ΣΙΜΙΤΣΗΣ ΚΑΙ FACEBOOK

Αν και εντελώς «χαμένος» μέσα στους 4.787 «φίλους» του, εγώ την καθημερινή μου «βόλτα» από το facebook του Κωστή Σιμιτσή θα την κάνω. Ανελλιπώς και αδιαλείπτως. Αυτό βέβαια μπορεί να λέγεται και κουσούρι ή εμμονή, αλλά ίσως να μην είναι της ώρας για να μπούμε σε τέτοιους «ψυχαναλυτικούς πειρασμούς».

Έτσι κι αλλιώς, ο «προσωπικός» ιστότοπος ενός δημάρχου, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Και αν (παρ’ ελπίδα) συνέβαινε αυτό, δεν θα ίσχυε για τον Κωστή. Για τον  Ξουλόγη ή για τον άλλον από τον Νέστο μπορεί. Για τον Σιμιτσή όμως με τίποτε. Και να κάνω και μία εικασία; Όταν η παλιοπαρέα του Μαρκ Ζούκερμπεργκ δημιουργούσε το πιο διάσημο χώρο κοινωνικής δικτύωσης, στο μυαλό της θα είχε το «μοντέλο Σιμιτσή». Με τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες αναφορές.

Υπερβολικό ή όχι, ο δήμαρχος μοιάζει απόλυτα εναρμονισμένος με την «ιντερνετική κουλτούρα» και να το «διασκεδάζει»… επικερδώς. Λίγο «ψαγμένος» να είναι κανείς, θα αντιληφθεί αμέσως ότι το μεγάλο μερίδιο από το «εκλογικό του σώμα», βρίσκεται εδώ και τον ακολουθεί. Με όλα του τα ανεβοκατεβάσματα και με όλων των ειδών τις… ποιότητες. Από τους πιο «χάι», τους «φευγάτους» και τους «εκκεντρικούς» (αυτούς τους λες και… δικούς του), μέχρι τους «κλασσικούς», τους «γραφικούς» και τους... τακτοποιημένους. Ούτως ή άλλως, οι τελευταίοι δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από μία τέτοια διάσημη… πρασινοσύναξη.

Ενδιάμεσα βέβαια, κυκλοφορούν και κάποιοι τύποι με περίεργα χαρακτηριστικά. Φωτογραφίζονται με την γαλανόλευκον, «ανεβάζουν» αστέρια της Βεργίνας, κάτι περίεργα και περίπλοκα σύμβολα, Λεωνίδες από κόμικ και Κωλωκωτρώνηδες (έτσι ακριβώς, καθότι και ο γέρος αγράμματος). Επιπροσθέτως, σκούζουν «εθνικά» κατεβατά και ξεχαρμανιάζουν με τους ανθέλληνες και την τουρκιά. Και μην ακούσουν για Χαλίλ Μπέη Τζαμί, Ιμαρέτ και Μεντρεσέδες. Χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.

Το φαινόμενο με αυτούς όλους είναι ολοένα και πιο συχνό. Το πιο στενάχωρο και προς συλλογικό προβληματισμό; Η ηλικία τους. Νέα παιδιά, κάπου ανάμεσα στα 16 με 18, με γλωσσικά μπουρδουκλώματα που παραπέμπουν σε πορτιέρηδες σκυλάδικου παλιάς εθνικής. Και αγενέστατα, θρασύτατα και προκλητικά .

Η αντιπαράθεση μαζί τους είναι αδιέξοδη. Οι φιλότιμες (και συνήθως μοναχικές) προσπάθειες του Κωστή Σιμιτσή, προσκρούουν στον φανατισμό και την αδιαλλαξία τους. Στην αγιάτρευτη «υπεροχή» της «φυλής» τους. Και στο «ανίκητον» της βλακείας τους.

Και ο διάλογος; Καλός και γόνιμος όταν στην απέναντι πλευρά δεν κυριαρχεί ο «νόμος της αγέλης». Όταν ο λόγος και τα επιχειρήματα  είναι απαλλαγμένα από μουγκρητά μίσους. Όταν ο νέος έχει την διάθεση να «ακούσει» και όχι να σου «την πει». Γι αυτό κι ακόμη αναρωτιέμαι: αξίζουν όλα αυτά τα κατεβατά με τα εναλλασσόμενα  like, τους εκατέρωθεν εγωισμούς και τις υπεροπτικές ατάκες; Δεν ξέρω, ειλικρινά…

Ίσως ο Κωστής Σιμιτσής θα έπρεπε να βρει άλλους τρόπους να «κτυπήσει» το νεοναζιστικό φαινόμενο που «σηκώνει κεφάλι» στην πόλη των προσφύγων και των καπνεργατών. Και να είναι ο Δήμος αυτός που θα πάρει την πρωτοβουλία μιας μεγάλης (και προπάντων ενωτικής) πρωτοβουλίας για να αντιμετωπίσει τους υστερικούς και τους αγιάτρευτους. Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Αρκεί να θέλει και (κυρίως) να τους πιστεύει. Και ίσως έτσι τιμηθούν με τον καλύτερο τρόπο τα 100χρονα της Ελευθερίας μας. Αλληλέγγυα και αντιφασιστικά.