ΔΗΜΑΡ ΚΑΒΑΛΑΣ

Τι ήθελε άραγε να πει ο ποιητής; Και, εν προκειμένω, η Δημοκρατική Αριστερά που, σε ρόλο «τεθλιμμένου συγγενή» (της γνωστής κυβερνητικής οικογενείας), «οδύρονταν» δημοσίως για τους πρόσφατους διορισμούς στη διοίκηση του Οργανισμού Λιμένα Καβάλας; Τι «υπονοούσε» στην ολιγόλογη (αλλά άκρως… περιεκτική) ανακοίνωσή της, κάνοντας λόγο για τη μη τήρηση των διαδικασιών που εκείνη ως κόμμα είχε οραματιστεί και πιστέψει; Με ποια κριτήρια παρουσιάζονται (εμμέσως πλην σαφώς) ως «μη ΑΡΙΣΤΑ» τα στελέχη που επιλέχτηκαν και τα οποία, από αριστερό (και μόνο) τακτ, δεν κατονομάζει;

Τι δεν ήξεραν τελικά τα τοπικά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς; Και τι προσδοκούσαν; Και, το κυριότερο; Με ποιο «ηθικό πλεονέκτημα» μιλάνε σήμερα για στελέχωση των θέσεων στον κρατικό μηχανισμό από άτομα που θα τα χαρακτηρίζει πλην της αυτονόητης εργατικότητας, της συνεργασιμότητας και της εντιμότητας, η βαθειά γνώση του αντικειμένου, το οποίο καλούνται να διαχειρίζονται, καθώς και η αποδεδειγμένη ικανότητα διοίκησης υπηρεσιών και ανθρώπων, όταν έχει προηγηθεί ήδη το «διαδικαστικό άδειασμα» από την εσωκομματική οδηγία Χατζησωκράτη;

Βέβαια, για να είμαι και λιγάκι δίκαιος, είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι η τοπική ΔΗΜΑΡ «ξέχασε» (εικάζω για λίγο) την κριτική της ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, την κραυγαλέα αποστασιοποίησή της από τις αντιφασιστικές οργανώσεις και το Συντονιστικό των εργαζομένων και παρεμβαίνει για ένα θέμα που άπτεται των κυβερνητικών επιλογών. Γι’ αυτό και θα την υποδεχτώ ενθουσιωδώς με το γνωστό… Αλαβανικόν: Βρε, καλώς τα τά παιδιά!

Παρ’ όλα αυτά όμως, τα ερωτήματα παραμένουν. Και σε πολλές περιπτώσεις είναι και αμείλικτα. Δε γνώριζαν άραγε εκεί στη Δημοκρατική Αριστερά για το «μαγείρεμα» που γινόταν τόσο καιρό; Και αν γνώριζαν (που γνώριζαν) γιατί δε μίλησαν και τότε δημόσια για τα κριτήρια που, κατά τη γνώμη τους, απαιτούνται; Πού ήταν να μας υπενθυμίσουν όλα αυτά περί καλλιέργειας πελατειακών σχέσεων, κομματοκρατίας, υποχωρήσεων σε κομματικές και συντεχνιακές λογικές εξυπηρετήσεων και ατομικών βλέψεων έναντι του δημοσίου συμφέροντος; Όπως επίσης και για ευνοιοκρατίες, αναξιοκρατίες και αδιαφάνειες;

Εκτός κι αν με τη σιωπή τους προστάτευαν τις απόψεις στελέχους τους που, σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, «έσταζε μέλι» για τις ικανότητες του Χρήστου Ηλιάδη!

Από αυτά και μόνον, ο καθένας πλέον μπορεί να υποψιαστεί και να υποθέσει τα πάντα. Ακόμη και το αποτρόπαιο: να αποτελεί αυτή η ανακοίνωση μεθοδευμένη πίεση για τους διορισμούς που έπονται. Με πρώτους (και καλύτερους) αυτούς στο Νοσοκομείο!

Μήπως να ξαναθυμηθούμε το non paper του Χατζησωκράτη;