ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ Γ.Γ.

Ας αρχίσω με τα θετικά. Γενικός Γραμματέας στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ΔΕΝ εκλέχτηκε ο Νίκος Σοφιανός! Που θα μπορούσε… Και, πιστέψτε με, αυτό ίσως είναι πολύ πιο ευχάριστο από την (οικειοθελή;) «έξοδο» της Αλέκας Παπαρήγα. Όπως και να ‘χει.

Εκλέχτηκε όμως ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Οτιδήποτε μπορείς να το πεις, πρόοδο όμως με τίποτε. Ταμπούρωμα έτσι κι αλλιώς. Και αποθέωση του συγκεντρωτισμού. Προπάντων…

Ο νέος «τιμονιέρης» του ΚΚΕ είναι, αυτό που λέμε, ο «βαθιά κομματικός»! Ο πιστός! Ο αταλάντευτος, ο πειθαρχημένος, ο έμπιστος. Ο «σπίτι–κόμμα, κόμμα–σπίτι». Ο επαγγελματίας κομμουνιστής, ο έμμισθος επαναστάτης, ο χαρισματικός γραφειοκράτης. Κατ’ επέκταση; Ο ιδανικός Γραμματέας!

Αυτά είναι τα προσόντα του Δημήτρη Κουτσούμπα. Ένα «ανήλιαγο» στέλεχος που καλείται να διαχειριστεί την ιδρυματική εσωστρέφεια ενός ηττημένου κόμματος. Προπάντων, τις εσωτερικές (έστω τις δειλές και σπασμωδικές) αμφισβητήσεις που εμφανίστηκαν στον προσυνεδριακό διάλογο. Και (ψεύτης να βγω) η επιλογή του «ταιριάζει» πιο πολύ στο «δεύτερο καθήκον». Διότι, άλλες ικανότητές του, αδυνατώ να εντοπίσω.

Απτό παράδειγμα; Το ίδιο του το βιογραφικό. Άτομο με συνεχή κομματική δράση από τα 18 του χρόνια (εικάζω πως αυτή η επιλογή θα του στέρησε και το πτυχίο της Νομικής), ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά στην ιεραρχία του ΚΚΕ, γεγονός που του δίνει την ευκαιρία να «αναμετρηθεί» με πολλά και σύνθετα αξιώματα.

Παρακάμπτοντας το «ηρωικόν» εκ της συμμετοχής του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ως «παράνομος κνίτης» (γεγονότα που η ΚΝΕ τα είχε χαρακτηρίσει… προβοκατόρικα) και αφήνοντας στην άκρη την πλούσια μεταπολιτευτική του δράση στις διάφορες «κομματικές αποστολές», θα συναντήσουμε τον Δημήτρη Κουτσούμπα σε μερικές πολύ «λεπτές» θέσεις.

Επί τρία χρόνια (από το 1991 μέχρι το 1994) είναι υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου, υπεύθυνος Πολιτισμού και υπεύθυνος του 902 Αριστερά στα FM. Τομείς στους οποίους το ΚΚΕ απέτυχε παταγωδώς! Η δημόσια εκπροσώπησή του εκείνη την περίοδο ήταν μονόχνοτη, απόκοσμη και φοβική. Η πολιτιστική του ταυτότητα άκρως συντηρητική και στείρα. Ο δε 902, από ραδιόφωνο–πρότυπο, κατάντησε «κομματική ντουντούκα» και φτηνό ρεμπετομάγαζο.

Τέλος, από το 1996 μέχρι το 2006, «χρεώνεται» την έκδοση (άρα και τον… έλεγχο) του Ριζοσπάστη. Αποτέλεσμα; Ένα μονότονο «έντυπο γραμμής», χωρίς σφυγμό, χωρίς γούστο, χωρίς την παραμικρή χαραμάδα «εκκοσμίκευσης». Σε όλα αυτά, ας προσμετρηθούν και τα σημερινά του αδιέξοδα (οικονομικά, εργατικά), ως καρπός της δεκαετούς ευθύνης του σημερινού Γραμματέα.

Φυσιολογικά μιλώντας, όλα αυτά (τα διόλου κολακευτικά) θα ήταν αδύνατο να τον αναδείξουν Γενικό Γραμμάτεα του ΚΚΕ. Τότε τι ήταν αυτό που «μέτρησε» για την «εκλογή» του; Αντιγράφω και αποχωρώ. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. 

Στο 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τον Μάη του 1987, εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στη διάσπαση του 1991, ως Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, δίνει τη μάχη μαζί με άλλους συντρόφους για την υπεράσπιση του Κόμματος, των αρχών του, της κοσμοθεωρίας του, ενάντια στην διασπαστική, οπορτουνιστική ομάδα που πήγε στο Συνασπισμό…

Με τις ευχές μου. Τι άλλο;