Χωρίς περιστροφές. Η «ιστορική τοποθέτηση» των εκπαιδευτικών του ΚΚΕ για μία σειρά από γεγονότα που σχετίζονται με την Επανάσταση του 1821, ούτε καινούρια είναι ούτε πρωτότυπη. Περιέχει απόψεις που έχουν γραφτεί και υποστηριχτεί δεκάδες φορές και οι οποίες πάντα συνέκλιναν στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα: η Επανάσταση ήταν κοινωνική και ταξική. Φυσική εκδοχή από ένα κόμμα για το οποίο η «πάλη των τάξεων» αποτελεί την πεμπτουσία των ιδεολογικών του αναφορών. Γιατί, λοιπόν, εγκαλούνται με τέτοια σφοδρότητα οι «εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ»; Και γιατί τώρα;

Ως προς το χρόνο, η ερμηνεία είναι απλή και «κουμπώνει» πάνω στο ακροδεξιό πρόσταγμα των τελευταίων μηνών: η ιστορία μάς ανήκει! Που, εις την απλήν ελληνικήν, μεταφράζεται και με το άκρως σκοταδιστικό και βάρβαρο: κανείς δεν έχει δικαίωμα να «διαβάζει» διαφορετικά από εμάς και οποιαδήποτε αποκλίνουσα ανάγνωση θα πατάσσεται εν τη γενέσει της. Τελεία!

Και επειδή κανείς από αυτούς τους αδαείς και αγράμματους δεν έχει τα στοιχειώδη εφόδια να αντιπαρατεθεί επί της ουσίας (ήγουν, με λόγο και επιχειρήματα) στα όσα, σωστά ή λάθος, επισημαίνονται στην «προς μαθητές επιστολή» των καθηγητών του ΠΑΜΕ, σκούζουν ανοησίες, ηλιθιότητες και απειλές. Πολύ δε περισσότερο, μίσος φαιό προς πάσα κατεύθυνση. Γι’ αυτό άλλωστε και η «κριτική» στην ανακοίνωση περιορίζεται σε φαιδρά υπονοούμενα και επικοινωνιακές ελαφράδες. Ίδιον, προφανώς, της διαχρονικής τους ημιμάθειας.

Φυσικά, η ανακοίνωση των «κομμουνιστών δασκάλων» δεν μπορεί να περάσει και εντελώς απαρατήρητη και… αξεσκόνιστη. Ο έντονος μανιχαϊσμός της, η απολυτότητά της, ο αφελής διδακτισμός της, οι αυθαίρετες κοινωνικοπολιτικές της ταυτίσεις, τα πρόχειρα και, εν πολλοίς, έωλα συμπεράσματά της, η αγιάτρευτη «λαϊκή της λατρεία», την καθιστούν και ολίγον τι… του ποδαριού.

Πώς –ας πούμε– το ακροτελεύτιο της ανακοίνωσης με το Αντάρτης–κλέφτης–παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός να ταιριάξει με τις ρεμούλες της Στερεοελλαδίτικης κλεφτουριάς; Μόνον τα «κατορθώματα» του Βαρνακιώτη, του Καραϊσκάκη και του Ανδρούτσου να είχαν διαβάσει στα θρυλικά Καπάκια του Κωστή Παπαγιώργη, θα «πετούσαν» τα μισά από τα τόσα… ηρωικά του λαού.

Με λίγα λόγια: η Ιστορία δεν μπορεί να περιέχει μονομέρειες και δογματισμούς. Η Ιστορία δεν είναι μόνον τόποι και χρονολογίες για να συνιστούν απόλυτη αντικειμενικότητα. Ιστορία είναι οι ίδιοι οι Άνθρωποι. Με τα πάθη τους, τις ήττες τους, τους ηρωισμούς τους, τα λάθη τους… Γι’ αυτό και η Ιστορία έχει κάτι μέσα της που την κάνει εντελώς ξεχωριστή. Έχει ψυχή! Εξ αυτού και μόνο, θα παραμένει εσαεί ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική. Ενίοτε και… ανεξερεύνητη.

Πώς λοιπόν να «χωρέσεις» μέσα σε εκείνη την άβυσσο της ψυχής της τη δικιά σου «αλήθεια»; Και ειδικά όταν αυτή έχει και το θράσος (ή την άγνοια;) να εμφανίζεται και ως… μοναδική; Πώς ντε;