Συμπληρώνονται σχεδόν δύο εβδομάδες από τότε που οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ προχώρησαν στην κατάληψη των Κεντρικών Υπηρεσιών του Οργανισμού, αντιδρώντας στις πολιτικές επιλογές, που υπονομεύουν την προοπτική του Οργανισμού, απαξιώνουν την αξιοπρέπεια και το περιεχόμενο της δουλειάς τους και θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον των 8.500 θεραπευομένων στα Προγράμματα Υποκατάστασης. Το ότι μέχρις στιγμής δεν ακούστηκε λέξη στα δελτία των «μεγάλων καναλιών», αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κατάληψη τους στερείται ονομάτων που παραπέμπουν σε… βίλες! Ξέρετε, Αμαλία, Λέλα Καραγιάννη, Σκαραμαγκά… Και φυσικά, οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ δεν είναι (μάλλον) αντιεξουσιαστές. Άρα, ποιος ο λόγος της «ενημέρωσης»;

Σοφά σκεπτόμενα τα κυβερνητικά «μέσα μαζικής αποκοίμισης», αφήνουν στο σκοτάδι  μια κινητοποίηση εργαζομένων, που τα χαρακτηριστικά της ξεπερνούν τα «στενά» όρια των εργασιακών και μισθολογικών τους αιτημάτων, και επεκτείνονται σε μεγάλα και σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Ξέροντας εκ των προτέρων ότι, οποιαδήποτε «αναμόχλευση» του γεγονότος, θα στριμώξει στο «επικοινωνιακό καναβάτσο» απαξάπαντες. Τους ίδιους και τα αφεντικά τους.

Διότι, κοινοποιώντας δια λόγου και εικόνας τα δραματικά και αδιάψευστα στοιχεία των εργαζομένων στις υπηρεσίες του ΟΚΑΝΑ, εκτίθενται αμέσως-αμέσως ο Δένδιας, ο Λυκουρέντζος και ο Ρουπακιώτης. Συνολικά δε, ένα σύστημα κρατικής «αντιναρκωτικής πολιτικής» που μέρα με την μέρα οδεύει προς ολοκληρωτικό αφανισμό. Εμμέσως, και όλοι οι «χαϊδεμένοι» του «μιντιακού κράτους», που καραδοκούν στην γωνία, προσβλέποντας «τρελά κέρδη» από την ιδιωτικοποίηση των θεραπευτικών μονάδων. Τι ποιο λογικό λοιπόν μια τέτοια κινητοποίηση «μακράς διάρκειας» , να περιέλθει στα ειδησεογραφικά αζήτητα και την απαξία. Μέχρι να ξεχαστεί…

Στα ουσιώδη. Η κατάληψη στον ΟΚΑΝΑ, ξεσκεπάζει με τον πιο «επίσημο τρόπο» όλη την υποκρισία του υπουργείου Υγείας, που (αν θυμάστε) με πρόσχημα την υγεία των τοξικομανών (αλλά και την «προστασία» όλων ημών των… καθαρών), στοίβαζε τους εξαρτημένους στις κλούβες του Δένδια (μερικούς και με χειροπέδες) και τους μετέφερε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Προς θεραπεία και θαλπωρή; Προς παραδειγματισμόν; Ή προς εξόντωση;

Πριν βιαστείτε για οποιαδήποτε απάντηση, διαβάστε από τα πλέον αρμόδια χείλη, σε ποιο «επίπεδο ανθρωπιάς» βρίσκεται το ενδιαφέρον της πολιτείας: Έχει ανασταλεί η λειτουργία της κινητής μονάδας του ΟΚΑΝΑ. Οι προληπτικοί εμβολιασμοί έχουν σταματήσει λόγω έλλειψης εμβολίων. Δεν γίνονται ουροληψίες λόγω έλλειψης αντιδραστηρίων. Η φύλαξη και η καθαριότητα των δομών του Οργανισμού έχουν μειωθεί σε 4 ώρες την ημέρα λόγω κόστους. Η μεθαδόνη οριακά διασφαλίζεται, καθώς δεν έχει γίνει ο διαγωνισμός για την προμήθεια της εδώ και ενάμιση χρόνο. Η λίστα αναμονής στην Αθήνα είναι στους 3.500 συνανθρώπους μας, ενώ η χρήση ουσιών διαρκώς αυξάνεται. Αναλώσιμα για την λειτουργία των υποστελεχωμένων Προγραμμάτων δεν υπάρχουν. Έχει ξεκινήσει διαδικασία απόσυρσης ιατρικών μηχανημάτων. Οι προμηθευτές αρνούνται να συνεργαστούν με τον ΟΚΑΝΑ γιατί δεν ξέρουν αν θα πληρωθούν…

Ταυτόχρονα, ο «προοδευτικός» Ρουπακιώτης με τον καινούριο (και εν πολλοίς… υποχωρητικό) νόμο για τα ναρκωτικά , υποβαθμίζει εντελώς τον τομέα της απεξάρτησης, μεταφέροντας ουσιαστικά το θεραπευτικό κομμάτι της τοξικομανίας στην ιδιωτική  (και αμφιβόλου ποιότητας) πρωτοβουλία. Το σημαντικότερο; Με τον πλέον κυνικό και σκληρό τρόπο, διαφαίνονται και οι πολιτικές προθέσεις της κυβέρνησης  οι οποίες αποσκοπούν στην αποδυνάμωση των στεγνών προγραμμάτων (ούτε ΜΙΑ λέξη δεν θα βρείτε στον νέο νόμο για το ΚΕΘΕΑ!), σπρώχνοντας τους «πάσχοντες πληθυσμούς» στον μονόδρομο των υποκατάστατων! Δηλαδή σε μία μακροχρόνια  (έως μόνιμη) χρήση στις «ουρές της απελπισίας». Εκεί όπου οι φαρμακοβιομηχανίες και οι «ειδικές κλινικές» στήνουν σιγά – σιγά το δικό τους (νόμιμο) πάρτι.

Μετά από αυτά, γίνεται κατανοητό πιστεύω και το «κουκούλωμα» της κατάληψης. Εκτός κι αν οι εργαζόμενοι αρχίζουν να μαζεύουν τίποτε μπουκάλια μπύρας, για να κινήσουν το ενδιαφέρον της αντιτρομοκρατικής και (κατά συνέπεια) των δημοσιογράφων. Ιδέα ρίχνω…