ΓΙΑ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο φασίστας της Χρυσής Αυγής Χρήστος Παπάς, εκτός από επίδοξος επιδειξίας και… εθνοκατρούλης (κατά το… εθνοπατέρας),  παριστάνει και τον ιστορικό. Και καθότι αγράμματος, αδιάβαστος, αμόρφωτος και άξεστος, εκστομίζει ότι του κατεβάσει η καβούνα του, στοχεύοντας (ομολογώ με μεγάλη επιτυχία) στο αντάβαλο ακροατήριο. Και από τέτοιο στον τόπο, δόξα τον μεγαλοδύναμο…

 Μετά το αηδιαστικό περιστατικό έξω από το MEGA (αδιάψευστο δείγμα του επιπέδου και της αισθητικής του), ο Χρήστος Παπάς (ή και το… πουλάκι τσίου;), αποτόλμησε από το βήμα της Βουλής να «ξετινάξει» τα ιστορικά κιτάπια με τα γνωστά «εθνικοπατριωτικά» αναμασήματα. Ξεκίνησε από τον «εύκολο στόχο» που ονομάζεται Μαρία Ρεπούση, συνέχισε με το ανάγνωσμα δύο μικρών (αλλά ουδόλως ενδεικτικών) αποσπασμάτων από βιβλία του δημοτικού και του γυμνασίου τα οποία τα βρήκε πολύ… μονδέρνα, και κατέληξε στο κορυφαίο: εμείς θα ξαναγράψουμε από την αρχή την Ιστορία! 

Αμ δε. Με αυτό το πλευρό θα κοιμάται όσο θα υπάρχει ο Σαμαράς που γρηγορεί και προλαμβάνει. Πρωτίστως δε αναθεωρεί και αναδιατυπώνει την σύγχρονη ελληνική ιστορία με τους χρυσαυγίτικους ισχυρισμούς, προς απορρόφηση των υπολοίπων από τη φυλή των αντάβαλων.

Ιδού και το πρώτο δείγμα. Ποιός άραγε ωφέλησε το έθνος; Ποιός προσπάθησε να προσεγγίσει τους εργάτες; Ποιός φρόντισε να προετοιμάσει καλά τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν; Μα φυσικά ο Ιωάννης Μεταξάς ανιστόρητοι συνέλληνες. Το λέει (και το τονίζει) το πολύπαθο βιβλίο της ΣΤ΄ δημοτικού. Ξεχάστε την κατάλυση της Δημοκρατίας, ξεχάστε την δικτατορία, σβήστε από την μνήμη σας τα ξερονήσια, τις διώξεις, τους βασανισμούς, το… ρετσινόλαδο και αρχίστε ασκήσεις στις φωνητικές χορδές με το: Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα…

Πως προέκυψε το νέον πόνημα; Απλά πράγματα. Η έντονη (έως και παραληρηματική) κριτική που ασκήθηκε στο βιβλίο της Μαρίας Ρεπούση, «ανάγκασε» τον τότε υπουργό Παιδείας (και μεγάλο πολιτικό εγκέφαλο) Ευριπίδη Στυλιανίδη να το αποσύρει, δίνοντας ταυτόχρονα εντολή να επανακτυπωθεί το παλιό βιβλίο ιστορίας και να διανεμηθεί στους μαθητές. Παράλληλα προκηρύσσει διαγωνισμό για τη συγγραφή νέου βιβλίου Ιστορίας. Μέχρις εδώ, καλά.

Η συνέχεια όμως αρχίζει να… μυρίζει. Ο υπουργός ακυρώνει τον διαγωνισμό και αναθέτει την συγγραφή του βιβλίου σε ομάδα καθηγητών της Ιστορίας του Αριστοτελείου, με επικεφαλής τον Ιωάννη Κολιόπουλο. Οι καταγγελίες που κάνουν λόγο για κατάργηση όλων των ευρωπαϊκών κεκτημένων και για την μεγαλύτερη κομματική παρέμβαση στα σχολεία μετά την μεταπολίτευση, περνάνε… απαρατήρητες. Κοινώς… θάβονται. Το βιβλίο όμως δεν «περνάει» από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και τυπωμένο παραμένει στις αποθήκες του υπουργείου.

Εκεί το βρίσκει η Άννα Διαμαντοπούλο (το έτερο πολιτικό… κεφάλαιο) η οποία με μία «χλιαρή» αντίδραση σε ότι αφορά το περιεχόμενο του βιβλίου, δεν εγκρίνει την προώθηση του στα σχολεία, επικαλούμενη το αμίμητο: εμείς έχουμε δώσει προτεραιότητα σε εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας… Τελικά η «οδύσσεια» του  θα τερματιστεί στα απάνεμα νερά των μνημονιακών συνεργασιών και συγκυβερνήσεων. Θα τύχει της εγκρίσεως του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου (θου Κύριε) και της τελικής υπογραφής της Εύης Χριστοφιλοπούλου (εδώ η επιστήμη, απλά… σηκώνει τα χέρια).

Μετά από όλα αυτά, οι μαθητές της τελευταίας τάξης του Δημοτικού θα διδάσκονται πως: ο Ιωάννης Μεταξάς θα αναλάβει την εξουσία (τόσο απλά)  μετά από κοινωνικές αναταραχές που εκφραζόταν με πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες… Χρειάζεται να ερμηνεύσω κάτι; Να κάνω παραλληλισμούς και συγκρίσεις; Ή να αρχίζω να προετοιμάζομαι για κάτι;

Μετά την «εδραίωση», λογικό είναι να αρχίσει και ο καλλωπισμός του προφίλ. Διαβάζω: προσπάθησε, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, να προσεγγίσει τους αγρότες και τους εργάτες με διάφορα κοινωνικά μέτρα… Οι μαθητές βέβαια δεν πρόκειται να μάθουν ποιά «κοινωνικά μέτρα» ήταν αυτά. Θα τους «μείνει» όμως  ως «δίδαγμα» η διάθεση για «προσέγγιση» και η (κακορίζικη) «άρνηση» των εργαζομένων. Να το συνδέσω μήπως με τα διάφορα σημερινά περί αποκρατικοποιήσεων και… χρυσοφόρων επενδύσεων;  Ή να πάω να ρωτήσω κανέναν παππού καπνεργάτη από τα μέρη μας να μου κάνει τις… αναγωγές;

Και η (οριστική) κατάληξη:  ως έμπειρος στρατιωτικός φρόντισε να προετοιμάζει τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν. Η Ιταλική επιθετικότητα δεν βρήκε την Ελλάδα απροετοίμαστη. Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε ήδη από το 1936 φροντίσει για τη στρατιωτική προετοιμασία της. Έτσι διπλασίασε τις πολεμικές δαπάνες, μερίμνησε για τη δημιουργία αξιόπιστου πυροβολικού και εκπόνησε σχέδια μάχης για ενδεχόμενες επιθέσεις από τη Βουλγαρία και αργότερα από την Ιταλία…

Λέτε; Και οι φαντάροι που βρέθηκαν στο μέτωπο έρημοι και μόνοι να πολεμάνε με λιανοτούφεκα και ξεκάλτσωτοι; Από την καλή «προετοιμασία» προέκυψε η γύμνια; Και αν βρεθεί ένα παιδί (όχι σαν εκείνο με το: γιατί κύριε; Κάποιο ποιο… πονηρεμένο) να ρωτήσει τον δάσκαλό του: κύριε που ήταν αυτός ο Μεταξάς μετά τον πόλεμο; Οι αξιωματικοί του; Τι έκαναν στην κατοχή;

Άφωνος ή μη, ο δάσκαλος του Δημοτικού καλείται σήμερα να υποστηρίξει (και να διδάξει) μία Ιστορία που λέει ψέματα και ζέχνει φασισμό. Και το βιβλίο ενός καθηγητή ο οποίος ανέλυε το νόημα της 28^ης Οκτωβρίου με ομοτράπεζούς του αναλυτές, τον Παναγιώτη Ψωμιάδη και τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο!!!

Μίλησε κανείς για… τουαλέτα;