ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Τη Σώτη Τριανταφύλλου την «πρωτοσυνάντησα» στα μέσα της δεκαετίας του ’80, σε ένα συμπαθητικό (και αρκετά πρωτοπόρο για την εποχή του) περιοδικό, που «εξυπηρετούσε» την πολιτιστική γραμμή του ΚΚΕ εκείνης της εποχής. Την επονομαζόμενη και «εποχή της Περεστρόικα». Το περιοδικό λεγόταν Πολιτιστική και, για το πολύ μικρό χρονικό διάστημα που κυκλοφόρησε, πρόλαβε να μας «συστήσει» μερικούς από τους μετέπειτα καθιερωμένους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης. Η Τριανταφύλλου (για τους περισσότερους «η Σώτη»), ήταν μία από αυτούς.

Από τότε μέχρι σήμερα, η Σώτη μετράει τις παρακάτω εκδόσεις: είκοσι (20) βιβλία με μυθιστορήματα και διηγήματα, δεκαέξι (16) μελέτες και συμμετοχές σε αφιερώματα, οκτώ (8) παρουσίες σε θεματικές συλλογές διηγημάτων, επτά (7) βιβλία σχετικά με τον κινηματογράφο και τρία (3) παιδικά! Ομολογώ, διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός μέσα σε μία εικοσιπενταετία. Αυτό λέω μόνο και αποφεύγω οποιαδήποτε σχολιασμό για τη σχέση παραγωγής και ποιότητας. Γι’ αυτό ας σπεύσουν οι καταλληλότεροι εμού.

Η «λογοτεχνική μου συνάντηση» με την Τριανταφύλλου έγινε μέσω του Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης και ήταν σα να είχε φυσήξει ένας καινούριος αέρας στις μέχρι τότε αναγνωστικές μου συνήθειες. Ένα μυθιστόρημα σχεδόν «γυμνό», ασυνήθιστα «σκληρό» για εκείνος τους καιρούς, κατά τι (έως επιτηδευμένα) προκλητικό και αρκετά «γυναικείο» για να αναθερμάνει ξεχασμένα συναισθήματα. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και ως το εμβληματικό της βιβλίο. Θα τολμούσα να πω και αξεπέραστο.

Τότε η Σώτη (και αφού μεσολάβησε η «έξοδός» της από την ΚΝΕ) είχε γίνει το «δικό μας φρικιό». Εξεζητημένο μεν (καθότι και των «βορείων προαστίων» κατά την κοσμοθεωρία των Εξαρχείων), αλλά… φρικιό. Επιδεικτικά αντισυμβατική, ελεγχόμενα ατημέλητη και μοδάτα συγκρουσιακή, ασκούσε μία ιδιαίτερη γοητεία, λανσάροντας τον «τύπο» της… περιθωριακής βαμπ. Λογικό ήταν κάποια στιγμή να την «ανακαλύψουν» και τα έντυπα της περιόδου Λαλιώτη. Ήγουν τα Κλικ και τα Νitro των διάφορων «γαμάω» εκδοτών. Από Πέτρο Κωστόπουλο μέχρι Γιάννη Νενέ.

Από τότε «χάνονται τα ίχνη μας». Τι κι αν μεσολάβησαν οι «τυπικές αναγνώσεις» της Φτωχής Μαργκό, του Άλμπατρος και των Κινέζικων Κουτιών. Το πράγμα είχε «καθίσει». Ειδικά όταν έγινε και αυτή πανελίστρια παριστάνοντας το πνευματικό άλλοθι του Πρετεντέρη και της Στάη. Και κάπου εκεί… αποχαιρετιστήκαμε εντελώς.

Σήμερα «η Σώτη» (ομού μετά των αταλάντων Χρήστου Χωμενίδη και Θανάση Χειμωνά) έχει πάρει εργολαβία την «κριτική» ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ, παραδίδοντας μάλιστα μαθήματα «αριστερής ηθικής» και «γλωσσικού ιδεώδους». Τι κι αν είχε προλάβει πριν από μήνες να «χέσει» τις απολυμένες γυναίκες από τις Eκδόσεις Πατάκη. Τι κι αν η γλώσσα της Αυγής μοιάζει παρθεναγωγείο του Δελμούζου μπροστά σε αυτήν του αγαπημένου της (και από την ίδια μεταφρασμένο) Τσαρλς Μπουκόφσκι. Λεπτομέρειες για μία συγγραφέα που δημοσιεύει στο AthensVoice του λογοκριτή  Νενέ.

Και που χαίρει (αλίμονο) της εκτιμήσεως του άλλου υπερεκτιμημένου. Του Νίκου Δήμου. Μέσα στον αφόρητα επαρχιακό τόνο της ελληνικής πεζογραφίας, η Σώτη ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα. Πράγμα που φυσικά δεν της συγχωρεί κανένας. Όχι μόνο δεν έχει εισπράξει την αναγνώριση που της αξίζει, αλλά σνομπάρεται ως σνομπ, ψηλομύτα, ελιτίστρια, κλπ. Έχει βέβαια φανατικούς αναγνώστες – αλλά οι «πνευματικοί άνθρωποι» την κρατάνε σε απόσταση ασφαλείας. Ας μην ξεχνάμε ότι έχει γράψει καυστικά σχόλια για την Ελληνική Αριστερά και αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως, ακόμα και για τους μη αριστερούς…

Στους τελευταίους συμπεριλάβατε και εμένα. Το πάω για… φρικιό!