ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Η παρουσία του Κώστα Καναβούρη στη γενέθλια πόλη του, συνέπεσε με ένα ανώνυμο κείμενο στο Ριζοσπάστη, που τον… περιέχει. Εξ αντανακλάσεως. Ή, το σωστότερο, για να «αποδειχθεί» μέσω (και) αυτού, το «μη ορθόν» της… ποιήσεως! Για γέλια ή για κλάματα; Αναρωτιέμαι και απορώ. Μα και θλίβομαι. 

Γράφει ο ανίδεος συντάκτης: Είναι η εποχή κάποιων ποιητών. Προχτές ένας παρουσίασε μια «Αποθήκη Καταλοίπων Ηδονής» (Καναβούρης), χτες άλλος άφησε στην άκρη τη θλιβερή πραγματικότητα από την οποία εξασφαλίζει το «ευ ζην» του αναλύοντάς την καθημερινά ως πολιτικός αναλυτής και μας χάρισε το «νερολί» (το άρωμα από τα άνθη της νεραντζιάς) και απεφάνθη: «Ένα άρωμα, ένα χρώμα και μια ριπή ανέμου. Σε μια στιγμή σού φανερώνεται το παν» (Ξυδάκης). Είχε προηγηθεί άλλος ένας «ερωδιός που συμβιώνει ανάμεσα σε χιλιάδες μέδουσες» (Πέρπερας).

Προς τι τελικά όλο αυτό το «ψαγμένο στυλάκι» από ολίγη ειρωνεία, «ριζοσπαστική καυστικότητα» και μικρόψυχο αφορισμό; Απλούστατο! Για να αποφανθεί (μετά βεβαιότητας) επί του αρχικού ερωτήματος: Άνθη Νεραντζιάς VS Ρόπαλα των ΜΑΤ; Και εξ αυτού, να κατατροπώσει τους πέριξ την πλατεία Καρύτση ποιητές. Ο λόγος; Θολός ως προς τις δεοντολογικές του προθέσεις, γκρίζος ως προς τις πολιτικές του αποχρώσεις και σκοτεινός (ολοσκότεινος) ως προς τις αισθητικές του εκδοχές. Τόσο, που να αναγκάζει τον συντάκτη να «κατεβάσει» από τα λογοτεχνικά ράφια του Περισσού και αυτόν ακόμη τον Μαγιακόφσκι προς επίρρωση της λογικής της… στρατεύσεως. Ενίοτε και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Με λίγα λόγια, η αναφορά στην ποίηση του Ρώσου δημιουργού με το: στο στόμα σαπίζουν τα μικρά πτώματα των πεθαμένων λέξεων, και δύο μονάχα ζουν χοντραίνοντας. «Τσογλάνι», και μια άλλη ακόμα, θαρρώ: «ψωμί»…, χρησιμοποιείται (αν και εντελώς αποσπασματικά) για να ενισχύσει την άποψή του περί «ταξικής τέχνης». Λησμονώντας (ή αγνοώντας;) ότι ο τεράστιος Βλαδίμηρος έγραψε τους ομορφότερους ερωτικούς του στίχους μέσα στο «καμίνι της επανάστασης».

Κατά το Ριζοσπάστη, ο Καναβούρης, ο Ξυδάκης και ο Πέρπερας (ομού μετά των άλλων της πλατείας Καρύτση) θα έπρεπε να έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους στους απεργούς της Νουνού, τους αγωνιστές χαλυβουργούς και την απολυμένη συνδικαλίστρια της Πίνδος! Εμμέσως δε και στη βία των ΜΑΤ! Και από εκεί να… εμπνέονται!!!

Ξεπερνάω το όψιμο ενδιαφέρον της εφημερίδας για τον ρόλο των ΜΑΤ (αν και ακόμη στριφογυρίζει στα αυτιά μου εκείνη η «επιστολή–μνημείο» υπέρ Κορκονέα) και σκέφτομαι: αν τους άκουγε όλους αυτούς ο Ρίτσος θα έγραφε ποτέ τα ανεπανάληπτα Ερωτικά του; Ο Κωστής Μοσκώφ το αλησμόνητο Η Σάρκα σου Όλη; Ο Μάρκος Αυγέρης τις λεπτεπίλεπτες Φωνές της Νύχτας;

Τι να πω. Μπορεί και να «έκαναν πίσω» διαβάζοντας το απίθανο: Απέναντι σ' αυτόν τον πολιτισμό, η εργατική τάξη αρθρώνει έναν λόγο που πυκνώνει στις λέξεις νοήματα αιώνιας προϊστορίας: Ονομάζει ιμπεριαλισμό το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που με την σειρά του ως έννοια κουβαλά μέσα του την ιστορία της εξέλιξης του κεφαλαίου ως αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου…

Καλά κρασιά…