Βράδυ της περασμένης Πέμπτης και στο ENA Channel μόλις έχει τελειώσει η εκπομπή Εξελίξεις του Γιάννη Χατζηεμμανουήλ, στην οποία «πρωταγωνιστούσαν» ο πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Εμμανουηλίδης, ο πρώην δήμαρχος Φιλίππων Λάζαρος Τσαλταμπασίδης και ο Βασίλης Τραϊφόρος εκ μέρους της Δημοκρατικής Αριστεράς. Μου γεννιέται «τρελή επιθυμία» κριτικής και σχολιασμού για όλα αυτά που ακούω (και βλέπω), αλλά το αναβάλλω. Διστάζω να αποτιμήσω τους διαλόγους εν θερμώ. Φοβάμαι τις «θερμοκρασίες» του λόγου που πηγάζουν από αυθορμητισμούς και ορμέμφυτα.

Οι δισταγμοί μου όμως έχουν ακόμη μιαν αιτία. Το πρόσωπο που μου προκαλούσε τους περισσότερους… ερεθισμούς, ήταν αυτό του φίλτατου (άμα τι και… συντρόφου), Βασίλη Τραϊφόρου. Όπως και να το κάνεις, είναι στενάχωρη η δημόσια αντιπαράθεση με έναν άνθρωπο που επί μία εικοσαετία συνοδοιπορούσες μαζί του και που, πάνω απ’ όλα, εκτιμάς και σέβεσαι απεριόριστα.

Το τολμώ σήμερα μετά από πολύ σκέψη και με δεδομένη τη χρονική απόσταση από την αρχική… πώρωση. Η δύναμη της κριτικής αποδείχθηκε πολύ πιο ισχυρή από οποιοδήποτε συναισθηματικό και πολιτικό καθωσπρεπισμό. Ενδεχομένως και σωστά. Διότι, φίλος (και σύντροφος) ο Βασίλης, φιλτάτη όμως (και… συντροφική) η αλήθεια. Όχι η «δικιά μου αλήθεια», προς Θεού. Η άλλη! Των γεγονότων και των πεπραγμένων.

Με τη σειρά λοιπόν. Ο Βασίλης Τραϊφόρος υπηρέτησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας με απαράμιλλο σθένος, παραδειγματική εντιμότητα και ζηλευτό επιστημονικό κύρος. Έζησε από «τα μέσα» τον πλέον ευαίσθητο τομέα του Δημοσίου και γνωρίζει «απ’ έξω κι ανακατωτά» τις αδυναμίες του, τις αντοχές του, τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματά του. Προπάντων δε, γνωρίζει «από πρώτο χέρι» την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία (ειδικά στις μέρες μας) των συναδέλφων του. Γιατρών, νοσηλευτών και υπαλλήλων. Της συντριπτικής τους πλειοψηφίας.

Γι’ αυτό και προξενεί αλγεινή εντύπωση όταν ακούς από αυτόν να γενικεύει τις «αμαρτίες» του Δημοσίου με εκείνο το: στην Ελλάδα όπου και να ακουμπούσες άγγιζες σαπίλα… ως μία άλλη (να πω… ΔΗΜΑΡίτικη;) εκδοχή του: μαζί τα φάγαμε. Μήπως προτού εκστομίσει με τόση ευκολία (και ζήλο) τις «αποκαλύψεις» του, θα έπρεπε να είχε κοιτάξει για μία στιγμή στα μάτια τον Ζεκερίδη, τον Καλογερόπουλο, τον Καρατζιώτη, τον Κροκίδη, τη Λάγρα, τον Παπαντωνίου, την Κριτή, τον Παπασπύρου, τον Γρανά…; Αναρωτιέμαι ακόμη. Και ευελπιστώ στη συγνώμη του.

Το ξέρω καλά. Ο Τραϊφόρος δεν είναι φανατικός άνθρωπος. Το αντίθετο. Νηφάλιος μέχρι «σπάσιμο νεύρων» είναι. Μέγα προτέρημα για έναν πολιτικό. Γι’ αυτό και όταν «βγαίνει» από τα «εκφραστικά του στάνταρ», δυσκολεύεται πολύ στη «διαχείριση» των επιχειρημάτων του. Παράδειγμα τρανό, οι «αντισυριζικές του εμμονές»!

Την περασμένη Πέμπτη προσδοκούσε από αυτές κομματικά και επικοινωνιακά μπόνους που, σε συνάρτηση πάντα με τον… αέρα της εικόνας του, θα τον όριζαν και «κυρίαρχο της συζήτησης». Μόνο που λογάριαζε χωρίς το διαχρονικό (αλλά –τελικά– ουδόλως διδακτικό)… ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Δεν μπορεί για παράδειγμα να λες ότι αν ο Κουβέλης θελήσει να τα «βρει» με τον Καμμένο εγώ την επόμενη ημέρα θα φύγω από τη ΔΗΜΑΡ και την ίδια στιγμή να ανέχεσαι (συγκυβερνώντας) τον Βορίδη (που «γουστάρει» θανατική ποινή), τον μισότρελο νεοναζί Γεωργιάδη, τον τέως (;) εθνικιστή Δένδια, τον κουμπουροφόρο Γιακουμάτο και όλον τον ακροδεξιό συρφετό των συμβούλων του Σαμαρά. Μπορεί η ευγένεια του Δημήτρη Εμμανουηλίδη να μην έδωσε την ευκαιρία για… επιτόπιο κάρφωμα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η επιχειρηματολογία του Τραϊφόρου κέρδισε και τις εντυπώσεις. Πάρα τους «τρομερούς» υπαινιγμούς του περί… ψεκασμών, η ιδεολογική του ήττα υπήρξε βαρύτατη. Κι ας μην την αντιλήφθηκε…

Όπως και την άλλη, με τη «θεαματική» επίκληση του νόμου που ΘΑ φέρει ο (εκ της ΔΗΜΑΡ προερχόμενος) Αντώνης Μανιτάκης για την αναδιάρθρωση του Δημοσίου. Δεν ξέρω αν με αυτόν το νόμο οι της Δημοκρατικής Αριστεράς προσδοκούν να «ρεφάρουν» τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση (μιας και με τον Ρουπακιώτη… ακόμη ψάχνονται), αλλά κάποιοι πρόλαβαν ήδη να τον ακυρώσουν από… αριστερά.

Εκτός κι αν δεν έφτασε στα τοπικά γραφεία της ΔΗΜΑΡ η «εσωτερική εγκύκλιος» που έστειλε ο Χατζησωκράτης, ενημερώνοντας τα μέλη του κόμματος (και μόνον αυτά) για το πότε λήγει η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων, διευθυντών και υποδιευθυντών στα νοσοκομεία, καλώντας τους παραλήπτες να καταθέσουν εγκαίρως τα δικαιολογητικά τους αλλά και να ενημερώσουν την ΔΗΜΑΡ για τις αιτήσεις που θα κατατεθούν… Να ρωτήσω αν αυτό είναι το Δημόσιο που ευαγγελίζεται ο φίλος (και σύντροφος) Τραϊφόρος ή άδικος κόπος; Την απάντηση ίσως θα μπορούσε να τη δώσει και ο Λάζαρος Τσαλταμπασίδης. Ως… ομογάλακτος (πια)!

Αν μη τι άλλο, θλιβερό…