ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ

Θα το πω εξαρχής. Είναι αλήθεια ότι δεν τρέφω και τα καλύτερα αισθήματα για αυτές τις «φιλανθρωπίες της μόστρας». Νοιώθω άβολα και αμήχανα με όλους εκείνους που χρησιμοποιούν τον πόνο και την ανάγκη του πάσχοντα συνανθρώπου μας για να «χτίσουν» προσωπικές, κοινωνικές και πολιτικές καριέρες. Και μου είναι εντελώς ξένη και ψεύτικη η εικόνα που εκπέμπουν οι «δωρεές» τους.

Η αλληλεγγύη αυτού του είδους, εκτός από επιφανειακή και μεγαλόστομη, είναι και βαθύτατα υποκριτική. Υπονομεύει εντελώς το νόημα της χριστιανικής Αγάπης (μιας και στο «όνομά» της ομνύουν οι περισσότεροι) και τη μετατρέπει σε ένα ευτελές επικοινωνιακό σόου.

Δε με ενδιαφέρουν οι προθέσεις. Και οι «αγνότερες» όλων να είναι, θα αυτοαναιρούνται  συνεχώς πίσω από το τεράστιο έλλειμμα της Αληθείας. Όταν οι πράξεις αυτές αρχίζουν να «χάνονται» μέσα στην «επιθυμία της θέασης», μοιραία και τα «σπλάχνα» τους θα «αδειάζουν» από σύνεση, αυτογνωσία και υπευθυνότητα. Χρειάζεται κάτι άλλο για να μετατραπεί το θεάρεστο έργο της προσφοράς και της αυτοθυσίας σε «φιγούρα» και «ξιπασιά»; Σε «πλάνο» τσιτωμένης χαράς; Σε ρεπορτάζ εφήμερου οίκτου;

Το τελευταίο διάστημα, η καθ’ ημάς ενσάρκωση του μοντέλου «τηλεοπτικής ευεργεσίας» που ενσαρκώνει η «εθνική σταρ» του είδους (άλλως και Μαριάννα Βαρδινογιάννη) παίρνει διαστάσεις «επιδημίας». Κι αν μέχρι χθες η αυταρέσκεια  ορισμένων περιορίζονταν σε ήπιες και συμβατικές κοσμικότητες (εν πολλοίς και καλοδεχούμενες), η πρόσφατη «καμπάνια αγάπης» ξεπέρασε κάθε όριο ανοχής και… κατανόησης.

Δυστυχώς, η παράδοση μιας καινούριας πτέρυγας στις εγκαταστάσεις της Παιδόπολης (έργο που αναμφίβολα τιμάει όλους όσους συνέβαλαν σε αυτό) συνδέθηκε με μία εικόνα–μαρτύριο. Με μία σκηνή που «έρχεται» από άλλες εποχές και θυμίζει (τόσο μα τόσο τραγικά) τις αντίστοιχες με τη Βασιλομήτορα Φρειδερική. Ανατριχιαστικό (και συνάμα επικίνδυνο) να βλέπεις τους δωρητές και τους υπεύθυνους της Παιδόπολης, να «χρησιμοποιούν» τα πρόσωπα των παιδιών ως «διάκοσμο καλοσύνης» και να τα εκθέτουν φόρα–παρτίδα στη «δημόσια συμπόνια». 

Όλα αυτά βεβαίως, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν η καινούρια φουρνιά των «φιλεύσπλαχνων κυριών» είχε διδαχτεί (έστω και στο ελάχιστο) από τη σεμνότητα, το ήθος και τη σύνεση των γυναικών της Φιλοπτώχου. Αν είχαν κατανοήσει ότι η κοινωνική προσφορά δεν είναι «καταναλωτικό προϊόν», αλλά μία καθημερινή και επίπονη άσκηση ταπείνωσης και σιωπής. Εν τη απουσία αυτών, μόνον ένα να εύχομαι μπορώ: ο Θεός να τις φωτίσει!