Βαθειά νικημένος! Μόνο με αυτές τις δύο λέξεις του Μανώλη Αναγνωστάκη θα μπορούσα να περιγράψω το συναίσθημα που μου άφησαν οι αντιφασιστικές εκδηλώσεις μνήμης, τιμής και προβληματισμού που διοργάνωσε ο δήμος Καβάλας την περασμένη εβδομάδα. Βαθειά νικημένος από την απάθεια, την αδιαφορία, τους εγωισμούς, την υποκρισία, τον ατομικισμό, την απουσία… Από τη διάχυτη μετριότητα των «έρημων κι απρόσωπων» της πολιτικής. Και από τα κόμματα όλα.

Ηττήθηκα βαθειά όταν αντίκρυ από το σπαραγμό και το κλάμα των επιζώντων της σφαγής των Καλαβρύτων, του Διστόμου και του Χορτιάτη, βρεθήκαμε μόνον πενήντα άνθρωποι. Παγωμένοι, σφιχτοί, ετοιμόρροποι. Σχεδόν φοβισμένοι. Και ‘γω μέσα μου να πάσχω και να ρωτώ: πού πάμε χωρίς ρίγος;

Ανοίγω κατάλογο και λογαριασμούς. Πού ήταν οι δημοτικοί σύμβουλοι που ψήφισαν ομόφωνα (και μάλιστα διά επαίνων) τις εκδηλώσεις; Τόσο ανθρωπάκια πια; Τόσο κακόμοιροι; Τόσο χαμαιλέοντες; Τόσο μικροί και ελάχιστοι; Τόσο άβουλοι και αναίσθητοι; Τόσο αμνήμονες; Ο Καλλιοντζής; Ο Εριφυλλίδης; Ο Λιόγκας; Οι άλλοι, οι απέναντι; Οι κρυμμένοι μέσα στην ανυπαρξία τους και τις ανεπάρκειες τους; Ο δάσκαλος Εμφιετζής, η φιλόλογος Βαβαλέσκου, ο Μουριάδης, ο Πεφάνης, ο Παππάς, η Πυραλεμίδου, ο Σμυρλόγλου…

Πού ήταν τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου»; Οι εκπρόσωποί τους; Ο Ευθυμιάδης, ο Μορφίδης, ο Χατζηχρήστου, ο Τραϊφόρος, ο Ζαχαριάδης… Με τι μούτρα θα βγουν αύριο να καταδικάσουν φασιστικές εκτροπές και νεοναζιστικές απειλές; Πού ήταν όλοι αυτοί οι «λόγιοι παλληκαράδες» από το ΠΑΣΟΚ που ζητάνε μάλιστα και την αποπομπή της Χρυσής Αυγής από τη Βουλή; Οι άλλοι από τη ΔΗΜΑΡ;  Οι διαρκώς ευαίσθητοι και διαρκώς χαμένοι; Αυτοί δεν έλεγαν ότι θα είναι παρόντες σε κάθε «πλατιά» αντιφασιστική πρωτοβουλία; Πού μπερδεύτηκαν; Πού έχασαν τον προσανατολισμό; Πού ματαιοπονούσαν; Και οι του ΣΥΡΙΖΑ; Πομφόλυγες όλα; Ανέξοδες ρητορείες; Πολιτικά ρομάντζα; Ή ιδεολογική χαλάρωση μέσω οργανωτικού σπα;

Και από την άλλη, οι αγοραφοβικοί και ανιστόρητοι του ΚΚΕ να ξιφουλκούν αντιφασιστικούς αγώνες μέσω ανακοινώσεων. Εκεί, ταγμένοι στον θλιβερό τους απομονωτισμό και μονόλογο. Κάπου ανάμεσα στο αξιοπρεπές μελό και στο φτηνό τους πάθος… Μην πω για εκείνους από τα μικρομάγαζα των «αντιφασιστικών κινήσεων και κινημάτων»…

Θέλετε και συνέχεια; Πού ήταν οι πνευματικοί άνθρωποι της πόλης; Εκείνοι των τεχνών και των γραμμάτων. Οι λογοτέχνες, οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί… Δεν τους αγγίζει διόλου οι νεοφασιστική απειλή; Δεν είδαν τι έγινε έξω από το Corpus Christi στην Αθήνα; Δεν έμαθαν τι συνέβη στην πόλη μας με το αλβανικό φροντιστήριο; Δεν άκουσαν για τα σχολεία «εθνικής διαπαιδαγώγησης»; Για την πρόθεση των χρυσαυγιτών να κάψουν τα σχολικά βιβλία που θεωρούν… αντεθνικά; Δε βλέπουν ότι πίσω από τον «ιδιωτικό τους βίο», πλησιάζει και το δικό τους κάψιμο;

Και η Εκκλησία; Γιατί αυτή η σιωπή; Αυτή πρώτη δε θα έπρεπε να βγει και να πει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εικόνα του Θεού; Ότι η αδικία και ο ρατσισμός απέναντι σε κάθε άνθρωπο λόγω διαφορετικής θρησκείας κι εθνικότητας είναι η μεγαλύτερη βλασφημία; Ότι ο Θεός με την ενσάρκωσή του είναι ένας μετανάστης που γεννήθηκε σε στάβλο κι ήταν στο περιθώριο; Ότι ο Χριστός ως «ξένος» δίνει το όνομά του στους ανθρώπους που η ιστορία τούς αφήνει ανώνυμους;

Όσο αυτά τα ερωτήματα θα μένουν αναπάντητα, η ήττα θα είναι ολοσχερής. Και για όλους. Ανανεώνοντας διαρκώς το αίσθημα ενός επικείμενου χαμού…

Υ.Γ.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε την επομένη ακριβώς των εκδηλώσεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους «ερεθισμούς» και τις «φορτίσεις» μου. Παρ’ όλα αυτά, το ορθόν και το δίκαιον επιβάλλει να εξάρω τη στάση του Κωστή Σιμιτσή, της Άννας Σπανδώνη, του Άρη Βέρρου, του Δημήτρη Εμμανουηλίδη, του Ηλία Ιωαννίδη και του πανταχού παρόντα Κοσμά Χαρπαντίδη. Λαμπρές εξαιρέσεις μέσα στη συλλογική μας καταχνιά. Και, με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά τον Κυριάκο Λυκουρίνο και το Νίκο Καραγιαννακίδη, αφιερώνοντάς τους τα λόγια του αγαπημένου μου ποιητή: Δύο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές.