άλλοι να επισπεύσουν τις «καταδίκες» τους, χρεώνοντας  στο γεγονός τη ρετσινιά της προβοκάτσιας. Χωρίς να αποκλείω οτιδήποτε, θα επιμείνω: είναι τέτοιος ο εσωτερικός αναβρασμός των «ανθρώπων της κρίσης» που οτιδήποτε σπασμωδικό μπορεί να αποκτήσει χαρακτήρα «πολιτικής πράξης». Να «γεννήσει» πολύμορφες σέχτες και «ετοιμοπόλεμες γκρούπες». Κυρίως όμως, να ενδυναμώσει την «κυριαρχία του ατομικού» και να «νομιμοποιήσει» τις αλλόκοτες συμπεριφορές του.

Γι’ αυτό και το «αντιφασιστικό είδος» του… γκαζάκια (και όσο αυτό δεν εκθέτει σε κίνδυνο τη ζωή κανενός) θα κινείται πάντα στα πλαίσια της «ιδεολογικής φάρσας». Θα είναι ένα «αφελές πυροτέχνημα» πολιτικού εγωκεντρισμού. Μία «μόδα εκρήξεων» άνευ στόχου και περιεχομένου. Μοιραία, και απόλυτα «ελεγχόμενο».

Εξ αυτών και μόνο, η φοβική φυλή των «πατριωτών», μόνον ευγνωμοσύνη οφείλει στους «γνωστούς αντιπάλους». Γιατί, ποιες άλλες αφορμές ζητάει ο φασίστας για να μας… καβαλικέψει;

Αυτό ας το λάβουν υπ’ όψιν τους οι επίδοξοι… πυροτεχνουργοί.