Με το γνωστό «θεολογικό του ύφος» και την ιδιόμορφη «χριστιανική του αγάπη», ο (πολυγραφότατος) Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ασκεί έντονη κριτική (την λες και παραλήρημα) στον Γιώργο Καμίνη, με αφορμή την έκφραση (και μόνον) της πολιτικής του βούλησης να ανεγερθεί μουσουλμανικό τέμενος στο Βοτανικό.

Με το άκρως συνομωσιολογικό επιχείρημα ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ καλά ἐνορχηστρωμένο σχέδιο γιά τήν ἀπό πολλῶν χρόνων ἐπιχειρουμένη ἀποδόμηση τῆς Ἑλληνορθοδόξου ἰδιοπροσωπείας καί ταυτότητος τῆς χώρας, ο κύριος Σεραφείμ αραδιάζει μία σειρά από απίστευτα «ελληνοχριστιανικά ευρήματα» για να τεκμηριώσει τον αχαλίνωτο φανατισμό του για οτιδήποτε «διαφορετικό». Το έπραξε για τους τοξικομανείς, το διατυμπάνισε για τους ομοφυλόφιλους, το περιέγραψε (ομολογώ ιδανικά) για τους «κολασμένους» του στοματικού και του πρωκτικού έρωτα. Στους μουσουλμάνους θα κόλλαγε;

Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά, είναι η κραυγαλέα πολιτική του ταύτιση με τις νεοναζιστικές θεωρίες τις οποίες, ηθελημένα ή άθελα, ενσωματώνει σε έναν περίεργο «προσωπικό χριστιανισμό» που βρίθει από ψέματα και αυθαιρεσίες. Και μόνον η αναφορά στο ότι οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα ἀκώλυτα καί ἐλεύθερα διατηροῦν 150 τόπους λατρείας αρκεί για να τον χρίσει κανείς «πνευματικό ιδεολόγο» των απανταχού Χρυσαυγιτών.

Θα ήταν σκόπιμο, νομίζω, να υπενθυμίσει κάποιος στο Μητροπολίτη ότι ο ιδιωτικός χώρος του καθενός μπορεί δυνητικά να είναι και τόπος λατρείας. Ανά πάσα στιγμή. Αυτό όμως με τίποτε δεν τον «κάνει» αυτομάτως και ναό. Και οι μουσουλμάνοι (ενδεχομένως και οι χριστιανοί σε άλλους τόπους) που για πολλούς και διαφόρους λόγους στερούνται την «επίσημη τελετουργία» της πίστης τους, επιλέγουν να προσευχηθούν στα δικά τους σπίτια ή σε πολύ μικρές κοινότητες. Ε, ναι. Με τη λογική αυτή, οι τόποι λατρείας αυτού του είδους μπορεί και να ξεπερνούν τους 150!

Όσο για το ἀκώλυτα, καλό θα ήταν να μην πάρει όρκο και να σπεύσει να ενημερωθεί για τις δεκάδες (σχεδόν καθημερινές) επιθέσεις με εμπρησμούς και βανδαλισμούς στους χώρους αυτούς από κάτι μαυροντυμένους θαυμαστές του. Όσο το αποφεύγει θα εκτίθεται και θα αυτογελοιοποιείται.

Το σημαίνον σε αυτό του το χονδροειδέστατο πόνημα βρίσκεται αλλού και μόνο ως ανήθικο μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Διότι όταν ένας Ορθόδοξος Μητροπολίτης φτάνει στο σημείο να αλλοιώσει την άποψη ενός αρθρογράφου για να «βολέψει» τις φανατικές του πομφόλυγες, με τίποτε δεν τον λες «υπηρέτη της Αλήθειας».

Ο λόγος για το (κατά τη γνώμη μου εξαιρετικό) κείμενο του Γιώργου Λιερού στην εφημερίδα Εποχή με τίτλο Κράτος, Εκκλησία, Κλήρος και Αριστερά. Όπου εκεί, ο γνωστός θεωρητικός της «άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής οικονομίας» ανατρέπει «μετά λόγου γνώσεως» το «αριστερό στερεότυπο» περί διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, σημειώνοντας μεταξύ άλλων: Η γνώμη μου είναι ότι οι θρησκευτικοί και οι πολιτισμικοί θεσμοί πρέπει να συντηρούνται εν μέρει από ίδιους πόρους (με την περιουσία τους ή από το κοινό τους) και συμπληρωματικά από τη χρηματοδότηση του κράτους... Η χρηματοδότηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από την πολιτεία δεν είναι λιγότερο θεμιτή από τη χρηματοδότηση του φεστιβάλ Αθηνών του Μεγάρου Μουσικής των πολιτικών κομμάτων… Και παρακάτω: Οι θρησκευτικοί θεσμοί, όπως και γενικότερα οι θεσμοί παραγωγής του πολιτισμικού και συμβολικού πλούτου, είναι πολύ σημαντικοί δημόσιοι θεσμοί και ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε· όχι να τους δούμε εγκλωβισμένους στον ιδιωτικό χώρο, όπως πρεσβεύουν οι φιλελεύθερες θεωρίες…

Όλα αυτά για τον Μητροπολίτη Πειραιώς είναι σα να μην υπάρχουν. Δε σημαίνουν απολύτως τίποτε. Και, δια του «ηγιασμένου σκοπού του», προχωράει σε μιαν απίστευτη λαθροχειρία. Διαπράττει ένα «μικρό λαθάκι» επί του κειμένου του Λιερού, ικανότατο ωστόσο για να του… αλλάξει τα φώτα και να χαρακτηριστεί (τι άλλο;) φρικιαστικό!

Γράφει ο Λιερός: Δεν μας αρκεί η Εκκλησία να πάψει να εμποδίζει την ανέγερση λατρευτικών χώρων για τους μουσουλμάνους. Πρέπει να μπει μπροστά και να αναλάβει ενεργό ρόλο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, συμπεριλαμβανομένων και των θρησκευτικών. Έτσι θα έδινε το έναυσμα για μια γόνιμη διαδικασία συναντήσεων και ανταλλαγών με τους μουσουλμάνους μετανάστες, οι οποίες θα μπορούσαν να δώσουν πολύ ενδιαφέρουσες πολιτισμικές συνθέσεις, τα στοιχεία για ένα νέο λαό από ντόπιους και μετανάστες…

Τι έπραξε ο κύριος Σεραφείμ; «Σήκωσε» από την θέση του αυτό το: οι οποίες (δηλαδή οι συναντήσεις) και το αντικατέστησε (θαύμα! θαύμα!) με το: οι οποίοι, υπονοώντας ευθέως ότι τις «συνθέσεις» θα τις διαχειριστούν μόνοι τους οι «κατακτητές μουσουλμάνοι»!!!

Ε, μετά από όλα αυτά, πείτε μου εμένα τώρα να μη συμπαθήσω τον… Καμίνη!