ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΜΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ

Ο Θέμος Αναστασιάδης μού ήταν πάντα αποκρουστικός. Και ως «εικόνα». Ακόμη και τότε που η χυδαιότητά του καλύπτονταν πίσω από τον προοδευτισμό της Ελευθεροτυπίας. Από τη συμπάθεια του Κίτσου Τεγόπουλου. Από την ανοχή μιας ολόκληρης κοινωνίας που –μέσω της «τρύπας» του– άρχιζε να βρίσκει τους πρώτους της βηματισμούς προς την ξενοφοβία και το ρατσισμό. Έρποντας, αλλά σταθερά.

Από τότε μου έφερναν αηδία τα ανέκδοτά του για τους Αλβανούς, τους ομοφυλόφιλους, τις ξανθιές, τους Εβραίους. Από τότε σιχαινόμουν την «άνεσή» του, τα φτηνιάρικα γούστα του, τα σεξιστικά του καλαμπουράκια. Και αργότερα όμως. Όταν η αθλιότητά του έγινε «σχολή». Έγινε «πρότυπο». Έγινε  ήθος.

Όταν μπούκαρε στα σπίτια μας εν είδη νταβατζή και με τα καμώματά του με τις τηλεβιζιτούδες. Με τα σαλιαρίσματα του με τις Τζούλιες και τις Ντούβληδες. Με τις χαριτωμενιές του με τους Καρατζαφέρηδες και τους Καιάδες… Και υπήρξα εξ αρχής ύποπτος με τα «επιχειρηματικά» του σάλτα. Πολύ πριν πάρει το προσωνύμιο του Κομιστή. 

Όχι, παίδες. Μην παρεξηγηθώ. Με το Θέμο Αναστασίαδη δε νιώθω δικαιωμένος. Ηττημένος νοιώθω. Βαθιά ηττημένος, για να θυμηθώ και τον Νίκο Καρούζο. Η πρόβλεψη με «σώζει» μόνο. Και, ώρες–ώρες, με παρηγορεί που είδα από τότε το κακό, αθώο και ύπουλο μαζί, να πλησιάζει. Πιστέψτε με. Κανένας άλλος συνδυασμός πιο επικίνδυνος από αυτόν.

Με την ίδια ακριβώς «προβιά» καλύπτει σήμερα τις χρυσαυγίτικες αναφορές του. Κάνοντας ντα στις «παιδαγωγικές» εκτροπές των νεοναζιστών και ρίχνοντας όλη του τη λάσπη και όλο του το δηλητήριο στην απέναντι πλευρά. Στην διαρκώς πάσχουσα και δοκιμαζόμενη από το φασισμό, Αριστερά.

Διαβάστε τον για περισσότερη αηδία: Σε κανέναν δεν πρέπει να επιτρέπεται να μαζεύει μικρά παιδιά και να τους κάνει πολιτικό... κατηχητικό. Είτε πρόκειται για τη Χρυσή Αυγή, είτε για φεστιβάλ Νεολαίας μεγάλων προοδευτικών κομμάτων, όπου συχνά βλέπουμε γονείς κομματόσκυλα να 'χουν τα παιδιά τους αγκαλιά με τα σφυροδρέπανα.  

Προσέξτε το τσουβάλιασμα. Συνάξεις μικρών παιδιών υπό μορφή «κομματικού σχολείου» (με δασκάλες και… ωρολόγιο πρόγραμμα, παρακαλώ) ταυτίζονται με ένα πολιτιστικό γεγονός τριών, άντε το πολύ πέντε ημερών. Μαθήματα μίσους, εθνικισμού και ρατσισμού «ζυγιάζονται» το ίδιο με τα πολιτικά μηνύματα της Αριστεράς (για ποια άλλα φεστιβάλ θα μιλούσε ο αλητήριος). Δηλαδή την ισότητα, την αδελφοσύνη, την ειρήνη… Ταυτόχρονα, οι χρυσαυγίτες γονείς χαίρουν της ασυλίας των χαρακτηρισμών του, την ίδια στιγμή που οι «άλλοι» βαπτίζονται «κομματόσκυλα».

Η συνέχεια είναι ακόμη πιο αποκαλυπτική. Γράφει (στο Πρώτο… Φλέμα του): Μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου; Γενιές ολόκληρες πήρε στο λαιμό της η Αριστερά τους, σέρνοντας σε μια ζωή βασάνων και βαρβαρότητας στον "κομμουνιστικό παράδεισο" χιλιάδες αθώα Ελληνόπουλα, τα πιο αγνά θύματα του Εμφυλίου!!!

Με αυτό ακριβώς το περιεχόμενο συνεχίζει ένα άρθρο που είχε ως (μοναδική) αφορμή τα «μαθήματα εθνικής διαπαιδαγώγησης» που οργανώνει η Χρυσή Αυγή. Το «γυρίζει» στο μονοθεματικό, και με έναν στόχο: τους «εγκληματίες κομμουνιστές» και το «παιδομάζωμα». Είκοσι δύο ολόκληρες λέξεις ήπιας κριτικής για το κόμμα των Ελλήνων νεοναζί, διακόσιες λέξεις (και βάλε) για τις βρωμιές του στην Αριστερά. Υπάρχει λόγος να ξαναθυμίσω την αφορμή;

Θα ήταν άσκοπο να «μπει» κάποιος στον κόπο της ιστορικής αντιπαράθεσης με τον φελλό. Άσκοπο και ανώφελο. Ο άνθρωπος είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία γιατί έχει να καλύψει και τα νώτα του από κάτι κατηγορίες φοροδιαφυγής και ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Οπότε, «ΟΛΑ» ερμηνεύονται. Αν όμως δικαιολογούνται, υπάρχει… θέμα. Σοβαρό…